Γράφει ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος
Αν και το θέμα των αλλεπάλληλων απεργιακών κινητοποιήσεων στο Χονγκ Κονγκ απασχολεί εδώ και αρκετές ημέρες τα ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα, στις κομματικές ιστοσελίδες οι αναφορές είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτες. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε κάποια τοποθέτηση έστω και για το τυπικό της όλης υπόθεσης, ιδιαίτερα από τα κόμματα εκείνα που επιδεικνύουν μια έμφυτη ροπή προς τα… ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά… άδικα. Βλέπετε οι συγκυρίες είναι απαγορευτικές και προκαλούν αμηχανία. Είναι ποτέ δυνατόν τα κόμματα της αριστεράς ή και εκείνα που βρίσκονται «απέναντι» τους (αλλά τα σέβονται και τα τιμούν) να βγάλουν γλώσσα κατά ενός κράτους με κομμουνιστικό καθεστώς;
Είναι δυνατόν οι εγχώριοι μπολσεβίκοι να αμαυρώσουν την εικόνα του «σοσιαλιστικού παραδείσου» με την οποίο γαλουχήθηκαν στις κομματικές γιάφκες για να γίνουν αργότερα επαγγελματίες άεργοι, επαγγελματίες απεργοσπάστες ή επαγγελματίες κομματάρχες; Γίνεται οι κάθε λογής μπολσεβίκοι, κνίτες και αριστεριστές να παραδεχτούν ότι στον κομμουνισμό γίνονται και… λαϊκές εξεγέρσεις; Αφού τόσο καιρό τους λέγανε ότι στη δικτατορία του προλεταριάτου οι πολίτες ζουν σε έναν αγγελικό κόσμο χωρίς αδικίες, ανισότητες και εκμετάλλευση, πώς τώρα θα δικαιολογήσουν την αντίδραση του λαού απέναντι στους… ευεργέτες του;
Βλέπετε, στην περίπτωση αυτή οι απεργοί έχουν την ατυχία να ανήκουν σε κάποια «Λαϊκή Δημοκρατία». Ας φροντίσουν λοιπόν να μετοικήσουν σε κάποια ιμπεριαλιστική χώρα της οικουμένης μήπως και τους αναγνωρίσει επιτέλους το εγχώριο «προλεταριάτο» το δικαίωμα στην απεργία και ξανακουστεί με δυνατή φωνή (κατά προτίμηση με τη συνοδεία οργάνων, όπως γίνεται στα φεστιβάλ του) το σύνθημα ότι «το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι, ενωθείτε της γης οι κολασμένοι».
