Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Aποκλειστική συνέντευξη του Γραμματέα της Τ.Ο. Τρικάλων Γρηγόρη Χιώτη:Όραμα μου είναι να ξαναζωντανέψει η περιοχή των Τρικάλων

xiotisΣυνεργάτης της ιστοσελίδας μας βρέθηκε στην όμορφη πόλη των Τρικάλων όπου  του παραχώρησε συνέντευξη ο Γραμματέας της Τ.Ο. Τρικάλων και υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον συνδυασμό "Ελληνική Αυγή για την Θεσσαλία"   Γρηγόρης Χιώτης.

1. Συναγωνιστή Γρηγόρη Χιώτη σαν γραμματέας της οργάνωσής μας σε μια επαρχιακή πόλη όπως είναι τα Τρίκαλα πόσες και ποιες ιδιαίτερες δυσκολίες αντιμετωπίζεις ;
Πάντα υπάρχουν δυσκολίες όταν θα πρέπει να διαχειριστείς θέση ευθύνης. Θα πρέπει να είσαι πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα δίνοντας το παράδειγμα στους υπόλοιπους συναγωνιστές. Ακόμη και στις πιο μικρές λεπτομέρειες θέλει πολλή προσοχή και συνέπεια. Το σημαντικότερο όλων είναι να μην ξεχνάς ότι η δράση και οι κινήσεις πρέπει να γίνονται πάντα με γνώμονα το καλό του Κινήματος και με ανιδιοτέλεια. Η λειτουργία γραφείων σε μια επαρχιακή πόλη έχει και τα καλά της και τα προβλήματά της. Στις δυσκολίες την απάντηση μας την έδωσε ένας σπουδαίος άνδρας με την φράση «Αν δεν κάνεις κάτι για τις ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες». Και οι ιδέες μας αξίζουν σίγουρα κάθε θυσία, όπως μας το δείχνει έμπρακτα ο Αρχηγός μας εδώ και δεκαετίες, πόσο δε μάλλον σήμερα που στερείται την ελευθερία του, κατ'επέκταση για όλους εμάς. Σε καμία δυσκολία δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

2. Πόσα χρόνια μετράς συναγωνιστή Γρηγόρη σαν αγωνιστική παρουσία στο Εθνικιστικό κίνημα ;
Ήρθα σε επαφή στα τέλη του 1995 και εντάχθηκα ενεργά λίγους μήνες μετά όπου συνέπεσε χρονικά με τα εγκαίνια του 1ου γραφείου της Χρυσής Αυγής στην Πόλη μας, αυτό της οδού Νικοτσαρά. Τα μισά χρόνια της έως τώρα ζωής μου τα έχω περάσει στο Κίνημα.
3. Ποιές εμπειρίες έχεις αποκομίσει σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που υπήρξες σκαπανέας και υπερασπιστής της Εθνικιστικής ιδέας ;
Τα χρόνια αυτά αποτέλεσαν τόσο για εμένα, όσο και για τους υπόλοιπους παλιούς συναγωνιστές ένα πραγματικό ΣΧΟΛΕΙΟ. Η Υπομονή, η Επιμονή, το Κουράγιο, η Πίστη στον Αγώνα και το Σκοπό μας κάνανε ακόμη πιο δυνατούς και χαλυβδώσανε την πίστη μας. Ζήσαμε σε πραγματικά καιρούς σκοτεινούς , την στιγμή που το μότο της κοινωνίας ήταν «κοίτα να βολευτείς», εμείς επιμέναμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα, να μην σκύψουμε το κεφάλι, να φτύσουμε στα μούτρα τους κυριολεκτικά την σαπίλα και παρακμή. Για να μείνουμε όρθιοι έπρεπε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι οι ήρωες μας. Και δόξα τω Θεώ δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να τους βρούμε στην τόσο πλούσια ιστορία μας. Μάθαμε τέλος να μην ζητάμε, αλλά να δίνουμε. Λαμπρή απόδειξη, ότι όλοι είμαστε εθελοντές και στρατιώτες στους αγώνες.