O μεγάλος Ευρωπαίος στοχαστής βαρόνος Έβολα, βαθύτατα παρεξηγημένος και εντόνως συκοφαντηθείς οραματιστής, κατήγγειλε την εκφυλιστική πλευρά του συγχρόνου πολιτισμού, χρησιμοποιών την Παράδοση ως κανονιστική αρχή. Συμφώνως με το δόγμα των τεσσάρων Κοσμικών Εποχών, το πραγματικόν νόημα της ιστορίας δεν είναι η «πρόοδος», αλλά τουναντίον η διαρκώς αυξανομένη υποστροφή των ανθρώπων αφ’ ότου παρήλθεν η «Χρυσή Εποχή».
Η υλιστική εποχή μας αντιστοιχεί στην Εποχή του Σιδήρου, στον χαμηλότερο βαθμόν καταπτώσεως ο οποίος προηγείται ενός επικειμένου νέου κύκλου. Κατά τον Έβολα, η παγκόσμιος ιστορία υπήρξεν μια σειρά επαλλήλων κύκλων που είναι εκφυλιστικοί και όχι εξελικτικοί, ενώ τώρα αντί να εισερχόμεθα σε μιαν εποχή φωτός, κατανοήσεως, σοφίας και ειρήνης ευρισκόμεθα στην πλέον σκοτεινή εποχή (την καλουμένη Κάλι-Γιούγκα).
Ο σύγχρονος τρόπος σκέψεώς μας είναι μια γενικευμένη ερημία, είναι το τελικόν στάδιον αποσυνθέσεως της αληθείας και όχι της αποκορυφώσεώς της. Η ιστορία εξεταζομένη από αυτήν την οπτική είναι μια σειρά «καθοδικών βημάτων», κατά τα οποία τα νέα θρησκευτικά και εσωτερικά συστήματα αποτελούν θραύσματα της αληθείας και όχι καινοτομίες ή μετεξελίξεις της. Στο Μείζον Έργον του «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», ο Έβολα ανατέμνει και αποκαλύπτει την ελειμματικότητα και την ατέλεια που διακατέχουν τις ψευδείς θεοσοφίες, τα οράματα της «νέας εποχής» και τα ποικίλα ψευδο-διανοητικά συστήματα, τόσο διαδεδομένα σήμερον.
Η ανάλυση του Διδασκάλου, μας προσφέρει μιαν αρτία εικόνα για την πραγματική φύση του ανθρώπου, την ιστορία του και τους στόχους του. Η προσέγγιση του είναι διανοητικώς και πνευματικώς απαιτητική, ενώ ζητείται μεγίστη συγκέντρωση από τους αναγνώστες του, όμως σε αντάλλαγμα προσφέρει μιαν υπέροχο ολιστική κοσμοθεωρία, που αμφισβητεί ριζικώς τα θεμέλια των επικαίρων πεποιθήσεων. Το έξοχο ιδεολογικό πλέγμα της «εξεγέρσεως εναντίον του συγχρόνου κόσμου» αποτελεί μια πληρεστάτη αναφορά, μιαν ιδιαιτέρως διαφωτιστική έκθεση για τους κύκλους της ιστορίας, καθώς και μιαν εμπεριστατωμένη εξέταση του ρόλου της αριστοκρατίας, του συστήματος των καστών και των ηρωικών αρετών. Όπως οι περισσότεροι Παραδοσιοκράτες στοχαστές, ο Έβολα συνέλαβε τον κόσμο σε μιαν διαδικασία αποσυνθέσεως και αντελίξεως, σε αντίθεση με το ορθολογικό πρότυπο - μοντέλο «προόδου» και «εξελίξεως».
