Μια επιβεβλημένη απάντηση στους καπιταλιστές του ΚΚΕ
Πώς θα φαινόταν στον καθένα αν άκουγε ότι κάποιο κόμμα, υποτίθεται επαναστατικό και αντισυστημικό, θα συμμετείχε με μεγάλη του χαρά στην πολιτική σκευωρία του συστήματος κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και θα υπερθεμάτιζε την πολιτική της εξόντωση, επειδή το ίδιο είναι ανίκανο ιδεολογικοπολιτικά να αντιμετωπίσει το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα;
Αν πληροφορούνταν ότι το κόμμα αυτό έχει εξελιχθεί σε κανονική επιχείρηση, έχοντας μια «σπιταρώνα» στον Περισσό, την οποία μπορεί να ονομάζει «Σπίτι του Λαού», αλλά η είσοδος για τους… κοινούς θνητούς να μην είναι επιτρεπτή; Αν μάθαινε ότι επί δεκαετίες εξυπηρετούσε τα συμφέροντα μιας (εκ των δύο τότε) ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, έχοντας μάλιστα απ’ αυτήν και την σχετική «ενίσχυση»; Αν διάβαζε ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του κόμματος αυτού, που διαμαρτύρονται για κάθε απόλυση εργαζομένου σε άλλες εταιρείες, «βγάζουν τον σκασμό» όταν το κόμμα απολύει εργαζόμενους από τις δικές του επιχειρήσεις;
Αν ενημερωνόταν ότι κρατική τηλεοπτική συχνότητα την οποία έλαβε δωρεάν αντί να την επιστρέψει στο δημόσιο, όταν αυτή «φαλίρισε», την μοσχοπούλησε και «τα κονόμησε»; Αν έβλεπε ότι προβεβλημένα στελέχη του (με πρώτο και… χειρότερο τον νυν αρχισταλινίσκο του) δεν έχουν εργαστεί ποτέ (με την κλασική έννοια και ουσία του όρου) στην ζωή τους, αφού είχαν μάθει μια ζωή να είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα;
Αυτά και πολλά άλλα αν ερχόντουσαν σε γνώση του καθενός είναι σίγουρο ότι θα αηδίαζε με τους πολιτικούς αυτούς απατεώνες. Ο λόγος, φυσικά για το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ), το οποίο μέσα από τις ρυπαρές σελίδες της βρωμοφυλλάδας του «(Β)ριζοσπάστη» προσπάθησε και πάλι να πουλήσει πνεύμα κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Άδικος ο κόπος τους, καθώς η Κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν καμία εργασιακή, διανοητική, ηθική και πολιτική σχέση με τους αργόσχολους και αργόμισθους του χρεωκοπημένου κομματικού μαγαζιού του ΚΚΕ, καθώς και με τα «φυτά» της ΚΝΕ που χαρακτηρίζονται από το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Χαιρόμαστε αφάνταστα για την συστημ(ατ)ική επίθεση των ορφανών του Στάλιν και γλειψιματιών του εκάστοτε αρχιδολοφόνου του Κρεμλίνου. Τα ασπόνδυλα ανθρωπάκια που ανέκαθεν είχαν τέτοιο θάρρος γνώμης ώστε να χορεύουν σαν εκπαιδευμένες αρκούδες στον ρυθμό του ντεφιού που τους χτύπαγε κάθε φορά η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης, όποια κι αν ήταν αυτή.
Σ’ αυτούς τους μόνιμα εθνοπροδότες, με την βαθύτατα αντιλαϊκή και αντεργατική διάθεση και πρακτική τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, το μόνο που τους ταιριάζει είναι η αηδία, η περιφρόνηση και η βεβαιότητα ότι βαδίζουν προς το οριστικό τέλος του χρεωκοπημένου μαγαζιού τους. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι αρκετοί απ’ αυτούς ίσως χρειαστεί μετά το πολιτικό αυτό τέλος να σκεφτούν το ενδεχόμενο να εργαστούν για πρώτη φορά αληθινά στην ζωή τους, είναι ένας εφιάλτης που τους τρομοκρατεί κατά την διάρκεια του ύπνου τους…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
