Με βάση την εθνικιστική κοσμοθεωρία, ο Λαϊκός Σύνδεσμος
μπορεί να εφαρμόζει αδιάκοπα μιάν ασυμβίβαστη, γνήσια και ολοκληρωμένη
επαναστατική πολιτική, αλλά και να απαντάει σωστά στα εκάστοτε ζητήματα
της πολιτικής πάλης.
Η πολιτική δεν αποτελεί ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης όπως
ισχυρίζονται οι Μπολσεβίκοι, ούτε την τέχνη του εφικτού όπως
διακηρύσσουν οι αστούληδες πολιτικάντηδες. Αντίθετα η εθνικιστική
αντίληψη της Ιστορίας αποδεικνύει ότι οι πολιτικές σχέσεις είναι
εθνοφυλετικές σχέσεις, συνιστούν την κορυφαία μορφή κοινωνικής
δραστηριότητας της Λαϊκής Κοινότητας με επίκεντρο την κατάκτηση και την
διατήρηση της πολιτικής εξουσίας. Η Πολιτική δεν αποτελεί στενή και
περιορισμένη εκδηλωμένη έκφραση της οικονομίας. Δηλαδή δεν εκφράζει
αποκλειστικά και μόνο κάποια δήθεν ταξικά συμφέροντα που συγκροτούνται
στην οικονομική βάση της κοινωνίας και στις σχέσεις παραγωγής. Δεν
αποτελεί διαδραστική έκφραση της οικονομικής και τελικά ταξικής πάλης
αστών και προλεταρίων, όπως στο θολό «προφητικό» τους «όραμα» κράζουν οι
μπολσεβίκοι και λοιποί ινστρούχτορες της «ροζ» αριστεράς.
Αυτοί οι ιδεολογικοί τσαρλατάνοι αποφεύγοντας να αποσαφηνίσουν την
εφαρμογή του όρου «προλετάριος» ορίζουν σαν «προλετάριους» μέχρι τις
ημέρες της μεταβιομηχανικής κοινωνίας που ζούμε (με όρους της κύριας
φάσης της βιομηχανικής εποχής) το σύνολο εκείνων των ανθρώπων που στο
σημερινό ανταλλακτικό σύστημα (που σαν βάση του έχει την ανάγκη
αυξανόμενης κατανάλωσης και στηρίζει την υλιστική-πλουτοκρατική αντίληψη
των πραγμάτων) οι οποίοι δεν διαθέτουν ιδιοκτησία μέσων παραγωγής,
οπότε ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν είναι να πουλήσουν την εργατική τους
δύναμη σε αυτούς που τα διαθέτουν, με σκοπό να λάβουν το αντίτιμο. Οπότε
ενώ το πράττουν στο έπακρο δεν ανταμείβονται δίκαια, αλλά αντίθετα ζούν
υποσκελισμένοι σ’ ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας στον οικονομικά
ισχυρότερο, τον εργοδότη, έτσι ώστε παραμένει παντοτινά η «ταξική τους
ανισότητα».
Με την μεθοδική χρήση αυτής της αφηρημένης έννοιας του αδικημένου
προλεταριακού θύματος, (μιας και από πλευράς εργατικής θέσης και
δραστηριότητας δεν ορίζεται τελικά ποιος είναι «προλετάριος»), βάζουν
σαν μέτρο της κοινωνικής διάστασης του ανθρώπου την αναγνώριση της
ανάγκης κι όχι της ικανότητας, κι εξισώνουν μ’ ένα αφηρημένο σόφισμα την Εργασία με την Δουλεία και το Πρόσωπο με το Άτομο.
Ο εθνικισμός στην πολιτική εφαρμογή του αρνείται ξεκάθαρα την
κυριαρχία μιας τάξης πάνω στην άλλη, δεν επιδιώκει την «πάλη των
τάξεων», αλλά τη συνεργασία των τάξεων για το καλό του Έθνους και του
Λαού. Στην αξιοκρατική κοινωνία του Λαϊκού Εθνικού Κράτους δεν
χωράει και δεν μπορεί να υπάρχει εκμεταλλεύτρια και εκμεταλλευόμενη
τάξη, αλλά όλες οι κοινωνικές ομάδες οφείλουν να συνεργάζονται αρμονικά
για το καλό της Λαϊκής Κοινότητας.
Oι Εθνικιστές μάχονται για την ανατροπή του καθεστώτος της εθνοκτόνας
πλουτοκρατικής τάξης (που δεν ξεχωρίζει σε δεξιά ή αριστερή έκδοση,
είναι δυό κεφάλια μ’ ένα στομάχι) και πολεμούν το εγκληματικό σύστημα
του καπιταλισμού. Οι εθνικιστές στέκονται στο πλευρό της εργατικής τάξης
και της αγροτιάς που σήμερα αποτελούν τα κυρίαρχα θύματα της απάνθρωπης
πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης, όχι από εκλεκτική μεροπληπτική υποκρισία,
αλλά γιατί πιστεύουν ακράδαντα στην κοινωνική δικαιοσύνη, δίχως ταξικές εξαιρέσεις αλλά με προτεραιότητες φυσικής επιβίωσης.