Αυτή του η κοσμοθεωρία επηρεάσθη βαθύτατα από την ανατολικήν έννοια του «κυκλικού χρόνου», η οποία διεδόθη από τον σπουδαίον Ρουμάνο συγκριτικό θρησκειολόγο και Εθνικιστή Μιρτσέα Ελιάντε (με τον οποίον ο Έβολα αλληλογράφει και συνηντάτο). Για τους Παραδοσιοκράτες, η ανθρωπότης βιώνει συνεχώς αυξανόμενες εποχές διαλύσεως και χάους, εκπίπτουσα εν τέλει ολοσχερώς από την θεία Χρυσήν Εποχή. Το ιστορικόν περίγραμμα του Έβολα αναδεικνύει περαιτέρω τις «Κοσμικές Εποχές», αναλύει την πολιτιστική εστίαση κάθε περιόδου, καθώς και τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα εντός των ιδεολογικών και πνευματικών παραδόσεων της κάθε εποχής.
Η εποχή μας είναι η εποχή των μαζανθρώπων και της πλουτοκρατικής - ολιγαρχικής δημοκρατίας, διαποτισμένη με το «πνεύμα του ποιμνίου». Είναι η πλέον παρακμιακή κοσμική εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται από την «φυγή των θεών» (φράση από τον Μάρτιν Χάϊντεγκερ, στο «Εισαγωγή στην μεταφυσική», σελίς 45), ή κατά τον ίδιον τον Διδάσκαλο Έβολα από την «Άμεσο απόσυρση των Δυνάμεων της αρχαιότητος» («Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», σελίς 133.) Άλλωστε, η ζοφερά και εξαθλιωτική Κάλι Γιούγκα, στερημένη από κάθε διάσταση υπερβατικότητος, είναι ταυτοχρόνως η πλέον κακούργος εποχή μηδενισμού και το προοίμιον μιας καθαρσίου καταστροφής που θα οδηγήσει σε μια νέα Χρυσή Εποχή.
Ακολούθως παρατίθεται ένα σπουδαίο κείμενο του Διδασκάλου Έβολα γραμμένο 9 μόλις χρόνια μετά την λήξη του Β’ Μεγάλου Πολέμου (στις 14 Ιανουαρίου 1954), στο πολιτιστικό και πολιτικό περιοδικό «Roma», εκδιδόμενο στην Νάπολη (από το 1862) με τότε Διευθυντή τον άκαμπτο Εθνικιστή συγγραφέα Αλφρέντο Σινιορέττι. Το περιοδικό εχαρακτηρίζετο ως «Επιθεώρηση αφιερωμένη στην αναγέννηση των τεχνών της σκέψεως, των επιστημών και της παραγωγής».
Το ακόλουθον άρθρο εγράφη 3 χρόνια μετά την δίκη του μεγάλου στοχαστή από το μεταπολεμικό ιταλικό κράτος για «συνωμοσία αναβίωσης του φασισμού» και 2 χρόνια μετά την πανηγυρική του αθώωση. Η νεαρά μεταπολεμική ιταλική «δημοκρατία» των σπεκουλαδόρων και των μαφιόζων, ευλόγως εφοβήθη την δυναμική παρουσία του φιλοσόφου-δασκάλου. Στα 1951 το μεταπολεμικό «κράτος» τον έσυρε σε δίκη από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο, με την κατηγορία ότι τα βιβλία του «…εξυμνούν τον φασισμό και προτρέπουν τους νέους να επαναστατήσουν εναντίον της νέας δημοκρατικής τάξης πραγμάτων, σχηματίζοντας μυστικές μάχιμες ομάδες», οπότε τελικώς προεφυλακίσθη για «έγκλημα γνώμης». Όπως όμως προανεφέρθη, η χαλκευθείσα δικαστική αθλιότης κατέρρευσε κατά την από έδρας διαδικασία, ενώ ο βαρώνος Έβολα μετά την αποφυλάκισή του υπήρξεν διαφωτιστής και οικοδεσπότης μιάς ολοκλήρου νέας γενεάς Εθνικιστών που τον προσεφώνουν τιμητικώς «maestro».
