Μια φωτερή συνέχεια της φυλής
«Είχες μέσα στα μάτια σου
μιαν αστραπή από τους ανέμους
και στην καρδιά σου μιαν άγρια φλόγα
που έλεγες δεν ήταν ποτέ να σβύσει
και στα μάτια σου μέσα
μια πράσινη θάλασσα».
Μηνάς Δημάκης
Πολλοί που πράγματι δεν γνωρίζουν αλλά και άλλοι που έχουν παρασυρθεί από την βρώμικη προπαγάνδα, ίσως να αναρωτηθούν για τους στόχους, τις επιδιώξεις, τις αρχές και την στάση ζωής της Εθνικιστικής Νεολαίας. Αυτό τον προβληματισμό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε χωρίς περιστροφές με λόγια απλά, καθαρά και ειλικρινή. Καταρχάς ο “εαυτούλης”, ο “παρτάκιας”, ο “λάθε βιώσας” κάθε αξιοθρήνητο και ελεεινό ανθρωπάκι, που πριμοδοτείται από το σύστημα, δεν έχει καμία σχέση με τους δικούς μας νεολαίους.
Οι νέοι οι δικοί μας έχουν ξεπεράσει στην καθημερινή τους ζωή το σύνδρομο της καφετέριας, του φασφουντάδικου και του αρρωστημένου life style. Δεν καταδέχονται να γίνουν αποδέκτες ενός εκφυλισμένου τρόπου ζωής, ούτε κομπάρσοι καμιάς ανθελληνικής παράστασης που την ενορχηστρώνουν μισέλληνες και την πλασάρουν τα εγχώρια φερέφωνά τους.
Απεχθάνονται τους απολιθωμένους κομματικούς μηχανισμούς, και ποτέ δεν παριστάνουν τους παρατρεχάμενους οποιουδήποτε πονηρού πολιτικάντη.
Δεν γνωρίζουν από ίντριγκες, αλισβερίσια και λαμογιές γιατί έχουν βαθιά στην καρδιά τους αναμμένη μία πατριωτική φλόγα.
Μία φλόγα που όλο και δυναμώνει μες στην αγνή ψυχή τους και που θα βάλει φωτιά κάποια στιγμή στην σαπίλα και στην παρακμή.
Οι νέοι μας είναι αυτοί που θα γκρεμίσουν κάθε τι το άρρωστο, το παρωχημένο, το βρώμικο για να χτίσουν έναν καινούργιο και δίκαιο κόσμο.
Ο νεολαίος της Χρυσής Αυγής έχει βαθιά κρυμμένο μες την καρδιά του κάτι από τον “Δωδεκάλογο του γύφτου” του Κωστή Παλαμά. Ο “γύφτος”, ως σύμβολο της ανυπόταχτης ψυχής, έχει τον δικό του συμβολισμό, την δική του ξεχωριστή σημασία.
Ο Ιωάννης Συκουτρής έγραφε ότι: “οι γύφτοι είναι ένας λαός πρωτόγονος. Άγρια και ατίθασα παιδιά της φύσεως, ζουν πάντοτε εις το ύπαιθρον και τους δρόμους, έξω από την κοινωνίαν και την συμβατικότητά της, έξω από τα υλικά της αγαθά με μία λέξιν έξω από τον πολιτισμόν”.
Η περιφρόνηση και ο αποκλεισμός των ξεχωριστών αυτών ανθρώπων από την κοινωνία, στην οποία ζούμε, είναι γεγονός. Αυτή την αντιμετώπιση αισθάνονται αληθινά και οι δικοί μας οι νέοι.
Παρότι γίνεται μία τεράστια προσπάθεια για την περιθωριοποίησή τους και εν γένει τον παραγκωνισμό τους από το κατεστημένο, αυτοί μόνοι εναντίον όλων, αλλά δυνατοί και αποφασισμένοι, πορεύονται εμπρός.
Κι όπως οι “γύφτοι” κατά τον Ιωάννη Συκουτρή “είναι φυλή καταραμένη”, αυτή την κατάρα κουβαλάνε και οι νέοι μας. Αυτή την απόρριψη νιώθουν από τα καθώς πρέπει γρανάζια του συστήματος καθώς ξετυλίγουν την ψυχική τους ανωτερότητα όπως κάποτε οι “καταραμένοι” ποιητές τραβούσαν μπροστά, συμμετέχοντας στην εξέλιξη της κοινωνίας, αλλά πάντα ως πρωτοπόροι.
Έτσι οι νέοι μας τραβάνε μπροστά με δύναμη και πάθος. Αγωνίζονται χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς μικροσυμφέροντα και χωρίς να τους κυριεύουν ιδιοτελείς σκέψεις.
Χωρίς να έχουν καμία εξάρτηση αλλά και χωρίς να είναι δεσμευμένοι με σχέσεις υποτέλειας και υποταγής, υψώνουν το βλέμμα τους ψηλά.
Το μοναδικό τους κέρδος είναι η συμμετοχή τους στον αγώνα.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι νέοι του Κινήματός μας δεν αποζητούν το παραμικρό, διότι το πνεύμα του Homo economicus δεν τους εκφράζει, και όπως έγραφε ο Κωστής Παλαμάς, οι νέοι μας:
“Δε θέλουν, τίποτε δε θέλουν
μονάχα θέλουν και διαβαίνουν
περήφανοι και πεισματάρηδες,
ξένοι , γυμνοί κι’ αφωρισμένοι
με τα κοράκια, με τα σύγνεφα
και με τους γερανούς τους περατάρηδες.”
Έτσι είναι η δική μας νεολαία, ξεχωριστή, περήφανη, ανυπότακτη, μία νεολαία που έχει άποψη, που γνωρίζει, που βλέπει, όπως οι γερανοί του Ιβύκου, και που γι’ αυτό φαντάζει «καταραμένη».
Αυτή η νεολαία που αγωνίζεται με αξιοπρέπεια να κατακτήσει το αύριο, παρότι βρίσκεται στο περιθώριο ενός σάπιου καθεστώτος που τυραννά την πατρίδα μας, αποτελεί την ελπίδα κάθε υγιούς σκεπτόμενου Έλληνα, διότι είναι νεολαία εθνική, που αγωνίζεται για την πατρίδα και όχι για μια κατ’ επίφασιν Δημοκρατία, αυτό το άδικο σύστημα που κατά τον Ιωάννη Μεταξά «είναι το μονογενές και γνήσιο παιδί του Καπιταλισμού και το όργανό του, που επιβάλλει τη θέλησή του, κάνοντάς την να φαίνεται ως η λαϊκή θέληση…».
Οι νέοι το κινήματός μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι «αιρετικοί», οι «περιθωριακοί», οι «καταραμένοι» της πατρίδος, δηλαδή, ο ανθός της κοινωνίας που κατά τον Κωστή Παλαμά είναι:
«του ονείρου τ’ακροβλάσταρα
μες στην πλάση
η ζωή σου δεν μπορεί χωρίς εμάς
να περάση.
Ή αρνητής ή λατρευτής μας ή μας τρέμεις
ή μας βρίζεις
πάντα κάτω από τους ίσκιους μας
τριγυρίζεις».
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣ
