Η αριστερά του τίποτα συνοδεύεται από την ψοφοδεξιά του τίποτα. Την ψοφοδεξιά που πουλάει ανάλογα με την περίσταση και την εποχή "εθνικοφροσύνη" και "αγριάδα", στην αριστερά, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να συναγελάζεται και να χαζογελάει μαζί της στα τηλεοπτικά στασίδια ,συμφωνώντας για τον "κοινό εχθρό",τους Έλληνες Εθνικιστές.Η ψοφοδεξιά που "διαρρηγνύει τα ιμάτια της" για το πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως όσο είναι στην αντιπολίτευση,αλλά με περισσή ευκολία αποφασίζει να γίνει τζαμί στην Αθήνα.
Η ψοφοδεξιά που με ταχύτατες μεταμορφώσεις, τύπου "τρανσφόρμερ" μετατρέπεται από αντιμνημονιακή σε μνημονιακή,και και στη συνέχεια σε απόλυτο πολιτικό υποχείριο των τοκογλύφων,ξεχνώντας η καλύτερα γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις έννοιες του Έθνους και της Εθνικής ανεξαρτησίας. Ο εκπρόσωπός της, Βορίδης, ήταν σαφέστατος σε πρόσφατο τηλεοπτικό στασίδι στο κανάλι του Μπόμπολα: "Η Εθνική κυριαρχία είναι κάτι ξεπερασμένο" δήλωσε. Μετά από λίγες μέρες ξιφουλκούσε εναντίον των πολιτικών μεταναστεύσεως,που "αποτελούν κίνδυνο για την πατρίδα"..
Από κοντά και τα ΜΜ"Ε". Το απόλυτο τίποτα. Το να βρίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι παρά μια συνήθεια,και μια λογική αντάξια των ιδεολογικών καταβολών των μεγαλοδημοσιογράφων που τα απαρτίζουν, και των πολιτικών πρακτικών των αφεντικών τους.Παράλληλα όμως,και με την ίδια ευκολία, δεν διστάζουν να παίξουν πολιτικά παιχνίδια,να τρομοκρατήσουν,να ανεβάσουν και να κατεβάσουν κυβερνήσεις,να διαπομπεύσουν ανθρώπους,και να εμφανιστούν ως οι συνήθεις "ξερόλες" που έχουν γνώσεις σεισμολόγου, μετεωρολόγου, αστυνομικού, αστροφυσικού, εγκληματολόγου, στρατιωτικού αναλυτή,και ότι βάζει ο ανθρώπινος νους.
Κοντολογίς μια απέραντη μετριότητα,μια απέραντη μιζέρια,ένα απέραντο τίποτε έχει σκεπάσει τα πάντα σε αυτό το κρατίδιο, που κάποτε προσπαθούσε να είναι κράτος, και μάλιστα μεγάλο και σοβαρό.
Αυτό το πολιτικό κατεστημένο του τίποτα είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε,που πρέπει να αντιπαρατεθούμε. Αυτές τις πολιτικές του τίποτα,του πολιτικού καθωσπρεπισμού,της υποκρισίας, του ανέξοδου και λεκτικού τσαμπουκά,που δεν λύνει κανένα πρόβλημα,παρά μόνο αναπαράγει στο πολλαπλάσιο τα υπάρχοντα προβλήματα, σε αυτό το κατεστημένο που αδύναμο,και φοβισμένο πολεμάει κάθε τι το νέο,κάθε τι το καινούργιο,κάθε τι το φρέσκο,αυτά πρέπει να νικήσουμε.
Και γνωρίζουμε πως ο αγώνας αυτός μόνο εύκολος δεν είναι,μόνο στρωμένος με ρόδα δεν είναι. Το αίμα των αδελφών μας όμως, μας δείχνει τον δρόμο. Οι καρτερικότητα,και η αγωνιστική διάθεση των προφυλακισμένων συναγωνιστών μας μας εμπνέει και μας δυναμώνει.
Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μάχες ακολουθήσουν,ότι θυσίες και να χρειαστούν,η νίκη θα είναι δική μας,γιατί μπορεί το τίποτα να θριαμβεύει σήμερα,αλλά δεν παύει να είναι τίποτα. Και το τίποτα δεν μπορεί να έχει ούτε πολιτικό μέλλον ούτε πολιτική τύχη.
Τ.Ο ΤΡΙΚΑΛΩΝ