[“Είναι
oλίγον έως πολύ γνωστόν ότι, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος επίστευε, και εν
μέρει εξακολουθεί να πιστεύει, στον μύθοn της εξελίξεως, οι αρχαίοι
πολιτισμοί, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αλλά ακόμη και οι πληθυσμοί των
αγρίων, αναγνωρίζουν την αντέλιξη, την υποστροφήν της εξελίξεως, την
σταδιακή παρακμή του ανθρώπου από μιαν αρχέγονο κατάσταση – νοουμένη όχι
ως ένα ημιπιθήκειο παρελθόν, αλλά ως μία κατάσταση υψηλής
πνευματικότητος.Η πλέον διάσημος μορφή αυτής της διδασκαλίας είναι ο μύθος του Ησιόδου σχετικώς με τις τέσσαρες εποχές του κόσμου* – την χρυσή, την αργυρά, την χαλκίνη και την σιδηρά – οι οποίες αντιστοιχούν στις διαδοχικές βαθμίδες της αναφερομένης «πτώσεως» ή αποσυνθέσεως. Απολύτως ανάλογος είναι η διδασκαλία των Ινδών σχετικά με τις «Γιούγκα», τους διαδοχικούς πλανητικούς κύκλους οι οποίοι είναι εξ ίσου τέσσαρες στον αριθμό και από μιαν «Εποχή της Υπάρξεως» ή «της Αληθείας», καλουμένη «Σάτυα Γιούγκα» καταλήγουν σε μια «σκοτεινή εποχή», την «Κάλι Γιούγκα». Συμφώνως προς αυτές τις παραδόσεις, οι τρέχοντες καιροί αντιστοιχούν στο επίκεντρον αυτής της τελευταίας περιόδου: ευρισκόμεθα καταμεσής της «σκοτεινής περιόδου».
Παρά το γεγονός ότι η διατύπωση αυτών των θεωριών είναι πάρα πολύ παλαιά, στην πραγματικότητα τα αναμενόμενα για την «σκοτεινή εποχή» χαρακτηριστικά αντιστοιχούν με τρόπον αρκούντως εντυπωσιακό προς τα γενικά χαρακτηριστικά των χρόνων μας. Ημπορεί κάποιος να αξιολογήσει επ’ αυτού κάποια εδάφια που αντλούμε από την Βισνού – Πουράνα **, κείμενο που έχει διατηρήσει μεγάλο μέρος του θησαυρού των αρχαίων παραδόσεων και των αρχαίων μύθων της Ινδίας. Εμείς περιοριζόμεθα να προσθέσουμε, εντός παρενθέσεων, κάποιες εξηγήσεις και να υπογραμμίσουμε τις πλέον προφανείς αντιστοιχίες.
Κατ’ αρχάς: «Φυλές δούλων, απόβλητοι και βάρβαροι θα καταστούν κύριοι στις όχθες (των ποταμών) του Ινδού, του Ντεβίκα, του Τσαντραβάγκα και του Κασμίρ... Οι ηγέτες που θα βασιλέψουν στην γη ως φύσεις βίαιες... θα αρπάξουν τα αγαθά από τους υπηκόους τους. Στενόμυαλοι μέσα στην εξουσία τους, όλο και ταχύτερον θα εκπηδούν και θα καταρρέουν. Οι ζωές τους θα είναι σύντομες, οι επιθυμίες τους ακόρεστες και θα αγνοούν τι είναι το έλεος. Οι λαοί των διαφόρων χωρών, όντες ανάμικτοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.» (Αυτό σχετίζεται με τις νέες βαρβαρικές επιδρομές, με την συνακόλουθο εισαγωγή του υλιστικού ιού και μιας κτηνώδους «θελήσεως για δύναμη», - τυπικών χαρακτηριστικών στην σύγχρονη Δύση-, σε υπερχιλιόχρονους πολιτισμούς, ακόμη πιστούς σε ιερές παραδόσεις. Αυτή η διαδικασία, όπως ξέρετε, στην Ασία είναι σε αλματώδη εξέλιξη).
