Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια εκρηκτική αύξηση των δραστηριοτήττων των κατά τόπους πολιτιστικών συλλόγων και εκ πρώτης όψεως το φαινόμενο κρίνεται θετικό. Όμως μια δεύτερη πιο ενδελεχής ανάγνωση του θέματος, αποκαλύπτει «δράκους» και «τέρατα», καμουφλαρισμένους με παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές, έτοιμους να κατασπαράξουν τον εθνικό κορμό και να τον κατακερματίσουν «εις τα εξ ων συνετέθη».
Είναι γνωστό ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων στο δρόμο της προς την «πολτοποίηση» των ανθρώπινων κοινωνιών και τη δημιουργία του νέου τύπου μαζανθρώπου που προωθεί, έχει βάλλει στο στόχαστρο την αποδόμηση των εθνικών κρατών. Η αλλαγή αυτή δεν επιχειρείται μονομιάς, αλλά έχει ενδιάμεσα στάδια υλοποίησης.
Σε πρώτη λοιπόν φάση, το εν λόγω πρόγραμμα υποβοηθείται δολίως και υπογείως με τη σταδιακή αντικατάσταση της εθνικής συνείδησης από ένα νέο «φρούτο» της Νέας Τάξης, την εθνοτική συνείδηση.Με τον όρο εθνοτική συνείδηση υπονοούνται οι πάσης φύσεως τοπικισμοί.
Για την Ελλάδα εν προκειμένω, σημαίνει την υπέρμετρη και δυσανάλογη προβολή και ανάδειξη των επί μέρους πολιτισμικών χαρακτηριστικών των κατά τόπους ελληνικών πληθυσμών που συγκροτούν το ελληνικό έθνος. Με απώτερο σκοπό τα πολιτισμικά υποσύνολα, δηλαδή οι «ψηφίδες» που συνθέτουν το συνολικό «μωσαϊκό» της ελληνικής παράδοσης και πολιτισμού να θεωρηθούν αυτοτελή, ανεξάρτητα και πιο σημαντικά για τους ανθρώπους των περιοχών αυτών, από τη συνολική εικόνα που συνθέτουν όλα μαζί. Παρασύροντάς τους σε τάσεις φυγόκεντρες που ανακόπτουν την εθνική μας ολοκλήρωση και οδηγούν στην εθνοαποδόμηση.
Επιχειρείται δηλαδή μέσω των πολιτιστικών συλλόγων, η τοπικιστική συνείδηση να ενισχυθεί τόσο πολύ, ώστε να γίνει ισχυρότερη από την εθνική. Ήτοι να προτιμά κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται πιο πολύ ως Βλάχος, Σαρακατσάνος, Καραγκούνης, Μακεδόνας, Θρακιώτης, Τσάκωνας, Κυκλαδίτης, Κρητικός ή Επτανήσιος παρά ως Έλληνας.
Η προσπάθεια αναβίωσης των τοπικών διαλέκτων, όπως για παράδειγμα τα βλάχικα, τα τσακώνικα, τα κρητικά και άλλα, δυστυχώς δεν είναι αθώα ενέργεια, αλλά εντάσσεται σε αυτή την απόπειρα. Είναι άλλο πράγμα να μελετά κάποιος από γλωσσολογικό ενδιαφέρον τις παλαιότερες τοπικές ελληνικές διαλέκτους και άλλο να επιχειρεί να τις ξαναζωντανέψει περιθωριοποιώντας τα σημερινά ελληνικά. Αρκεί ένας μικρός αλλά δραστήριος και υπόγεια υποστηριζόμενος πυρήνας ανθρώπων για να δημιουργήσουν αίσθηση ετερότητας και επιθυμία απόσχισης από τον εθνικό κορμό στο γενικό πληθυσμό μιας περιοχής. Και αυτό ακριβώς γίνεται και στην περίπτωση πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
Το βρώμικο και καταχθόνιο αυτό σχέδιο, σιγοντάρεται κλασικά από διάφορες τηλεκατευθυνόμενες, αλλά κρατικά σιτιζόμενες ΜΚΟ, μεμονωμένα άτομα «φίλους» δήθεν των τοπικών παραδόσεων οι οποίοι ταυτόχρονα διατηρούν «υψηλές διασυνδέσεις» με διάφορα «ισχυρά κέντρα και προσωπικότητες» του εξωτερικού και πατρονάρεται σταθερά από τους εκάστοτε υπεύθυνους του Υπουργείου Πολιτισμού. Καίτοι οι υπεύθυνοι αυτού του υπουργείου αντιλαμβάνονται την εθνοκτόνο πρόθεση αυτών των πολιτικών, οι οποίες επιβάλλονται έξωθεν. Για αυτό και πολλές φορές και από πολλά στελέχη του Λαϊκού Συνδέσμου έχει τονισθεί, ότι οι κρατούντες δεν είναι βλάκες, αλλά συνειδητοί προδότες.
Τίποτε όμως δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, αν δεν υπήρχε η καταστροφική συνδρομή των ανυποψίαστων «χρήσιμων ηλιθίων». Όλων εκείνων δηλαδή που είτε για λόγους συμμετοχής σε ένα κοινωνικό δρώμενο για να ξεφύγουν από την πλήξη και τη ραστώνη της καθημερινότητας, είτε γιατί πραγματικά έχουν μια αυξημένη ευαισθησία σε θέματα πολιτισμού, πέφτουν στα νύχια των επιτήδειων και άθελά τους γίνονται συνένοχοι σε ένα ανοσιούργημα. Αυτό της απομείωσης της εθνικής συνείδησης και της ενίσχυσης της εθνοτικής συνείδησης.
Η ελληνική παράδοση, είναι ένα άθροισμα του πολιτισμικού πλούτου που στην ιστορική διαχρονία ανέπτυξαν οι Έλληνες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και δεν μπορεί και δεν πρέπει να κατακερματισθεί. Είναι ένα ψηφιδωτό που χρειάζεται ενωμένες όλες τις ψηφίδες που το απαρτίζουν για να σχηματίζεται σωστά η συνολική εικόνα.
Οι κατά τόπους ελληνικές παραδόσεις δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Αποτελούν τη συνέχεια παλαιότερων πολιτισμικών μοτίβων και έχουν αναπτυχθεί σαν ομόκεντροι κύκλοι πάνω στον ίδιο νοηματικό άξονα, τον Ελληνισμό. Η αποκοπή και αποσύνδεσή τους από αυτόν τον άξονα συνιστά πολιτισμικό ακρωτηριασμό, ιεροσυλία και εθνικό έγκλημα.
Βασιζόμαστε στην εννιαία ελληνική παράδοση για να πάμε παρακάτω, όχι για να γυρίσουμε πίσω. Δεν γίνεται ούτε να αρχίσουμε να ντυνόμαστε σήμερα σαν τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ούτε να αρχίσουμε να κυκλοφορούμε με φουστανέλες. Αυτά ανήκουν στην ιστορία. Εμείς μπορούμε και πρέπει να παίρνουμε ιδέες από τη δική μας ενδυματολογική παράδοση για παράδειγμα για να φτιάξουμε τα σημερινά ελληνικά ενδυματολογικά πρότυπα, προσαρμοσμένα στις σημερινές ανάγκες και τη σημερινή αισθητική και όχι να τα εισάγουμε από το εξωτερικό πιθηκίζοντας.
Πατάμε στο πολιτισμικό μας κεκτημένο για να κάνουμε άλμα προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Για να προσθέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, όπως και οι πρόγονοί μας, τη δική μας ψηφίδα στο συνολικό ψηφιδωτό του Ελληνισμού κι όχι για να αποσπάσουμε τη δική μας ψηφίδα από τη συνολική εικόνα για να την προβάλουμε σαν κάτι αυτόνομο και ανεξάρτητο.
Πολλές φορές οι εγκληματίες που απεργάζονται αυτά τα ανθελληνικά σχέδια, για να συγκαλύψουν την ανθενωτική - ανθελληνική δολιότητά τους κατά τη διάρκεια των πολιτιστικών εκδηλώσεων μοστράρουν σε περίοπτη θέση και μια ελληνική σημαία, παριστάνοντας τους υπερπατριώτες. Μια σημαία πίσω από την οποία κρύβουν τις σκοτεινές τους προθέσεις για διάσπαση της ενότητας του ελληνικού κράτους στο όνομα του λεγόμενου πολυπολιτισμού.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια προσπάθεια επιβολής ενός εθνικού ψευδο - «πολιτισμού», του αμερικανικού, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επιχειρείται δηλαδή η πολιτιστική πολυμορφία στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, ώστε αυτά να διασπαστούν και να μην επιδιώκουν την επιβολή του δικού τους πολιτισμού. Και όλα αυτά συγκεκαλυμμένα κάτω από ένα δημοκρατικό τάχα προσωπείο, ενώ αποτελούν την πλέον αντιδημοκρατική αντίδραση για την καταστολή της εθνικής αφύπνισης των λαών τον 21ο αιώνα.
Καταχθόνιες ενέργειες, που στη χώρα μας ξεκίνησαν με τη μεταπολίτευση εμπλέκοντας συλλήβδην ολόκληρο το πολιτικό και πολιτειακό μας σύστημα. Μπήκαν δε σε φάση τελικής υλοποίησης με την μεθοδευμένη πρόκληση της οικονομικής κρίσης, αλλά και τη δημιουργία των περιφερειών του «Καλικράτη» και τους «μικρούς πρωθυπουργούς», του Jefry Papandreou. Όπου όμως υπάρχουν πρωθυπουργοί υπάρχουν και ξεχωριστά κράτη ή έστω κρατίδια. Κρατίδια στα οποία έρχονται τώρα οι πολιτιστικοί σύλλογοι με τον τοπικιστικό εθνικισμό τους να προσθέσουν στην προωθούμενη πολιτική τους αυτοτέλεια μέσω του «Καλικράτη» και την απαραίτητη πολιτισμική ετερότητα.
Όλα αυτά φυσικά είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Το μόνο που θα καταφέρουν όλοι αυτοί που απεργάζονται τη διάσπαση του ελληνικού κράτους, επίδοξοι διεκδικητές υψηλών αξιωμάτων στα κρατίδια που θα σχηματισθούν σε περίπτωση επιτυχίας των βρώμικων σχεδιων τους, είναι να εκτείθενται και να αποκαλύπτονται.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
