Οι ανά τους αιώνες πολιτισμοί των εθνών κρίθηκαν και κρίνονται βάσει κάποιων στοιχείων που αντιστοιχούν σε τομείς όπως η τέχνη, η πολεμική στρατηγική, η λαϊκή κουλτούρα, η αρχιτεκτονική, τα γράμματα. Του λόγου το αληθές, τρανό δημιούργημα της ανθρώπινης υπέρβασης η Ακρόπολη, καθώς κι οι ραψωδίες του Ομήρου, το Σινικό Τείχος, οι Αιγυπτιακές πυραμίδες, η μουσική του Βάγκνερ και τα έργα του Σαίξπηρ. Φράση ανυπέρβλητη που στοίχειωσε τους προηγούμενους αιώνες το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, λόγος που θα αναλύεται τους επόμενους αιώνες ο λόγος του Νίτσε. Και την στιγμή εκείνη, μέσα από την ομιχλώδη κι αστραπιαία αντίληψη της ανθρώπινης πολιτιστικής κληρονομιάς όλων των λαών και όλων των εποχών, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: η εποχή μας, ο «πολιτισμός» μας, τι έχει να προσφέρει στην ιστορία;
Αν, για οποιοδήποτε λόγο, όλα αυτά που να περικλείουν το παρόν μας γίνουν στάχτη και σκόνη και τα πάντα ξεχαστούν, και η αποκρυπτογράφησή όλων αυτών, χρόνια μετά, μετά κόπου και επιστημονικής έρευνας αποκαλύψει την κουλτούρα μας, τότε ποια θα είναι αυτή; Τι θα λένε τότε οι άνθρωποι – στο αισιόδοξο σενάριο ότι θα υπάρξουν και δεν θα αφανιστούμε σαν τους δεινόσαυρους – τι θα λένε λοιπόν για μας; Ότι «οι πρόγονοί μας στον ελεύθερο χρόνο τους παρακολουθούσαν reality στην τηλεόραση»; Ή μήπως ότι «συνήθιζαν να εκτονώνονται στα μαγαζιά και τις καφετέριες»; Κάποτε ανακαλύφθηκε η Αφροδίτη της Μήλου, δημιούργημα των ανθρώπων που είχαν το ένα χιλιοστό από τις δικές μας ανέσεις – εμείς, τι έχουμε να προσφέρουμε στις επόμενες γενιές; Ο Παρθενώνας, ήταν η έκφραση κάποιων, κάποτε. Σήμερα εμείς μιλάμε για το Mall, και την δομή της πλατείας Ομονοίας, χωρίς να ντρεπόμαστε, μικροί και αλαζόνες και απολίτιστοι.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα ψεύτικο κόσμο. Αν υπάρχει κάποιος που θα αλλάξει τον κόσμο αυτό, τότε αυτοί είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποτελειώσει το άρρωστο καθεστώς και να φέρει κάτι καινούργιο, ελπιδοφόρο και υγιές, τότε κοιτάξτε προσεκτικά στον καθρέπτη και θα τον δείτε. Είμαστε στο εδώ και στο τώρα, όποιο και να είναι αυτό. Δικαίωμά μας να γκρεμίσουμε ότι σε αυτό τον κόσμο δεν μας ταιριάζει. Δικαίωμά μας να χτίσουμε έναν κόσμο που ποθούμε. Ανακατάληψη!
Ανακατάληψη των γειτονιών μας, ανακατάληψη της πόλης μας, ανακατάληψη της Πατρίδας μας της ίδιας. Ανακατάληψη της ίδιας μας της βούλησης, της ίδιας μας της ζωής.
Δεν χρειάζεται βεβαίως να πάρουμε τα σφυριά και τα σκαρπέλα και να προσπαθήσουμε να ξαναδημιουργήσουμε αγάλματα του Απόλλωνα και του Δία, ούτε να πιάσουμε τα βιολιά για να υμνήσουμε τον Μότσαρτ. Ούτε είναι ανάγκη να αποκτήσουμε την ακεραιότητα των Σπαρτιατών, ούτε την επιβλητικότητα κάποιων δοξασμένων μεραρχιών.
Είμαστε η μαύρη σημαία που ανεμίζει σε ένα άνεμο που καίει – είμαστε η εξέγερση σε έναν κόσμο που από καιρού ανακυκλώθηκε. Δημιουργία. Ας αφήσουμε πίσω τα παραδείγματα, εκείνα τα προ αιώνων κι αυτά τα προ δεκαετιών, κι ας δημιουργήσουμε προϊόντα ελευθερίας, σύμβολα της βούλησής μας και της αυθεντικότητάς μας. Η προσπάθεια, ο αγώνας, η οργή, η αγάπη, ο προβληματισμός, η ανάγκη, το πάθος – όλα αυτά ψάχνουν τόπο για να χωρέσουν, χώμα για να ριζωθούν. Είμαστε στο εδώ, είμαστε στο τώρα. Οι ανά τους αιώνες πολιτισμοί των εθνών κρίθηκαν. Σειρά μας τώρα.
Θ.Π.
ΠΗΓΗ