«Η επικρατούσα κάστα θα είναι εκείνη των δούλων» (προλεταριο-σοσιαλιστική εποχή: κομμουνισμός). «Εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την γεωργία και το εμπόριο και κατέληξαν να ζουν ωσάν δούλοι ή να εξασκούν μηχανικά επαγγέλματα» (προλεταριοποίηση και βιομηχανοποίηση).
«Ο ηγέτες αντί να προστατεύουν τους υπηκόους τους, θα καταστρέψουν και θα ληστέψουν την ιδιοκτησία από την κάστα των εμπόρων, με οικονομικές δικαιολογίες» (κρίση της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού, κομμουνιστική κρατικοποίηση της κοινωνίας).
«Η υγεία (εσωτερική) και ο νόμος (σύμφωνος με την ίδια την φύση) θα μειούνται ημέρα με την ημέρα, έως ότου ο κόσμος διαφθαρεί τελείως. Μόνον τα κέρδη θα προσφέρουν κοινωνική αξία. Μοναδικό κίνητρο της αφοσιώσεως θα είναι μια φροντίδα για την σωματική ευεξία, μόνη σύνδεση μεταξύ των δύο φύλων θα είναι η απόλαυση, μόνος δρόμος για την επιτυχία θα είναι η απάτη.
Η γη θα τιμάται μόνο για τους ορυκτούς θησαυρούς της (εκβιομηχάνιση με κάθε κόστος, θάνατος της ευλαβείας της γης). «Τα ιερατικά άμφια θα αντικαταστήσουν την αξιοπρέπειαν του ιερέως. Η μόνη αιτία υπακοής θα είναι η αδυναμία (ήτοι το τέλος των παλαιών σχέσεων πίστεως και τιμής). Η φυλή θα αδυνατεί να παράγει θεϊκές γεννήσεις. Παρεκκλίνοντες λόγω επιδράσεως των απίστων, οι άνθρωποι θα ρωτούν με ασέβεια: Τι κύρος έχουν τα παραδοσιακά κείμενα; Ποίοι είναι αυτοί οι θεοί, ποία είναι αυτή η κάστα που κατέχει την πνευματικήν εξουσία; (οι Βραχμάνοι)»
«Ο σεβασμός για τις κάστες, για την κοινωνική τάξη και για τα (παραδοσιακά) θεσμικά όργανα θα είναι πολύ ολιγότερος κατά την σκοτεινή εποχή. Οι γάμοι στην εποχή αυτήν θα παύσουν να είναι μια ιεροτελεστία και οι κανόνες που συνδέουν έναν μαθητή με έναν πνευματικό διδάσκαλο δεν θα έχουν πλέον ισχύ. Ο καθείς θα θεωρεί πως ημπορεί να φτάσει στην κατάσταση των «αναγεννημένων», με οποιουδήποτε είδους πορεία (αυτό είναι το επίπεδο του αναγκαστικού «εκδημοκρατισμού», του εξισωτισμού των συγχρόνων προϋποθέσεων της πνευματικότητος) και οι πράξεις λατρείας που ακόμα ημπορούν να διενεργηθούν δεν θα έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Κάθε στάση της ζωής θα είναι ασυδότως ιδία για όλους» (συναίνεση, συμμόρφωση, ομοιοτυποποίηση).
