Στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας,ένα 18χρονο παιδί,ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,περιμένει και αυτός το τέλος του. Έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο από τους Άγγλους,για την μεταφορά ενός πολυβόλου μαθαίνει τα νέα για τον θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου,και ετοιμάζεται και αυτός να δώσει τα δικά του μαθήματα αξιοπρέπειας και τιμής στον βάρβαρο δυνάστη.
Ο Ευαγόρας ήταν ένας ονειροπόλος και ρομαντικός έφηβος.Γεννημένος σε ένα χωριό της επαρχίας Πάφου, κάθεται με τις ώρες στην παραλία,εκεί που σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκε η θεά όλων των Ελλήνων η Αφροδίτη.Οι φίλοι του θα πουν αργότερα πως ο Ευαγόρας κοίταζε πάντα δυτικά,προσπαθώντας να δει στον ορίζοντα κάποιο σημάδι από την αγαπημένη του Ελλάδα.,μια υποψία κορυφής βουνού,μια κορδέλα καπνού, ένα σημάδι που να δείχνει Ελλάδα. Και όταν τελείωνε αυτή την μοναχική του ρέμβη,ο Ευαγόρας έγραφε. Έγραφε ποιήματα που μιλούσαν για την Ελευθερία,για την Ελλάδα, για την τιμή. Ήταν λογικό λοιπόν να ενταχθεί στην ΕΟΚΑ,και να λάβει μέρος,παρά το νεαρό της ηλικίας του, στο Εθνικό έπος του Κυπριακού Ελληνισμού.
Όταν συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από τους Άγγλους σε θάνατο "διά απαγχονισμού", οι δικηγόροι του αιτούνται χάρη από την Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ. Εκείνη αρνείται Ο Ευαγόρας θα οδηγηθεί στην αγχόνη στα 18 του χρόνια,μια μέρα σαν σήμερα στις 14 Μαρτίου 1957.Λίγες μέρες μετά από τον ένδοξο θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Σήμερα ο Ευαγόρας είναι θαμμένος στις Φυλακές Λευκωσίας,στα "Φυλακισμένα μνήματα" δίπλα από τον Γρηγόρη Αυξεντίου,και τους συντροφεύουν λίγο πιο πίσω, τα μνήματα των υπόλοιπων Εθνομαρτύρων του Έπους της ΕΟΚΑ.
Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι.Οι ψηλοί τοίχοι της φυλακής, ίσως να κρύβουν από τους ήρωες αυτούς, την Εθνική ταπείνωση που συμβαίνει στο νησί δεκαετίες τώρα. Οι ψηλοί τοίχοι της φυλακής ίσως να εμπόδισαν να δει ο Ευαγόρας, πριν από λίγα χρόνια την Βασίλισσα Ελισάβετ,αυτή που υπέγραψε την θανατική του καταδίκη,να παίρνει το "χρυσό κλειδί" της πόλης της Λευκωσίας.Οι ψηλοί τοίχοι της φυλακής ίσως και να εμποδίζουν τον Γρηγόρη,τον Ευαγόρα,τον Ιάκωβο,τον Ανδρέα, τον Κυριάκο,και όλα εκείνα τα παιδιά που θυσιάστηκαν για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την μητέρα Πατρίδα, να δουν τον Τάσο Ισαάκ,και τον Σολωμό Σωλομό να δολοφονούνται.Οι ψηλοί τοίχοι της φυλακής ίσως και να εμπόδισαν να περάσει η Εθνική ντροπή της Κύπρου,σε αυτό τον αμόλυντο και Ιερό χώρο του Ελληνισμού.Εκεί που αναπαύονται αυτοί που δεν φοβήθηκαν τον θάνατο,αυτοί που έμειναν μέχρι τέλους πιστοί στις ιδέες τους.
Οι τοίχοι της φυλακής όμως, δεν μπορούν να εμποδίσουν το πνεύμα τους, δεν μπορούν να εμποδίσουν τις αξίες τους,δεν μπορούν να εμποδίσουν τα ιδανικά τους, να πετούν από άκρη σε άκρη του Ελληνισμού,και να φωλιάζουν στο μυαλό και την καρδιά κάθε ανυπότακτου Έλληνα,κάθε αντάρτη ψυχής,κάθε αρνητή της Εθνικής παρακμής.
Για εμάς τους Εθνικιστές, ο Ευαγόρας, δεν είναι απλά μια μεγάλη προσωπικότητα,μια ηρωική μορφή του Έθνους.
Για εμάς τους Εθνικιστές,ο Ευαγόρας είναι έμπνευση,το όνομα του είναι τραγούδι, σημαία,γιορτή,εγερτήριο σάλπισμα αγώνα και νίκης του Ελληνισμού.Και προχωράμε μπροστά,γνωρίζοντας πως οι φυλακές δεν είναι παρά τοίχοι. Τοίχοι που κάποτε σπάνε,και τότε οι ιδέες, γίνονται ρυάκι,ποτάμι,χείμαρρος, που στο διάβα τους ξεσηκώνουν,καθοδηγούν και εμπνέουν.
Εμείς οι Εθνικιστές ακολουθήσαμε τους στίχους του Ευαγόρα:"Θα πάρω μιαν ανηφοριά,θα πάρω μονοπάτια,να βρω τα σκαλοπάτια που πάν στη λευτεριά",και ξέρουμε πολύ καλά πως΄: "Τώρα και αν είναι χειμωνιά,θα΄ρθει το καλοκαίρι,τη λευτεριά να φέρει, σε πόλεις και χωριά"..
Τ.Ο ΤΡΙΚΑΛΩΝ
