Η γραφικότητα και ο θρίαμβος των ανιστόρητων έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους, με αφορμή την 70ή επέτειο από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, λοιπόν, σε σχετικό κείμενο με τίτλο «Πόλεμοι μνήμης με μισές αλήθειες και στερεότυπα» διαβάζουμε, ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:
«Στόχος η εικόνα και οι προσλήψεις της σύγχρονης κοινής γνώμης για το παγκόσμιο μακελειό και αιχμή η υποβάθμιση της αντιφασιστικής πάλης των λαών, του καθοριστικού ρόλου της πρώην ΕΣΣΔ και η σχετικοποίηση του απόλυτου κακού.
Στην πιο πρόσφατη σφυγμομέτρηση το 60 – 70% των Ευρωπαίων εμφανίζεται να πιστεύει ότι τον βασικό ρόλο στη στρατιωτική ήττα του ναζισμού διαδραμάτισαν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Στο ίδιο ερώτημα, πριν από δέκα χρόνια, τα ποσοστά ήταν ακριβώς αντίστροφα. Το 60% απαντούσε ότι αυτός ο ρόλος ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Μέσα σε δέκα χρόνια, από την εξηκοστή στην εβδομηκοστή επέτειο της αντιφασιστικής νίκης της 9ηςΜαΐου 1945, η δημοσκοπική εικόνα άλλαξε ριζικά. Η εξήγηση δεν βρίσκεται, βεβαίως, στην πληρέστερη γνώση της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ή σε ιστορικές μελέτες οι οποίες στο μεταξύ φώτισαν καλύτερα τα γεγονότα της περιόδου»...
«Απλουστευτικά διατυπωμένα θα μπορούσαν να στεγασθούν σε τέσσερα κεφάλαια με τους τίτλους: 1) Καθοριστικό γεγονός για τη νίκη ήταν η 6η Ιουνίου 1944, με την απόβαση στη Νορμανδία (D-DAY) 2)Τον πόλεμο κέρδισαν οι ΗΠΑ, χωρίς τους Αμερικανούς νίκη δεν θα υπήρχε 3) Στάλιν ίσον Χίτλερ και φασισμός ίσον κομμουνισμός 4) Μετά την απελευθέρωση από τον γερμανικό ζυγό μια σειρά χώρες γνώρισαν τη σοβιετική κατοχή.
Πολλαπλά ερωτήματα. Σαν να μην υπήρξε το Στάλινγκραντ, όπου τον Φεβρουάριο του 1943 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το Γ΄ Ράιχ. Το Κουρσκ, αυτό το αυτό το Βατερλό των ναζί, όπου τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου εκτυλίχτηκε μια χωρίς προηγούμενο στην ιστορία γιγαντομαχία, ως προς τα πολεμικά μέσα. Το Βερολίνο, όπου ο Κόκκινος Στρατός δεν έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη στον πόλεμο, αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία, ως προς το μέγεθος των πολεμικών δυνάμεων…
Σαν να μην υπήρξε ποτέ ο αντιχιτλερικός – αντιφασιστικός συνασπισμός, η συμμαχία της Δύσης με την κομμουνιστική Ανατολή. Ούτε η Σοβιετική Ένωση, ούτε τα κινήματα Εθνικής Αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες, ούτε άλλα πολεμικά μέτωπα εκτός από το Δυτικό… Σαν να μην ήταν η ΕΣΣΔ, με τα 30 εκατ. ανθρώπινα θύματα που σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου. Σαν να μην ήταν ο Στάλιν σύμμαχος του Χίτλερ κι όχι ισότιμος συνέταιρος των Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ-Τρούμαν… Σαν να είχαν πάθει, τέλος, γενική παράκρουση οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, που πολεμούσαν μαζί με τον Κόκκινο Στρατό και τον υποδέχτηκαν εκείνη την περίοδο ως απελευθερωτή.
Παρ΄όλα αυτά κι άλλα στερεότυπα, η 9η Μαΐου, η «Μέρα της Νίκης» (D-DAY), εκπέμπει ακόμη τα διαχρονικά αντιφασιστικά δημοκρατικά μηνύματά της.
Αν και στο μέλλον, με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας στο οποίο έχουν επιδοθεί οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου και την απώθηση της μνήμης, διατρέχει τον κίνδυνο να έχει την τύχη της 11ης Νοεμβρίου 1918. Ποιος θυμάται σήμερα, αλήθεια, την «ημέρα της ανακωχής» του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ήττας του Β΄ Ράιχ, που τόσο επιβλητικά γιορταζόταν στη διάρκεια του μεσοπολέμου;»…
«Η κατασκευή στερεοτύπων σε απόλυτη αναντιστοιχία με τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία συνεχίζεται και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Στα παλιά προστίθενται και νέα:
Τα κινήματα Εθνικής Αντίστασης ήταν λίγο-πολύ μύθοι για να εξυπηρετήσουν μεταπολεμικές σκοπιμότητες. Πρόκειται για επιχείρηση διαγραφής του παλλαϊκού αντιφασιστικού αγώνα και υπονόμευσης του αξιακού περιεχόμενου του.
Οι λαοί της ΕΣΣΔ αντιστάθηκαν λόγω της σταλινικής τρομοκρατίας. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ακόμη κι αυτό το τερατώδες είδε το φως ως… Ιστορία!».
Είναι ολοφάνερη η διάθεση υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, σε τόσο απίστευτα προκλητικό βαθμό, ώστε να υποστηρίζονται ανυπόστατες θεωρίες, οι οποίες ψόφησαν μαζί με τη Σοβιετική Ένωση το 1991. Σε ποια, όμως, εφημερίδα δημοσιεύτηκαν τα παραπάνω τραγελαφικά και ανιστόρητα αποσπάσματα; Όσοι στοιχημάτισαν ότι δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη» ή σε κάποια περιθωριακή φυλλάδα των εναπομεινάντων βαρεμένων του Μ - Λ χώρου πάνε «στον κουβά», γιατί απλούστατα γράφτηκαν στο… «Έθνος»!
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε το πόσες φορές παραχαράσσεται η ιστορική αλήθεια (και μόνο το «Σαν να ήταν ο Στάλιν σύμμαχος του Χίτλερ», λες και δεν υπήρξε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, ο από κοινού διαμελισμός της Πολωνίας και η συμμαχία Γερμανίας – ΕΣΣΔ μέχρι και τις 22 Ιουνίου 1941, αρκεί για να δείξει το απύθμενο θράσος που επιδεικνύει το κείμενο αυτό), απλώς μας φαίνεται απίστευτο ότι το «Έθνος» ξεπερνά σε επίδειξη φτηνής κομμουνιστικής προπαγάνδας ακόμη και τα πιο σκληροπυρηνικά σταλινικά έντυπα.
Φαίνεται ότι ο Μπόμπολας θυμήθηκε τα νεανικά του χρόνια στην ΕΠΟΝ και την κομμουνιστική ιδεολογία, από την οποία πολύ εύκολα πέρασε στο υποτιθέμενο αντίπαλο στρατόπεδο. Έτσι και αλλιώς, καπιταλισμός και κομμουνισμός δεν είναι τίποτα άλλο από τις δυο όψεις ενός κοινού νομίσματος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