«Αυτός που θα διανέμει περισσότερα χρήματα θα είναι άρχων των ανθρώπων και η οικογενειακή καταγωγή θα παύσει να είναι ένας τίτλος υπεροχής» (υπέρβαση της παραδοσιακής αριστοκρατίας). «Οι άνθρωποι θα εστιάσουν τα ενδιαφέροντά τους στην απόκτηση, έστω και ανέντιμη, του πλούτου. Κάθε είδος ανθρώπου θα φαντάζεται πως είναι ίσο με έναν Βραχμάνο» (διφορούμενες αναληθείς προϋποθέσεις της «ελευθέρας ακαδημαϊκής καλλιεργείας» – αλαζονεία της αγνοίας). «Ο λαός θα διακατέχεται από τον τρόμον του θανάτου και θα φοβείται την πενία : Μόνον ένεκα τούτων θα διατηρεί μιαν επίφαση λατρείας. Οι γυναίκες δεν θα ακολουθούν την βούληση των συζύγων τους ή των γονέων τους. Θα είναι εγωίστριες, άθλιες, ανισόρροπες και ψεύτρες και θα προσκολλώνται στους εκλύτους. Θα καθίστανται απλά αντικείμενα σεξουαλικής φθοράς.»
Καθώς η επικαιρότης αυτής της προφητείας στην Βισνού – Πουράνα περιέχει στοιχεία δυσκόλως αμφισβητήσιμα, για την αντίληψη και κατανόηση της γενικής σημασίας της πρέπει αναγκαστικώς να έχουμε μιαν αίσθηση ενός σημείου αναφοράς, δηλαδή ποίες θα είναι οι αιτίες, ποια θα είναι η κατάσταση εκείνη με την οποίαν θα εκφυλισθεί σταδιακώς η ανθρωπότης. Αλλά τι ημπορεί να σημαίνουν σήμερον, για τους περισσοτέρους ανθρώπους, όροι όπως «Εποχή της Υπάρξεως» και «Χρυσή Εποχή»; Δυστυχώς, αυτοί οι όροι έχουν συρρικνωθεί σε απλές, μυθολογικές και λογοτεχνικές αναμνήσεις, δίχως νόημα !
Στο εν λόγω κείμενο θα άξιζε τον κόπο να σημειώσουμε δύο επιπλέον θέματα τα οποία μετριάζουν κάπως τις όντως ζοφερές προοπτικές της σκοτεινής εποχής. Μόνον τα περιγράφουμε:
Το πρώτο θέμα είναι η ιδέα ότι όποιος έχει γεννηθεί στην Κάλι-Γιούγκα και παρά ταύτα ημπορεί να αναγνωρίσει τις πραγματικές αξίες και τον αληθινό νόμο, θα συλλέξει υπερφυσικούς καρπούς, δυσκόλως προσιτούς σε ευκολοτέρους καιρούς. «Ηρωική απαισιοδοξία» θα έλεγε ο Νίτσε, ενώ αυτή η ιδέα δεν είναι ξένη ούτε για τον ίδιον τον Χριστιανισμό ! ***
Το δεύτερο θέμα είναι πως η Κάλι-Γιούγκα, αποτελούσα μέρος μιας ευρυτέρας κοσμικής κυκλικής εξελίξεως, θα έχει και η ιδία ένα τέλος. Λόγω ενός γεγονότος, όχι απλώς ανθρωπίνου, θα προκληθεί μια γενική αλλαγή. Θα ακολουθήσει ένα είδος αναγεννήσεως, μια νέα αρχή.
Προ παντός ας ελπίσουμε ότι, πριν επιτευχθεί αυτή η αναγέννηση δεν θα καταλήξουμε τελικώς στο βάθος του βαράθρου, με τις απολαύσεις που μας επιφυλάσσει εκεί η «ατομική εποχή».”]
* Οι κοσμικές «Εποχές» αντιστοιχούν σε ανάλογα «Γένη» των Ανθρώπων. Αυτά είναι τα στάδια της ανθρωπίνης υπάρξεως στην γη συμφώνως προς την αρχαία ελληνική Μυθολογία και την μετέπειτα ρωμαϊκή της ερμηνεία.Τόσον ο Ησίοδος όσον και ο Οβίδιος προσέφεραν απολογισμούς των διαδοχικών Γενεών της ανθρωπότητος, οι οποίες τείνουν να εξελίσσονται από μιαν αρχέγονο απόμακρη εποχή στην οποίαν οι άνθρωποι απελάμβαναν μια σχεδόν θεία ύπαρξη, στο σύγχρονο Γένος, στο οποίον οι άνθρωποι ταλανίζονται από αμετρήτους πόνους και συμφορές. Στις δύο σαφείς αναφορές που επιβιώνουν από την αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη, αυτή η «πτώση», η προϊούσα με την πάροδον του χρόνου υποβάθμιση της ανθρωπίνης καταστάσεως, υποδεικνύεται συμβολικώς με ονομασίες από μέταλλα με διαδοχικώς μικροτέρα αξία.
