Είναι στιγμές που ο θάνατος φαντάζει λιγότερο τρομακτικός από ότι είναι. Και αυτό συμβαίνει σπάνια. Και συμβαίνει συνήθως μόνο σε Έλληνες.
Γιατί οι Έλληνες πιστεύουν στην Ανάσταση. Και για να έρθει η Ανάσταση χρειάζεται ο θάνατος.
Οι δολοφόνοι των αδελφών μας, όπως και αυτοί που τους όπλισαν το χέρι, ποτέ δεν το σκέφτηκαν αυτό. Ίσως γιατί έχουν απολέσει από καιρό τώρα την Ελληνικότητα τους. Ίσως γιατί η ύλη που πιστεύουν,δεν μπορεί, να υποκαταστήσει το πνεύμα, πόσο μάλλον να το ξεπεράσει.
Η δύναμη που νοιώθουν οι δολοφόνοι των αδελφών μας και οι συνοδοιπόροι τους ότι κατέχουν, είναι πρόσκαιρη,είναι επιφανειακή. Την απολαμβάνουν αυτή την δύναμη καθημερινά,όσο πιο πολύ μπορούν,ρουφούν κάθε στιγμή της εξουσίας που κατέκτησαν,όπως την κατέκτησαν. Γνωρίζουν κατά βάθος πως το τέλος τους, και η νέμεσις είναι κοντά.Και τρέφονται από τον αργό θάνατο του Έθνους μας, που τον συντηρούν και τους συντηρεί.
Και να όμως... Το αίμα των αδελφών μας έφερε πιο κοντά την Ανάσταση. Έγινε ρυάκι, χείμαρρος,καταρράκτης αντίστασης. Τα τρυπημένα από τις σφαίρες των δολοφόνων κορμιά των αδελφών μας έγιναν εγερτήριες σάλπιγγες ήθους και νίκης. Τύμπανα αγώνα και πίστης. Μελωδίες ελευθερίας και θυσίας.Και ο λαός μας, η πατρίδα μας, το Έθνος μας, τα χρειάζονται όλα αυτά σήμερα περισσότερο από ποτέ.Για να έρθει η Ανάσταση, η πνευματική Ανάσταση αυτού του κατατρεγμένου και πολύπαθου τόπου.
Και ο Μάνος με τον Γιώργο έδωσαν το παράδειγμα. Κοίταξαν τον θάνατο κατάματα. Δεν τον φοβήθηκαν. Ήξεραν για το τέλος των μαχητών των Θερμοπυλών, γνώριζαν τα τελευταία λόγια του Αυτοκράτορα στις επάλξεις των τειχών της Βασιλεύουσας, Και έπεσαν,παίρνοντας την σκυτάλη, στην διαχρονική και συγκλονιστική σκυταλοδρομία του θανάτου, όλων όσων έπεσαν για την ανάσταση του Έθνους.
Για εμάς τους συναγωνιστές τους, το δάκρυ δεν πρέπει να είναι δάκρυ λύπης μόνο. Πρέπει να είναι δάκρυ ελπίδας και ανάτασης. Γιατί η θυσία τους έφερε πάλι την ελπίδα και την ανάταση. Ναι και σήμερα υπάρχουν Έλληνες που ζουν και πεθαίνουν για τις ιδέες τους. Και είναι Τιμή μας, η ύψιστη Τιμή, οι πεσόντες αυτοί Έλληνες να ανήκουν στο Κίνημά μας. Είναι τιμή για τους Εθνικιστές να βγαίνουν από τις τάξεις του τέτοιοι άνθρωποι.
Δεν τους κλαίμε. Δεν τους πρέπει το κλάμα. Τους τραγουδάμε μόνο. Τους τραγουδάμε τραγούδια της νιότης και της δύναμης. Και γνωρίζουμε, πως από εκεί πάνω, και αυτοί σιγοτραγουδάνε μαζί μας,τα τραγούδια μας. Τα τραγούδια τους. Υποκλινόμενοι σε αυτούς τους μάρτυρες της πνευματικής Ανάστασης του Έθνους, γνωρίζουμε πως ο δρόμος της νίκης μας είναι πλέον πιο ανοικτός. Αλλά όπως λέει και το παλιό εθνικιστικό ποίημα:
"Προχωρώντας σταματήσαμε για λίγο την πορεία
για να θάψουμε τους νεκρούς συναγωνιστές
Βάλαμε έναν σταυρό
και έπειτα έναν άλλο
Έτσι, είπαμε, θα βρουν τον δρόμο αυτοί που ακολουθούν"
Μάνο και Γιώργο... Ακολουθούμε.
Χρυσή Αυγή - Τ.Ο. Τρίκαλων
