Ο Διονύσιος Σολωμός εις τον Ύμνον εις την Ελευθερία γράφει χαρακτηριστικά: “Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά.” Και τι άλλο αλήθεια από μία Ιστορία διχασμού είναι η Ιστορία του Έθνους μας;
Ακόμη και το αιώνιο τραγούδι του Γένους μας, η Ιλιάδα, το
πρώτο ελληνικό κείμενο αρχίζει περιγράφοντας μια διαμάχη, έναν ακόμη
εθνικό διχασμό: “Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην, ἣ μυρί᾽ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾽ ἔθηκε”(“Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,ανάθεμά τη, πίκρες που ᾽δωκε στους Αχαιούς περίσσιες”).
Δεν ήταν μόνον ο τόπος μας μικρός και δεν μας χώραγε και από την
“μήνιν” του Αχιλλέα περάσαμε στον ολέθριο Πελοποννησιακό πόλεμο, που
ορφάνεψε την Ελλάδα! Αλλά και όπου βρεθήκαμε οι Έλληνες σφαχτήκαμε
μεταξύ μας είτε στην Ανατολή, όπου οι Αντίγονοι πολεμούσαν του
Πτολεμαίους, είτε στην Δύση, όπου οι Συρακούσες δεν είχαν απέναντί τους
μόνον τους Καρχηδόνιους αλλά και άλλους Έλληνες και βεβαίως και στην
Ελλάδα πάντοτε δυστυχώς διά μέσου των αιώνων…
Πώς έπεσε το κάστρο της Τροίας
Και έπρεπε να συμφιλιωθεί ο Αχιλλέας με τον Αγαμέμνονα για να
ενωθούνε οι Έλληνες και με τον Οδυσσέα προμάχο να πέσει το κάστρο της
Τροίας το πολύπυργο. Και έπρεπε να πολεμήσουν μαζί η Αθήνα με την Σπάρτη
για να διώξουν από την γη μας τον Ασιάτη δυνάστη που ερχόταν πανίσχυρος
και έτσι γράφτηκε η χρυσή σελίδα των Περσικών πολέμων, ο Μαραθώνας, οι
Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα και οι Πλαταιές! Όμως, αιώνες μετά ο Κίμων δεν
κατόρθωσε την συμφιλίωση ανάμεσα σε Αθήνα και Σπάρτη και η τρομερή
αλληλοσφαγή που ακολούθησε άφησε βαθειά πληγωμένες και τις δύο κάποτε
πανίσχυρες ελληνικές πολιτείες!
Η κατάρα του διχασμού δεν τέλειωσε στα αρχαία χρόνια και συνεχίστηκε,
δείχνοντας καθαρά πως γνήσια συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων είναι οι
σημερινοί Έλληνες προπαντός από τα ελαττώματά τους. Ακόμη και στην
Επανάσταση την Εθνική του 1821 είχαμε και τότε έναν εμφύλιο και ο
διχασμός συνεχίστηκε στο μέτωπο της Μικράς Ασίας και αργότερα στα
τραγικά χρόνια 1941-1949.
Δυστυχώς, η εποχή όπου ο νικητής των Πλαταιών Βασιλεύς της Σπάρτης
Παυσανίας καταδικαζόταν σε θάνατο και ο νικητής της Σαλαμίνας
Θεμιστοκλής πέθαινε στην εξορία, όπως και ο μέγας τραγωδός και
Σαλαμινομάχος Αισχύλος, δεν τέλειωσε και πλείστα είναι τα παραδείγματα
απλών και ανωνύμων Ελλήνων, που εξοντώθηκαν στην κυριολεξία, αλλά και
ηθικά, από μια Ελλάδα που αλληλοσπαράζεται, αλλά και επωνύμων, που το
όνομά τους είναι γραμμένο στις σελίδες της Ιστορίας σε ημέρες Δόξας και
οι οποίοι όμως δεν απέφυγαν και την ατίμωση, τις διώξεις, τον
στιγματισμό ή ακόμη και τον θάνατο.
Από το Αφιόν Καραχισάρ στα βουνά της Πίνδου και στο Έπος του 1940
Αύγουστος του 1922 και στο Αφιόν Καραχισάρ δίνει ο πληγωμένος και προδομένος στρατός μας μία μεγάλη μάχη. Και ανάμεσα σε αυτούς που συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι είναι και ένας νεαρός Αξιωματικός, ο Δημήτριος Κασλάς,
που μένει στην αιχμαλωσία των Τούρκων μέσα σε συνθήκες σκληρές και
απάνθρωπες για έναν ολόκληρο χρόνο. Επιστρέφει στην Ελλάδα και συνεχίζει
την πορεία του στον Στρατό από τον Απρίλιο του 1923 μέχρι τον πόλεμο
του 1940. Στην ίδια μάχη συμμετέχει και ένας άλλος Αξιωματικός, που η
ιστορία του είναι ολόκληρη η ιστορία του Ελληνικού Στρατού στον 20
αιώνα! Είναι ο Ταγματάρχης Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, που
έχει πολεμήσει στους ένδοξους Βαλκανικούς πολέμους, στην Ήπειρο και
συμμετέχει στην Μικρασιατική εκστρατεία και ο οποίος στις 13 Αυγούστου
του 1922 τραυματίζεται εκεί στο Αφιόν Καραχισάρ.
Τα χρόνια περνούν και φθάνουμε στα 1940. Ο Ταγματάρχης Κατσιμήτρος
είναι πλέον Στρατηγός και Διοικητής της 8ης Μεραρχίας, που σταματά την
επίθεση των Ιταλών και διατάσσει άμυνα μέχρις εσχάτων στον τομέα
Ελαίας-Καλαμά και είναι η νίκη του αυτή, όπως και η ηρωική αντίσταση
στην Ιταλική επίθεση στο Καλπάκι ένας από τους κύριους λόγους της
Ελληνικής νίκης κατά της Ιταλίας το 1940.
