Η κατασκευή τζαμιού στον Βοτανικό, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης, αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Για την ακρίβεια, όχι ως ένα αυτοτελές νομοσχέδιο, αλλά ως (ν)τροπολογία στο περιθώριο του νομοσχεδίου για την Παιδεία. Είναι ολοφάνερο ότι αυτή η στιγμή της ψήφισης αποτελεί κάτι, το οποίο θα σημαδέψει με τον πλέον αρνητικό τρόπο την συνέχεια της πορείας του Ελληνικού Έθνους στα ακόμη πιο δύσκολα χρόνια που έρχονται, καθώς επί της ουσίας ανοίγει ο δρόμος για την εκ βάθρων ολοκληρωτική αλλαγή της δομής της Ελληνικής κοινωνίας και της μετατροπής της σ’ ένα πολυπολιτισμικό κράτος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το μέλλον την Χώρας.
Ως γνωστόν, η (ν)τροπολογία αυτή υπερψηφίστηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ.Θα πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στην στάση που τήρησε η ΝΔ. Μόνο αφελείς και ανώριμοι πολιτικά θα εξεπλάγησαν με την θετική της στάση απέναντι στην κατασκευή του τζαμιού. Άλλωστε, ήταν η ίδια η ΝΔ, η οποία κατά την διάρκεια των συγκυβερνήσεών της στο διάστημα 2012-2015 είχε επαναφέρει το θέμα της κατασκευής ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα.
Επειδή, όμως, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας, «ουδέν κακόν αμιγές καλού», απ’ όλη αυτήν την ιστορία αν μπορεί να θεωρηθεί ότι βγαίνει κάτι το θετικό, αυτό είναι το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε πλήρως η απύθμενη υποκρισία της ΝΔ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ήταν το απόλυτο ξεγύμνωμα και ο ανάλογος πολιτικός εξευτελισμός, όχι μόνο για την ηγεσία της, αλλά και για συγκεκριμένα «πατριωτικά» στελέχη, τα οποία είχαν κάνει σημαία εκμετάλλευσης το συγκεκριμένο θέμα στο απώτατο παρελθόν.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Σπύρος-Άδωνις Γεωργιάδης. Το 2010, ως βουλευτής του ΛΑΟΣ εκείνη την περίοδο, ήταν επικεφαλής στις τότε αυτοδιοικητικές-περιφερειακές εκλογές του συνδυασμού «Αττική Οδός». Κύριο σύνθημα του εν λόγω συνδυασμού ήταν η αντίθεση στην ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα. Ακόμη και όταν αργότερα «πουλήθηκε» στην ΝΔ και «έγλειψε» εκεί που κάποτε «έφτυνε», υποτίθεται ότι στο θέμα αυτό η τοποθέτησή του θα παρέμενε αμετάβλητη και σταθερή. Τώρα, όμως, φάνηκε πόσο έντιμη και ειλικρινής ήταν εκείνη η τοποθέτησή του. Ψήφισε «δαγκωτό» την συγκεκριμένη (ν)τροπολογία, συμβάλλοντας κι αυτός με την ψήφο του στην αποχριστιανοποίηση του Τόπου. Η αφοσίωσή του στην κομματική γραμμή και η διασφάλιση της βουλευτικής έδρας μέτρησαν πολύ περισσότερο γι’ αυτόν από την επισημοποίηση ενός νόμου, ο οποίος (όχι και τόσο) μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει εντάσεις και προστριβές.
Θα ήταν, όμως, άδικο αν περιορίζαμε το όλο θέμα στο πρόσωπο του Γεωργιάδη, καθώς η ΝΔ βρίθει «πολιτικών απατεώνων», οι οποίοι χρησιμοποιούν συνθήματα εθνικού και θρησκευτικού περιεχομένου μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, δικαιώνοντας έτσι εκείνη την παλαιά ρήση που έλεγε ότι «ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα». Και επισήμως, πλέον, η ΝΔ τάσσεται στο πλευρό εκείνων που επιζητούν τον εθνομηδενισμό και τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Δεν έχει καμία σημασία το ότι αυτού του είδους ο διεθνισμός έρχεται από μια φιλελεύθερη-κοσμοπολίτικη κατεύθυνση και όχι από την κομμουνιστική πλευρά, καθώς ο επιθυμητός σκοπός της αποεθνικοποίησης και της διάλυσης της έννοιας του Έθνους-Κράτους είναι κοινός. Εντελώς συνειδητά το δημιούργημα του ψευτοεθνάρχη Καραμανλή επιλέγει να βγάλει την «πατριωτική» μάσκα που φορούσε και να αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο, τασσόμενο ανεπιφύλακτα ενάντια στις πατροπαράδοτες αξίες του Ελληνικού Λαού.
Επί της ουσίας, οι μόνες αντιπαλότητες της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες εκφράσεις της αριστεράς έχουν να κάνουν μόνο με τις διαφορετικές αντιλήψεις πάνω σε θέματα οικονομικής διαχείρισης. Σε θέματα, τα οποία σχετίζονται με την Εθνική Κυριαρχία, την Κοινωνική Συνοχή και την Θρησκευτική ενότητα, οι απόψεις τους ταυτίζονται στον κεντρικό πυρήνα αναφοράς τους. Η επιδίωξη φιλελεύθερων και μαρξιστών, κοσμοπολιτών και διεθνιστών, έχει κοινό περιεχόμενο και επιδίωξη την κατάργηση της Εθνικής, Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Ταυτότητας των Ελλήνων, με την μετατροπή τους από έναν Ομοιογενή Λαό (ισχυρό στα μικρόβια της παγκοσμιοποίησης) σ’ έναν ετερογενή πληθυσμό (ευάλωτο στην προσπάθεια μεταμορφώσεώς του).
Όσο για τον έτερο μέτοχο της συγκυβέρνησης, τους ΑΝΕΛ, η καταψήφισή τους επί της (ν)τροπολογίας δεν σημαίνει κάτι σημαντικό, ούτε επί της ουσίας έχει τον χαρακτήρα «κόκκινης γραμμής». Δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια κίνηση τακτικής των ΑΝΕΛ, προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια του Ελληνικού Λαού, όπως φυσικά και στους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος. «Κόκκινες γραμμές» στην πραγματικότητα σημαίνει να εγκαταλείψεις μια συγκυβέρνηση, η οποία ψηφίζει ξεκάθαρα ανθελληνικούς νόμους και όχι απλώς να τους καταψηφίζεις, γνωρίζοντας ότι θα περάσουν με τις ψήφους άλλων κομμάτων. Είναι ολοφάνερο ότι ο ρόλος των ΑΝΕΛ ως «φράκτη» και «αντίβαρου» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία ξεγέλασαν αρκετό κόσμο στις προηγούμενες εκλογές, φάνηκε εκ των πραγμάτων ότι απέτυχε στην ροή της νυν συγκυβέρνησης. Οι πραγματικές Εθνικολαϊκές Δυνάμεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ έχουν τον λόγο! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
