Αλιβιζάτος: «Να παραγραφούν τα αδικήματα Παπακωνσταντίνου»! Η λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» επανέρχεται.
Συγκεκριμένα, ο Αλιβιζάτος υποστήριξε ότι υπάρχει θέμα παραγραφής των αδικημάτων του πρώην υπουργού οικονομικών, λόγω της Βουλής των τριών ημερών τον Μάιο του 2012.
Μάλιστα, ο Αλιβιζάτος «χαρακτήρισε την εξέλιξη της ιστορίας από συνταγματική οπτική γωνία ως “ασυνέπεια” και “κατάφωρη αδικία”. Ο ίδιος μάρτυρας, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, έδωσε την ερμηνεία ότι παρεκάμφθη ο σκόπελος της παραγραφής προκειμένου να πραγματωθεί η “ανάγκη για κάθαρση” και τιμωρία».
Έχουμε ξανατονίσει και στο παρελθόν, ότι η αντιστοιχία νομίμου-ηθικού έχει πολλές περιπτώσεις, όπου το επιμέρους περιεχόμενο αλληλογρονθοκοπείται. Η πορνεία είναι νόμιμη, το να απολύει ένα αφεντικό το 2% των εργαζομένων του κάθε μήνα είναι νόμιμο, η ψήφιση του εθνοκτόνου Μνημονίου έγινε με νόμιμο τρόπο, τα εξωφρενικά προνόμια των βουλευτών είναι νόμιμα, κ.τ.λ.
Όλα τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν είναι νόμιμα, όμως το Λαϊκό αισθητήριο δεν τα θεωρεί αντιστοίχως και ηθικά. Η αιτιολόγηση του Αλιβιζάτου για την παραγραφή των αδικημάτων του Παπακωνσταντίνου αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της αληθινής Δικαιοσύνης. Μπορεί νομικά να έχει ενδεχομένως απαλλακτική προσέγγιση, ηθικά όμως είναι εντελώς διάτρητο.
Ο Αλιβιζάτος, ο οποίος θεωρεί ότι δεν πρέπει να προχωρήσει η υπόθεση, μόνο και μόνο επειδή τίθεται θέμα παραγραφής, είναι ο ίδιος, ο οποίος λίγους μήνες πριν τις διώξεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είχε βγει στην εκπομπή του Πρετεντέρη και είχε ζητήσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του Αρχηγού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και των υπολοίπων Βουλευτών της!
Το τι συνέβη στην συνέχεια είναι γνωστό… Αυτός, λοιπόν, ο τύπος ο οποίος προσπάθησε με νομική επιχειρηματολογία «να βγάλει λάδι» έναν κατηγορούμενο, που είναι μπλεγμένος άσχημα στο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, είχε προταθεί ως υποψήφιος ΠτΔ από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η συσσωρευμένη ανηθικότητα ξεπερνά τις όποιες σκοτεινές δραστηριότητες ενός υπουργού και αποτελεί κάτι πολύ πιο απεχθές.
Ακόμα και οι ηθικολόγοι, που δείχνουν την αντίφαση μεταξύ νομίμου και ηθικού, παραδέχονται σαφέστατα ότι υπάρχουν νόμιμες δραστηριότητες που δεν συνάδουν με αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν ηθική. Με άλλα λόγια, παραδέχονται ότι η ανηθικότητα είναι θεσπισμένη, νόμιμη, ψηφισμένη. Γι’ αυτό, λοιπόν, η ηθικολογία τους δεν είναι παρά το ιδεολογικό επικάλυμμα (δηλαδή η ψευδής συνείδηση), με το οποίο ντύνουν το άσχημο κορμί της εθνικής προδοσίας, της οικονομικής αδικίας, της κοινωνικής εκμετάλλευσης, της γενικής βαρβαρότητας.
Ακόμη κι αν δεν εισακουστεί η προτροπή του Αλιβιζάτου και καταδικαστεί τελικά ο Παπακωνσταντίνου, δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια απώλεια στον εσωτερικό πόλεμο και τις «εκκαθαρίσεις» που διεξάγουν τα στηρίγματα του ανθελληνικού συστήματος. Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι να παρακολουθούμε απλώς αηδιασμένοι τη νομική επικάλυψη της συνεχιζόμενης διαφθοράς και σήψης. Το ζήτημα είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, γνωρίζοντας ότι απέναντι στην αληθοφάνεια και τη νομιμοποίηση του αφελληνισμού και της αδικίας, ο μόνος γνώμονας της Ηθικής και επομένως και της Αληθινής Δικαιοσύνης είναι ο Φυσικός Νόμος, το Εθνικό Δίκαιο, η Λαϊκή Ευημερία, το Κοινωνικά Ωφέλιμο.
Γιώργος Μάστορας