Ο Δημήτριος Κασλάς, είναι Λοχαγός και διοικεί το ΙΙ/5 Τάγμα Πεζικού
στο θρυλικό ύψωμα 731. Μια μάχη γεμάτη αίμα και ηρωισμό, στην οποία
σκοτώθηκαν εκατοντάδες Έλληνες και περισσότεροι από χίλιοι Ιταλοί
στρατιώτες. Ήταν τόσο σκληρή αυτή η μάχη, όπου από τους συνεχείς
κανονιοβολισμούς το ύψωμα 731 μετά την μάχη είχε χάση πέντε ολόκληρα
μέτρα από το ύψος του! Για την μάχη αυτή προάγεται επ’ ανδραγαθία σε Ταγματάρχη και τιμάται με τον Πολεμικό Σταυρό και Χρυσό Αριστείο Ανδρείας!
Πότε αλήθεια; Τις τιμές αυτές απονέμει στον Ταγματάρχη Δημήτριο Κασλά
ο Στρατηγός του Μετώπου Μπάκος σαν Υπουργός Εθνικής Αμύνης της
κυβερνήσεως Τσολάκογλου το 1942, δηλαδή επί κατοχής! Ο Μπάκος, που είναι
άλλη μία θρυλική μορφή του στρατεύματος Διοικητής Μεραρχίας και αυτός
το 1940 και γεμάτος παράσημα από τους Βαλκανικούς πολέμους και την
Μικρασιατική εκστρατεία, ο Μπάκος που εκτελέστηκε στις 6 Ιανουαρίου του
1945 στο χωριό Κρώρα από κομμουνιστές.
Η τύχη των Γενναίων και μία εθνική συμφιλίωση που δεν ήλθε ποτέ
Η Κατοχή τελειώνει και οι Γερμανοί φεύγουν και διαφορετική είναι η
τύχη και η διαδρομή τόσο του Ταγματάρχη Κασλά, όσο και του Στρατηγού
Κατσιμήτρου. Ο Δημήτριος Κασλάς, στα Δεκεμβριανά βρέθηκε να διοικεί ένα
Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, που ως γνωστόν τον έλεγχε απόλυτα το ΚΚΕ!
Ήταν ο Κασλάς κομμουνιστής; Όχι, βέβαια! Όντας Αξιωματικός στον καιρό της 4ης Αυγούστου, πως ήταν δυνατόν να είναι κομμουνιστής;
Μάλιστα, στα 1942 όταν αποφάσισε να αντισταθεί στην κατοχή, ανήκε στον
ΕΔΕΣ με την ομάδα του Συνταγματάρχη Χατζηαναγνώστου, όταν και θα
συλληφθεί στα Φάρσαλα από τον ΕΛΑΣ και θα του τεθεί το δίλημμα μεταξύ
εκτελέσεως και προσχωρήσεως.
Στα 1945, μετά τα Δεκεμβριανά, στα οποία έλαβε μέρος χωρίς να
υπάρχουν εναντίον του καταγγελίες για εγκλήματα και εκτελέσεις αμάχων, ο
Ήρωας του υψώματος 731, θεωρείται επικίνδυνος και εξορίζεται για τρία
ολόκληρα χρόνια σε Σέριφο, Ικαρία και Σαντορίνη, από όπου και
αποστρατεύθηκε το 1948 αυτεπαγγέλτως με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Ο Δημήτριος Κασλάς δεν ήταν κομουνιστής, όμως τον έκανε κομουνιστή
με τις διώξεις ένα κράτος αχάριστο και ξενόδουλο, που δεν ήθελε την
ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ, αλλά τον διχασμό και άρχιζε από την Ελλάδα μας
την πολιτική του ψυχρού πολέμου. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την μετέπειτα
ζωή του, έκανε κάθε είδους δουλειά και πικραμένος άφησε την τελευταία
του πνοή στα 1966.
Ο Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος μετά την Κατοχή στις 31 Μαΐου του
1945 καταδικάζεται από το Δικαστήριο των δωσιλόγων σε κάθειρξη πεντέμιση
ετών και οδηγείται στην φυλακή μέχρι τις 5 Οκτωβρίου του 1949. Έτσι η απελευθέρωση βρήκε έναν από τους πρωταγωνιστές του Έπους της 28ης Οκτωβρίου στην φυλακή! Έναν
άλλον στην εξορία και πολλούς δολοφονημένους από τις σφαίρες των ίδιων
του των αδελφών, που μαζί είχαν πολεμήσει εκεί στις βουνοκορφές της
Πίνδου το 1940 και 1941! Και κυρίαρχοι μετά την θύελλα των πολέμων οι
πονηροί και άκαπνοι επιτήδειοι που είναι πάντα “νικητές” σε αυτό το
ολέθριο παιχνίδι μιας αχάριστης ιστορίας.
Κατάρα του Γένους μας ο διχασμός και απέναντι σε αυτόν μπορεί να
σταθεί μόνο ένα κράτος πραγματικά Εθνικό, που θα τιμά τους Ήρωες και δεν
θα λησμονεί Χρυσά Αριστεία Ανδρείας και Πολεμικούς Σταυρούς. Το
κράτος αυτό θα είναι η αληθινή Ελλάδα, μια ΕΛΛΑΔΑ ενάντια στο
ψευτορωμαίικο, που πολεμάει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και που πρέπει να λείψει για
πάντα!
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
