Η περίπτωση της προσχώρησης της ανεξάρτητης βουλευτού (εκλέχθηκε με την Ένωση Κεντρώων) Θεοδώρας Μεγαλοοικονόμου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ως «συνεργαζόμενη» είναι ένα γεγονός που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει τροφή για χλευασμό, ειρωνεία ακόμη και αηδία. Κάτι, όμως, το αναμενόμενο, καθώς δείχνει στο έπακρο ότι τα «λιγούρια της εξουσίας» του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά τους να γαντζωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στην κυβερνητική καρέκλα, δεν διστάζουν σε οποιαδήποτε πολιτική (και μη) ανηθικότητα.
Αφού την «κοπάνησε» από το θνησιγενές μόρφωμα του φραπεδολόγου Λεβέντη, η Μεγαλοοικονόμου έριξε (ή μήπως της τα έριξαν;) τα δίχτυα της στον ΣΥΡΙΖΑ για προσχώρηση σ’ αυτόν, με το κόλπο της «συνεργασίας». Και οι δυο βρέθηκαν, εξαρχής, «βολεμένοι». Και η Μεγαλοοικονόμου έγινε μέρος της κυβερνητικής εξουσίας (με ό,τι κέρδος μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τα ατομικά της συμφέροντα) και ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε «καβάτζα» μια ακόμη βουλευτική έδρα για να συνεχίζει να περνάει από την Βουλή οποιαδήποτε μνημονιακή απαίτηση από τους δανειστές. Χρησιμοποιούμε, όμως, την λέξη «εξαρχής», γιατί επί της ουσίας ο εξευτελισμός είναι αυτό που επιβάλλεται στο τέλος ως κοινός παρονομαστής και στις δύο πλευρές.
Η Μεγαλοοικονόμου δεν θα βρει «ούτε την ψήφο της» στις επόμενες εκλογές (αρκούν λίγα λεπτά της ώρας να αφιερώσει κάποιος στο να παρακολουθήσει ομιλία της, για να δει ότι δεν έχει την παραμικρή «οσμή» πολιτικής αντίληψης), αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει μια ακόμη μαύρη σελίδα ηθικής απαξίωσης στην (έτσι και αλλιώς) βρώμικη ιστορία τους. Δέχθηκε στις τάξεις του ένα άτομο με σαφή στερητική δομή στην σαφή άρθρωση στοιχειώδους πολιτικού λόγου, μόνο και μόνο για να έχει ένα ακόμη βουλευτικό «μαξιλαράκι ασφαλείας». Όταν μάλιστα η Μεγαλοοικονόμου δηλώνει ότι «Αν μου γίνει πρόταση για την κυβέρνηση και θεωρήσω ότι μπορώ να βοηθήσω τους συμπολίτες θα το δεχθώ»(!), αυτή που εξευτελίζεται (περισσότερο) δεν είναι η ίδια, αλλά η κυβέρνηση, και δεν χρειάζεται, βεβαίως, να εξηγήσουμε τους λόγους.
Κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ (Φλαμπουράρης και σία) «έσπρωχναν» για ένα χρονικό διάστημα τον γραφικό Λεβέντη, θεωρώντας ότι μπορεί να καρποφορήσει μια κυβερνητική σύμπραξη (και) με το γελοίο μόρφωμα της Ένωσης Φραπέδων. Τώρα, φρόντισαν να υιοθετήσουν πολιτικά ένα «ορφανό» του, αδιαφορώντας πλήρως για τις κραυγές που θα άκουγαν γι’ αυτή τους την επιλογή. Ο αυτοσκοπός της διατήρησης μέχρι τέλους στην γλυκιά (και προσοδοφόρα) καρέκλα της εξουσίας εξοστρακίζει και τον παραμικρό ηθικό και πολιτικό ενδοιασμό.
Ας τους πουν λαμόγια, απατεώνες, κλέφτες, κωλοτούμπες, προδότες, ανακόλουθους, ξευτιλισμένους, γελοίους, τιποτένιους, κ.ο.κ. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει, καθώς το σύνδρομο «μας φτύνουν, αλλά εμείς θα υποστηρίζουμε ότι ψιχαλίζει» αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέλος και μέρος της «ηθικής πλεονεξίας» της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