Ο πρώτος διαχρονικός απολογισμός των διαδοχικών Γενεών –και αντιστοίχων Εποχών- της ανθρωπότητος προέρχεται από τον Έλληνα ποιητή Ησίοδο, στο ποιήμα του «Έργα και Ημέραι» (στίχοι 109-201). Ο κατάλογός των Γενών του είναι : Χρυσό, Αργυρό, Χάλκινο, Ηρώων, Σιδηρούν.
Το τέταρτον Γένος φέρει τον μυστηριώδη χαρακτηρισμόν «Ηρώων Θείον Γένος» και ευρίσκεται ακριβώς πριν από το πέμπτο και τελευταίο Γένος του Σιδήρου, στο οποίον ανήκουμε και το οποίον σηματοδοτεί το κατώτατο επίπεδο πτώσεως όπου ευρέθη η ανθρωπίνη φύση.Το Ηρωϊκόν Γένος είναι το μόνο Γένος που δεν αντιστοιχεί σε κανένα μέταλλο. Είναι επίσης το μόνο λαμπρότερον από το Γένος το οποίον διαδέχεται. Σε αυτό το Γένος ανήκουν οι Ήρωες της Μυθολογίας, όπως οι Ήρωες των Ομηρικών Επών, οι Αργοναύτες, ο Θησεύς και άλλοι. Αυτό το Γένος των ανθρώπων όταν απέθανε μετέβη στα Ηλύσια Πεδία ή και στις Νήσους των Μακάρων.
Το Γένος τούτο υποδεικνύει ότι σε αυτό το τέταρτο στάδιον της αντελίξεως, ο Ζευς «Πατήρ ανδρών τε Θεών», προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακόψει την πτωτική του πορεία, του προσφέρει ως βοήθεια το παράδειγμα των ηρωικών κατορθωμάτων κάποιων σπουδαιοτάτων ανδρών.Αναφέρεται δηλαδή σε μία μειοψηφία ανθρώπων, οι οποίοι παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες που εβίωναν διαρκώς, κατάφεραν να υπερνικήσουν τους ανόμους πόθους και τα πάθη τους και να καταστούν Ήρωες, ακριβώς διότι κατόρθωσαν να ανεύρουν την δύναμη ανακοπής αυτής της πτωτικής τους πορείας και να ανακτήσουν τις θείες τους δυνάμεις.
Επομένως το τέταρτον «Γένος των Ηρώων» σχετίζεται απολύτως με το πέμπτον Γένος της τελικής πτώσεως, του μεταφέρει δε το ελπιδοφόρον μήνυμα ότι ο ευρισκόμενος σε πτώση άνθρωπος, εάν εργασθεί αόκνως και εφαρμόσει στην ζωή του τους θείους νόμους της Κοσμικής Δικαιοσύνης κατά το παράδειγμα των ηρωικών και ενδόξων προγόνων, θα κατορθώσει να αναστρέψει την διαδικασία της πτώσεως.Το γεγονός αυτό θα του επιτρέψει να κινηθεί προς την αντίστροφο πορεία της «ανελίξεως», να εισέλθει στην οδό της ανόδου προς τον θείο Όλυμπο, πορεία που θα του επιτρέψει και πάλιν την επιστροφή στην «αμέριμνο» ζωή του Χρυσού Γένους, διότι θα λειτουργεί συμφώνως προς τα θεία πρότυπα.
Εδώ προφανώς αποκαλύπτεται και η σημαντικοτάτη αξία που εμπεριέχουν για την εξέλιξη της ανθρωπότητος τα έπη, τόσον τα διδακτικά του Ησιόδου, όσον και τα ηρωικά του Ομήρου.
Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος λέγει τον παρόμοιο μύθο των Τεσσάρων Γενών στο βιβλίον των Μεταμορφώσεων (1.89-150). Ο απολογισμός του είναι παρόμοιος με αυτόν του Ησίοδου, με την εξαίρεση ότι παραλείπει το Ηρωϊκόν Γένος.
**Οι Πουράνας είναι εκτενείς συλλογές κειμένων της ινδικής θρησκευτικής φιλολογίας, οι οποίες εδημιουργήθησαν κατά την διάρκεια της μακροχρονίου πάλης και αλληλεπιδράσεως του Ινδουϊσμού με τον Βουδισμό. Η συγγραφή τους τοποθετείται μεταξύ 3ου και 14ου αιώνος μ.Χ. αλλα απηχούν παλαιότερες αντιλήψεις Οι δεκαοκτώ κύριες Πουράνας αποδίδονται στον Βιάσα, στον εκδότη των Βεδών και συνάμα συντάκτη του μυθικοϊστορικού έπους «Μαχαμπαράτα». Η πουρανική φιλολογία εκτείνεται σε εύρος 1.600.000 στίχων. Η κάθε Πουράνα ονοματίζεται από το όνομα ενός θεού, όπως η αναφερομένη Βισνού - Πουράνα. Η λέξη «πουράνα» σημαίνει στην σανσκριτική γλώσσα «από τα αρχαία χρόνια».
***Όπως στον Ινδουϊσμό πιστεύεται ότι θα υπάρξει μετάβαση από τον έναν κύκλο στον άλλον, (μάλλον με όχι ανώδυνον τρόπο), έτσι και στον Χριστιανισμό αναμένεται το «Τέλος τους Κόσμου», όπως τον γνωρίζουμε έως τούδε.
Συμφώνως με τα όσα γράφονται στα Θεία Κατά Ματθαίον και Κατά Λουκάν Ευαγγέλια, ο Κύριος προειδοποιεί τους Μαθητές του για το Τέλος του Κόσμου, λέγων πως θα είναι μια μακρά περίοδος, κατά την οποίαν θα προηγηθούν τεράστιοι πόλεμοι (θα εγερθεί το κάθε έθνος εναντίον του άλλου), ενώ θα επέλθουν σφοδρά πείνα και πλείστα όσα δεινά, όπως και σκληροί διωγμοί όσων είναι ακόμη πιστοί Του, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα έλθει ακόμη το Τέλος. Ο Κόσμος θα λησμονήσει τον Θεόν και θα στραφεί στην κτηνώδη απληστία και στην αχαλίνωτο αμαρτία.
Ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδάσκαλοι θα ομιλούν επ’ Ονόματί Του, αλλά δεν θα έλθει ακόμη το Τέλος. Πότε θα έλθει, ακόμη και ο ίδιος ο Κύριος δεν το γνωρίζει, παρά μόνον ο Πατήρ. Όμως θα «προσπαθήσει» με την άπειρο αγάπη του να καταστήσει τον πόνο μας συντομότερον και ολιγότερον οδυνηρό.
Κατόπιν, Εκείνος θα έλθει για την τελική Κρίση και ανά δυο ανθρώπους, έναν θα αφήνει και έναν θα παίρνει! Ένεκα τούτου πρέπει να είμεθα προετοιμασμένοι για την ημέραν αυτήν, ωσάν να είναι η σημερινή ημέρα. Η επέλευσή της θα φανερωθεί σαφώς στον ουρανό, ακριβώς, όπως ακριβώς αναφέρουν και τα ιερά Ινδουιστικά κείμενα.
Αθανάσιος Κωνσταντίνου
Πηγή
