Στο βιβλίο
Κλειώ, τόμος Α΄, παράγραφος 71, του Ηροδότου διαβάζουμε σχετικά με την
επικείμενη επίθεση του Λυδού Βασιλέα Κροίσου κατά των Περσών τα εξής: «…
κάποιος Λυδός ονομαζόμενος Σάνδανης- που και από πρίν θεωρούνταν
μυαλωμένος και ο οποίος, με βάση τα όσα και στη συνέχεια ανέφερε, έγινε
ακόμα ονομαστότερος μεταξύ των Λυδών – συμβούλεψε τα ακόλουθα στον
Κροίσο: Εναντίον τέτοιων ανθρώπων ετοιμάζεται να εκστρατεύσεις, βασιλιά,
οι οποίοι φορούν δερμάτινες περισκελίδες, ενώ δερμάτινοι επίσης είναι
και η υπόλοιπη φορεσιά τους και που τρεφόμενοι όχι με όσα επιθυμούν αλλά
με όσα διαθέτουν, κατοικούν και σε κακοτράχαλα επίσης εδάφη! Και
επιπροσθέτως δεν πίνουν κρασί αλλά νερό, ούτε έχουν σύκα για να τραφούν,
όπως και δεν διαθέτουν οποιοδήποτε αγαθό. Στην εν λόγω επομένως
περίπτωση, αν κατακτήσεις τη νίκη, τι θα στερήσεις απ’ αυτούς, οι οποίοι
στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε στην κυριότητά τους; Απεναντίας
όμως, αν νικηθείς συλλογίσου πόσα αγαθά θα σου λείψουν!»
Αν τώρα στην
θέση του Κροίσου και των Λυδών βάλουμε τους εκπροσώπους ενός φαύλου
πολιτικού κατεστημένου, αυτά τα φερέφωνα δηλαδή μιας ανάλγητης
πλουτοκρατίας που νέμονται την εξουσία, αγαπούν το χρήμα και ταυτόχρονα
διαφεντεύουν τα προνόμια ενός νοσηρού κοινοβουλευτισμού, δηλαδή όλους
εκείνους τους εκπροσώπους της διαπλοκής που αποτελούν αναπόσπαστο
κομμάτι αυτού του ανελεύθερου συστήματος διακυβέρνησης της Πατρίδος μας
με τα ανήθικα και σάπια παρελκόμενά του ενώ από την άλλη πλευρά, στην
θέση του Κύρου και των Περσών αντιπαραθέσουμε τον απλό μη προνομιούχο
πολίτη, τον δοκιμαζόμενο Νεοέλληνα του μόχθου, αλλά και τους εκπροσώπους
της Λαϊκής Ψυχής, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την ευγενική και
υπερήφανη προσωπικότητα κάθε αληθινού πατριώτη, κάθε άδολου και
ειλικρινή υποστηριχτή του Κινήματός μας τότε θα διαπιστώσουμε ότι η
ιστορία επαναλαμβάνεται.
Επανερχόμενοι
στο σήμερα θ’ αντιληφθούμε ότι η μη κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση, η
απουσία μας από το υποτιθέμενο ναό της Δημοκρατίας, δεν έχει καμμία
επίπτωση στους απλούς (και ουσιαστικούς) υποστηρικτές μας, καθώς και
στους αξιοπρεπείς ιδεολόγους ψηφοφόρους μας. Κι αυτό διότι
εκτός από μία συγκεκριμένη μικρή μερίδα εκ των υπαλλήλων, συμβούλων και
αιρετών, οι οποίοι είχαν μια άμεση οικονομική σχέση με τον Λαϊκό
Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή (ως κοινοβουλευτικό κόμμα), λαμβάνοντας ελάχιστες
αποδοχές ή υψηλές μισθοδοσίες, η πλειοψηφία των Χρυσαυγιτών δεν είχε την
παραμικρή οικονομική σχέση με το λαϊκό μας Κίνημα.
Οι
υποστηρικτές, οι νεολαίοι, οι ψηφοφόροι μας σ’ ολόκληρη την επικράτεια,
όχι μόνον δεν είχαν την παραμικράν απολαβή, αλλά τουναντίον προσέφεραν
από το υστέρημά τους στον κοινό Αγώνα μας. Οφείλουμε στην κατηγορία
αυτή να εντάξουμε και όσους εργαζομένους με χαμηλή απολαβή που είχαν ως
υπάλληλοι, αλλά και όσους συνέβαλαν με την επιστροφή χρημάτων. Όλοι
προσέφεραν ανιδιοτελώς στο Κίνημα.
Οι αγνοί Χρυσαυγίτες ποτέ δεν αποζητούσαν προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα,
πάντα αδιαφορούσαν για τα πολιτικά παιχνίδια της διαπλοκής και των
εξουσιαστών, για τα εκλογικά αποτελέσματα, όπως και για την εγκυρότητα
των δημοσκοπήσεων, διότι δεν περίμεναν τίποτα από ένα τόσο νοσηρό
σύστημα διακυβέρνησης, από αυτούς τους τόσο φαύλους και λωποδύτες
εξουσιαστές. Η ανιδιοτελής προσφορά, η πίστη σε ιδανικά, η εθελοντική
εργασία, η έντιμη προσφορά, αποτελούν τις πλέον βασικές αρχές της
ιδεολογίας μας.
Η στάση
λοιπόν κάθε περήφανου και αξιοπρεπή Χρυσαυγίτη απέναντι στο αντεθνικό
κατεστημένο μας φέρνει στον νου το ποίημα «Η Ελληνοπούλα» του Βίκτωρος
Ουγκώ:
… έχει ο κλέφτης βιό του μόνο το νεράκι απ’ τη βρύση
τον αγέρα, το τουφέκι που ο καπνός τώχει μαυρίσει,
το βουνό, τη λευτεριά
την περήφανη τη φτώχια πούχει πάντα συντροφιά …
τον αγέρα, το τουφέκι που ο καπνός τώχει μαυρίσει,
το βουνό, τη λευτεριά
την περήφανη τη φτώχια πούχει πάντα συντροφιά …
Κοιτάζοντας λοιπόν μπροστά θα διαπιστώσουμε ότι τόσον ως άτομα αλλά και ως Κίνημα με κάθε τρόπο πρέπει
να φυλάμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας την εθνική μας συνείδηση, την
ελληνική μας υπερηφάνεια, την αγάπη μας για την Πατρίδα και το Έθνος.
ΔΙΚΩΝΥΜΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
