Το φαινόμενο της μόρας είναι γνωστό στις λαϊκές παραδόσεις μας, και
αποδεκτό στην Ιατρική. Ο άνθρωπος ξυπνάει ξαφνικά, και δεν μπορεί ούτε
να κουνηθεί ούτε να αναπνεύσει. Θέλει να φωνάξει και φωνή δεν
βγαίνει.Μπορεί να αισθανθεί ότι υπάρχει κάποιος άλλος στο δωμάτιο, η
γριά Μόρα, ένα μωρό ή ένα αερικό. Μπορεί και να το βλέπει ή να το
ακούει, αλλά είναι ανίκανος να κινηθεί.
Μόρα έχει καταλάβει πολλούς, πάρα πολλούς Έλληνες, όχι στον ύπνο,
αλλά στον ξύπνιο. Καλοσκεφτείτε το, αν και δεν νομίζω πως θα χρειαστεί
να το σκεφτείτε πολύ.
Κάθε ένας και κάθε μια ξέρει περιπτώσεις που ένιωθε πως έπρεπε να
κάνει κάτι, μα προτιμούσε να μείνει σιωπηλός από βαρεμάρα, υστεροβουλία,
υποκρισία, συμφέρον. Γιατί θα το έκανε κάποιος άλλος γι’ αυτόν. Κάποιος
άλλος θα έπαιρνε την ευθύνη. Κι έμενε έτσι, σιωπηλός και μορός.
Από τον Προμηθέα και την Αντιγόνη του Σοφοκλέους («το κακόν δοκείν
ποτ᾽ εσθλόν τωδ᾽ έμμεν' ότω φρένας θεός άγει προς άταν») ως τους
σύγχρονους Εθνικιστές συγγραφείς, περνώντας από το Λάτιο, και τις μωρές
παρθένες του Ευαγγελίου, η ρήση που είναι κοινώς γνωστή ως «Μωραίνει
Κύριος ον βούλεται απολέσαι» περιγράφει επακριβώς το πνεύμα λαγνείας της
Συντέλειας το οποίο κυριαρχεί γύρω μας. Η πλήρης παραίτηση από κάθε
ενσυνείδητη θετική ενέργεια και πράξη, η οποία αντιμετωπίζεται ως
«γραφικότητα» από τους υστερόβουλους δειλούς ωχαδελφιστές, αφήνει
ανοιχτό τον δρόμο στις σκοτεινές δυνάμεις της καταστροφής. Ακούω να λένε
πως «ένας σεισμός 9 ρίχτερ να γίνει, να ισοπεδωθούν όλα» και
αναρωτιέμαι εάν οι μισάνθρωποι που εκφέρουν αυτές τις ηλιθιότητες, έχουν
συναίσθηση των όσων εκστομίζουν και του τρομακτικού μεγαλείου της
΄Ατης. Είναι οι ίδιοι αμετροεπείς ξερόλες οι οποίοι επιδεικνύουν το
αντριλίκι τους, πριν βάλουν γοερά τα κλάματα όταν πέσει στο κεφάλι τους
αυτό που οι ίδιοι εύχονταν, με ψευδονιτσεϊκό στόμφο. Είναι οι τύποι οι
«σκληροί» με τις στολές ένα νούμερο μικρότερες, και τα γυαλιά αεροπόρου
που παριστάνουν τους άτεγκτους αν τους ρωτήσεις την ώρα αλλά την ώρα της
κρίσης πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα και τρέχουν να κρυφτούν πίσω από
το «δεν ήταν δική μου δουλειά».
Μια τέτοια ιστορία είναι αυτή που συνέβη πριν από ένα χρόνο.
«Να καούν να βάλουν μυαλό τα όρνια»
Ήταν τέτοιες μέρες, 23 Ιουλίου του 2018, όταν μια ολόκληρη πόλη, λίγα
μόλις χιλιόμετρα από την Αθήνα παραδόθηκε στις φλόγες. Δεν είναι τρόπος
του λέγειν. Η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες. Αφέθηκε να καεί. Κανείς δεν
τιμωρήθηκε για την καταστροφή των κόπων εκατοντάδων Ελλήνων. Καμία
δημόσια κηδεία δεν έγινε και κανείς πολιτικός δεν έσταξε ένα δάκρυ πάνω
από τα καμμένα κορμιά που προέκυψαν από «την στραβή στην βάρδια τους».
Οι φήμες οργίασαν. Από ιστορίες για τούρκους πράκτορες που κρύβονταν
εκεί και προσπάθησαν να τους μετακινήσουν, καίγοντας τα ίχνη τους, μέχρι
υποψίες για συναλλαγές που πριμοδοτούσε ο τότε Δήμαρχος Μαραθώνος Ηλίας
Ψινάκης.
Η πιο πιστευτή πάντως και κυρίως χειροπιαστή εξήγηση είναι πως
πρόκειται για μια ακόμη ιστορία ανευθυνότητας και ωχαδελφισμού, από
αυτές που τείνουν να γίνουν μαζική καταστροφική απειλή τον λαό μας.
«Σώπα καημένε, εγώ θα σώσω τον κόσμο;». «Κι αν το πω, τι θα γίνει;».
«Και γιατί να εκτεθώ και να χαλάσω τις σχέσεις μου;». «Άσε φίλε, είναι
εντολή από πάνω!». Οι διάλογοι μεταξύ των εμπλεκομένων είναι ή θα
μπορούσαν να είναι αυτοί, που σε όλους μας κάτι θυμίζουν. Είναι όμως και
χειρότεροι.«Να καούν, να βάλουν μυαλό τα όρνια!». Υπάρχει πράγματι
άνθρωπος που ξεστόμισε την φράση αυτή για άλλους ανθρώπους. Και
παραμένει ελεύθερος, να μεριμνά τάχα για το καλώς έχει. Ίσως να είναι κι
άλλοι που είπαν το ίδιο. Αυθάδεις. Θρασείς. Αμετροεπείς. Μικροί, πολύ
μικροί. Γεμάτοι έπαρση από την γελοία θεσούλα τους, κλεισμένοι στον
μικρόκοσμό τους που τους ξεχωρίζει τάχα από τους υπόλοιπους ανθρώπους,
από τους υπόλοιπους Έλληνες.
Μια ιστορία πολιτικής μόρας είναι η τραγωδία στο Μάτι που κόστισε την
ζωή 102 Ελλήνων. Για ένα μεγάλο διάστημα στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ είχαμε
πρωτοσέλιδα μια ταινία που έγραφε «ΜΑΤΙ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018-ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ
ΞΕΧΝΑΜΕ».
Δεν ξέρω πού ήταν καθένας και καθεμιά από εσάς εκείνη την ημέρα που ο
Δάντης μετέφερε το Ινφέρνο του στην Ανατολική Αττική, αλλά ξέρω πως
εμείς, όσοι από εσάς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχουμε συναίσθηση της
Φύσεως, και δεν παριστάνουμε ως καρικατούρες τους Νιτσεϊκούς
υπερανθρώπους, δεν θα ξεχάσουμε πως δεκάδες συνάνθρωποί μας κάηκαν στο
Μάτι και πνίγηκαν στην Μάνδρα γιατί κάποιοι είπαν «άστο, θα περάσει από
την βάρδια μου». Ας μην κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα όσοι σιωπούν. Η
σιωπή είναι συνενοχή, και την Ατην φυγείν αδύνατον.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
