Η κυβέρνηση Σανέλ αισθάνεται ιδιαίτερα άβολα με την ισχή κοινοβουλευτική πλειοψηφία εν όψει της ψήφισης του νέου ασφαλιστικού και της επαίσχυντης φορολογίας εναντίον των αγροτών. Αυτή η ανασφάλεια δεν υπάρχει μόνο στην συγκυβέρνηση, αλλά αποτυπώνεται και στις δηλώσεις διεθνών πλουτοκρατών, όπως ο Πόλσον ο οποίος έδωσε σχετική συνέντευξη στο «Βήμα».
Έτσι κάπως διενεργούνται δύο παράλληλες προσπάθειες. Η μία από πλευράς της αντιπολίτευσης να «τονώσει» την κυβερνητική πλειοψηφία, υφαρπάζοντας υπουργικούς θώκους. Προς αυτή την κατεύθυνση, η νουδούλα έχει βάλει τους Λεβέντη και Θεοδωράκη να προπαγανδίζουν περί οικουμενικής με κορμό τον Σύριζα και τη νουδούλα. Η άλλη είναι από πλευράς της κυβέρνησης, η οποία επιθυμεί να διευρύνει την κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς να δώσει εξουσία στη ΝΔ, αφού αυτό θα την έκανε και πάλι κόμμα εξουσίας, με δυσάρεστες εκλογικές συνέπειες για τον Σύριζα.
Στα πλαίσια αυτής της δεύτερης προσπάθειας για διεύρυνση της κυβερνητική πλειοψηφίας και με το... σύμφωνο συμβίωσης να έχει ψηφιστεί, ο κυρ Αλέκος κάνει τα «γλυκά μάτια» στον... Βασίλη. Όχι, δεν μιλάμε περί μίας ανάρμοστης ηθικά σχέσεως, αλλά περί ενός έντονου πολιτικού φλερτ μεταξύ των γραφικών της αριστεράς και του γραφικού του φραπέ και της πίτσας.
Έτσι, λοιπόν, μιλώντας στην κομματική εφημερίδα «Αυγή» και ερωτηθείς ςάν το κόμμα του κ. Λεβέντη είναι φερέγγυο και πολιτικά συγγενές στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποτελέσει μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο, ο Φλαμπουράρης είπε: "Η Ένωση Κεντρώων είναι κόμμα που ταυτίζεται με τον πρόεδρό του Βασίλη Λεβέντη, την υπομονή και τους αγώνες του όλα αυτά τα χρόνια για να περάσει τα μηνύματά του και να κατακτήσει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Οι διακηρύξεις του για να σωθεί η χώρα, να βγούμε από την κρίση και να προστατευθούν τα αδύναμα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα μας βρίσκουν σύμφωνους. Άρα ένας διάλογος θα μπορούσε να συμβάλει στην αναγκαία αλληλοκατανόηση".
Κοινώς ο Σύριζα τα δίνει όλα στον πάλαι ποτέ καναλάρχη του 67, πολιτικάντη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, Λεβέντη, αρκεί αυτός να κάνει μια σταθεροποιητική ένεση στη συγκυβέρνηση του Μνημονίου.
