Το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου ήταν απολύτως αναμενόμενο ως
προς την άνετη επικράτηση της ΝΔ, με τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου να
αποτελούν τον προάγγελο. Οι εκλογές που πέρασαν έδειξαν όχι μόνο μια
ακριβή αντιστροφή των αριθμών ανάμεσα στο 2015 και το 2019, αλλά και
ορισμένες βαθύτερες τάσεις που ανακουφίζουν (ελπίζουμε προσωρινά) τις
δομικές και συστημικές δυνάμεις. Η εύκολη διαπίστωση είναι ότι οι δύο μονομάχοι αύξησαν την εκλογική τους δύναμη κατά 800.000 ψηφοφόρους,
με την συμμετοχή να παραμένει στα ίδια περίπου επίπεδα στις δύο
εκλογικές αναμετρήσεις. Στις 26 Μαΐου συγκέντρωσαν μαζί περίπου
3.215.000 ψήφους και ποσοστό 56,9% ενώ στις 7 Ιουλίου 4.032.000 ψήφους
και ποσοστό 71,4%. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε μεγαλύτερη αύξηση
ψήφων (437.000) έναντι της ΝΔ (378.000), με τους δύο διεκδικητές της
εξουσίας να έχουν επιτύχει, επί της ουσίας, τον σκοπό τους. Η ΝΔ κέρδισε
την αυτοδυναμία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε το 30%, δείχνοντας ότι
ούτε η προδοσία των Πρεσπών, ούτε ο υπόλοιπος εθνομηδενισμός που τον
διέπει, ούτε η απόλυτη ταύτισή του με τις επιδιώξεις των διεθνών
τοκογλύφων ήταν αρκετά για να τον αποδομήσουν πλήρως εκλογικά και
πολιτικά.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου αποτέλεσε την «επιστροφή
στο μαντρί» για ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, σ’ ένα νέο
διπολισμό που τείνει να λειτουργεί με τα γνωστά δικομματικά πρότυπα. Με
τον συσχετισμό που καταγράφεται πλέον, δείχνει να μπαίνει τέλος σε μια
εποχή έντονης αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και λαϊκής
αντίθεσης εναντίον του. Επανέρχεται μια «κανονικότητα», εντός της νέας
πραγματικότητας που δημιουργείται. Η αφλογιστία, η αδυναμία, η
απογοήτευση τείνει να αποτελεί μόνιμο χαρακτηριστικό ενός πολύ
σημαντικού αριθμού συμπατριωτών μας, οι οποίοι είτε απέχουν από την
εκάστοτε εκλογική διαδικασία είτε επιστρέφουν στο «μαντρί» του νέου
δικομματισμού, ανάλογα με τις «δεξιές» ή «αριστερές» πολιτικές καταβολές
και αντιλήψεις τους.
Αναμφίβολα, η επιτυχία για το σύστημα και το υπηρετικό πολιτικό
προσωπικό του είναι μεγάλη. Από την μία πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα 4,5
χρόνια που ήταν στην διακυβέρνηση της Χώρας, προώθησε στο έπακρο βαθμό
τον εθνομηδενισμό σ’ όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, ενώ
ταυτόχρονα πρόσφερε την κοινωνική ηρεμία που ήταν απαραίτητη για να
περάσουν δυσβάστακτα μέτρα με όσο το δυνατόν λιγότερο «κρότο», κάτι που
δεν συνέβη με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Όλα δείχνουν ότι
ανοίγει ένας νέος πολιτικός κύκλος με διαφορετικά χαρακτηριστικά και με
ξεκάθαρα πολύ πιο δύσκολους όρους αντιπαράθεσης για τις Εθνικολαικές
δυνάμεις και την πολιτική τους εκπροσώπηση. Πάνω (και) σε αυτούς τους
πιο δύσκολους όρους αντιπαράθεσης ήρθε «να κουμπώσει» το νέο
διαμορφωμένο εξουσιαστικό δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό πλέον δεν μπορούμε
να μιλάμε για μια απλή αντιστροφή του συσχετισμού ανάμεσα στα δύο αυτά
κόμματα σε σχέση με τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.
Εισερχόμενοι σε αυτόν το νέο κύκλο, αφού νωρίτερα έχει επέλθει μια
σαφή εκλογική ήττα για το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, πρέπει να έχουμε
απόλυτα καθαρή σκέψη για το τι πρέπει να συμβεί για την Ανασύνταξη και
την Κάθαρση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ απέναντι σε λανθασμένες νοοτροπίες και
ανάλογα πρόσωπα που αποτέλεσαν τροχοπέδη και ανασταλτικό παράγοντα στην
πορεία μας. Εάν κοιτάξουμε ξανά το τι συνέβη στο χρονικό διάστημα των
δύο τελευταίων μηνών, θα δούμε ότι η εναλλαγή της εξουσίας έγινε με
τρόπο που έχει ενδιαφέρον και είναι ενδεικτικός της γενικότερης
ατμόσφαιρας. Μέσα σε ένα ήσυχο, ήρεμο, με στοιχεία «πολιτικού
πολιτισμού» πλαίσιο, έγινε η παράδοση της σκυτάλης της εξουσίας από τον
έναν εταίρο του «Συνταγματικού τόξου» στον άλλο. Το «κλίμα
χαράς» στις τελετές παραλαβής και παράδοσης των υπουργείων, αντανακλά
κατά βάθος και το αληθινό περιεχόμενο της ποιότητας της αντίθεσης
«αριστεράς-δεξιάς». Το πολιτικό σύστημα και οι εντός των εγχώριων τειχών
εντολείς του θέλουν να υπάρχει πάντοτε μια απόλυτα υπάκουη κυβέρνηση
και μια ανάλογων ποιοτικών χαρακτηριστικών αντιπολίτευση. Δυνατές και οι
δύο εκλογικά, ώστε η μία να διαδέχεται ομαλά την άλλη όταν η
κυβερνητική φθορά ξεπερνά τα επιτρεπτά χρονικά όρια.
Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η ΝΔ ανήλθε στην εξουσία, ώστε με την σειρά
της να διεκπεραιώσει τις αποστολές που θα τις επιδώσουν οι ξένοι
εντολείς της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση θα είναι και αυτός ένα
ιδιαίτερα χρήσιμο πιόνι, ως ένας πολιτικός φορέας, λειτουργικός και
αναγκαίος σε μια διπολική-δικομματική λειτουργία. Επομένως, δεν θα
έπρεπε να πέσει στα τάρταρα της εκλογικής και πολιτικής συντριβής. Η
αδέξια κυβερνητική τακτική της ΝΔ αναπόφευκτα θα δυναμώσει το ήδη υψηλό
ποσοστό του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Το κύριο ζητούμενο, όμως, είναι
αυτή ακριβώς η αδέξια ΝΔ να δυναμώσει και το Κίνημα των Ελλήνων
Εθνικιστών, την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ανασύνταξη-Αντεπίθεση! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΠΗΓΗ
