Η συστημική φύση του ΣΥΡΙΖΑ ξετυλίγεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο. Ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να μετατρέψει το συνονθύλευμά του σ’ ένα νέο ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Η περίπτωση του Οδυσσέα Βουδούρη είναι άκρως ενδεικτική των διαθέσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όχι μόνο δεν υποχωρεί από την επιλογή της να τον χρίσει υποψήφιο περιφερειάρχη στην Πελοπόννησο, αλλά η συγκεκριμένη υποψηφιότητα υποδηλώνει την γενικότερη διάθεσή της για την πλήρη μετατροπή του σε συστημικό κόμμα.
Ο ίδιος ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης δήλωσε για τον Βουδούρη ότι «είναι η επιτομή ενός πολιτικού ανοίγματος για την φάση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζουμε να ακολουθηθεί και από άλλες κινήσεις ανάλογες».
Το θέμα, επομένως, δεν αφορά κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά γενικεύεται, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μαζέψει ό,τι κινείται εκτός ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις περιπτώσεις Τζάκρη, Κατσέλη και Μουτσινά.
Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος ο γραμματέας τουΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βίτσας βάφτισε τον Βουδούρη σταυροφόρο (!) για την πτώση της κυβέρνησης, έκανε αναφορά στο παντελώς άγνωστο «κόμμα» του, ενώ ξεκαθάρισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διατεθειμένος να μοιράσει «συγχωροχάρτια» σε κάθε καριερίστα πολιτικό που θα τον προσεγγίσει, αδιαφορώντας για το παρελθόν του.
Γιατί, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αυτό το πολιτικό άνοιγμα; Τι μπορεί να του προσφέρει ο μέχρι πρότινος πολιτικά άγνωστος Βουδούρης, ο οποίος ως «κηπουρός» του Τζέφρυ μετακόμισε από τις ΜΚΟ στον πολιτικαντισμό;
Σε αντίθεση με την περίπτωση Καρυπίδη, τον οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξεφορτώθηκε τάχιστα και με συνοπτικές διαδικασίες, με τη περιφερειακή οργάνωση της περιοχής να διαφωνεί και χωρίς η μειοψηφία της Κ.Ε. να βάζει ζήτημα, στην περίπτωση του Βουδούρη επέμεινε μέχρι τέλους γράφοντας «εκεί που δεν πιάνει μελάνι» τις αρνητικές αποφάσεις των νομαρχιακών επιτροπών της Πελοποννήσου, καθώς και τις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών της μειοψηφίας, όπως του Γλέζου.
Στην περίπτωση του Καρυπίδη «τον άδειασαν», με μια κατάπτυστη ανακοίνωση, στην οποία απέφυγαν να δώσουν την παραμικρή εξήγηση για ποιους λόγους τον είχαν επιλέξει πριν. Αντιθέτως, στην περίπτωση του Βουδούρη, η οποία αποτελεί μια κραυγαλέα αντίθεση σε σχέση με τον υποτιθέμενο αντιμνημονιακό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα κύλησαν πολύ διαφορετικά.
Ο Βουδούρης είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα από την μεγάλη δεξαμενή των πρώην πασόκων που αναζητούν ή θα αναζητήσουν λίαν προσεχώς ατομική πολιτική σωτηρία μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλοντας σήμερα τον Βουδούρη, ο Τσίπρας και η κλίκα του θα έχουν λυμένα τα χέρια αύριο για την Κατσέλη, την Τζάκρη και ό,τι άλλο πρώην πασοκικό προϊόν κυκλοφορήσει στην πολιτική πιάτσα πριν τις επόμενες εκλογές.
Ο Λαφαζάνης και η ομάδα του «λούφαξαν», καθώς αντιλήφθηκαν ότι ο Τσίπρας θεωρεί ως λήξαν το θέμα και δεν πρόκειται να δεχθεί καμία άλλη συζήτηση, παρά τις έντονες διαφωνίες των τοπικών οργανώσεων. Όταν, λοιπόν, ο Βούτσης υποστηρίζει ότι «προσωπικά θα ήθελα να γίνουν πιο τολμηρά βήματα» επιβεβαιώνει τον πόθο του ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί από το… μπακάλικο της γειτονιάς σ΄ένα τεράστιο «σούπερ μάρκετ», με στόχο την απόλαυση της εξουσίας.
Η πολιτική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ είναι εθισμένη στις κωλοτούμπες, με στόχο την διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής, διανθισμένης με κάποιες αριστερές πινελιές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει τα ηνία της διακυβέρνησης! Αυτού του είδους η «ρεαλιστική προσαρμογή» συμβολίζεται εύγλωττα από τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπως του Βουδούρη. Μπορεί πριν από δύο χρόνια περίπου ο Βουδούρης να υποστήριζε, αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «είναι πιο επικίνδυνος ένας σύμμαχος που έχει μια ανεύθυνη στάση παρά ένας δηλωμένος αντίπαλος. Δεν κάνουμε ένα διμέτωπο αγώνα. Κάνουμε έναν αγώνα εναντίον της πολιτικής που μας έφερε εδώ πέρα. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να καταγγείλουμε και να καταπολεμήσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την ανεύθυνη πολιτική του κ. Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ σημαντικό γιατί αυτή η ανεύθυνη στάση δεν βάζει μόνο σε κίνδυνο την Αριστερά ολόκληρη, αλλά βάζει σε κίνδυνο – από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ποσοστό που του επιτρέπει να προσβλέπει σε μια κυβερνητική πορεία – ολόκληρη την χώρα».
Τώρα, όμως, φαίνεται ότι τόσο ο Βουδούρης όσο και ο Τσίπρας έχουν πάθει… αμνησία ξεχνώντας τις «φιλοφρονήσεις» του παρελθόντος και φερόμενοι ως πειναλέα «λιγούρια της εξουσίας», δίχως τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό για τον ξεπεσμό τους.
Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι προσωπικό. Είναι πολύ γενικότερο και έχει να κάνει με τον πολιτικό σαλταδορισμό που διέπει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μαζεύει ό,τι πιο τυχοδιωκτικό υπάρχει από τον σκουπιδοτενεκέ της συστημικής πολιτικής πιάτσας. Και φυσικά, όλα αυτά, δεν τα κάνουν για να πάρουν την κυβέρνηση στο όνομα του Λαού και να δράσουν υπέρ του, αλλά για να αναρριχηθούν στην εξουσία και να μπορέσουν να βάλουν επιτέλους κι αυτοί τα χέρια τους στο βάζο με το μέλι.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-suriza-kai-to-bazo-me-to-meli#ixzz2uNAAZkw1
