Μια αλήθεια, η οποία είναι ευρέως γνωστή, αλλά φροντίζουν τα «αντικειμενικά» και «ανεξάρτητα» ΜΜΕ να την έχουν αποκλεισμένη στο περιθώριο της ενημέρωσης, είναι πως όλοι οι ευρισκόμενοι στο «συνταγματικό τόξο» πολιτικοί αντίπαλοι της νυν συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτεροι απ’ αυτήν. Αποδεδειγμένα, μάλιστα, καθώς έχουν κυβερνήσει, έχουν ψηφίσει Μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Επομένως, πώς είναι δυνατόν να πείσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τον Ελληνικό Λαό στην κριτική τους προς την κυβέρνηση; Γι’ αυτό και η κυβερνητική προπαγάνδα κινείται στο γνώριμο (και μόνιμο) πλαίσιο του «εσείς ήσασταν και είστε χειρότεροι από εμάς». Προσπαθεί, δηλαδή, να καλλιεργήσει την μοιρολατρία του μικρότερου κακού. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανακάμψει και θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν), αλλά το ότι Μητσοτάκης, Γεννηματά και σία δεν μπορούν (αλλά ούτε και θέλουν) να δημιουργήσουν λαϊκό ρεύμα με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι η εικόνα στην πρόσφατη κοκορομαχία Τσίπρα-Μητσοτάκη, την τελευταία ημέρα της κοινοβουλευτικής συζήτησης του τέταρτου Μνημονίου. Ο Τσίπρας ψήφιζε «δαγκωτό» το τέταρτο Μνημόνιο, αλλά ο Μητσοτάκης αδυνατούσε πλήρως «να τον στριμώξει την γωνία». Περιορίστηκε απλώς σε προσωπικές επιθέσεις, με στόχο να ξαναθυμίσει τα ψέματα του Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός. Έχτισε ολόκληρη την παρέμβασή του σ’ αυτό που όλος ο κόσμος ήδη γνωρίζει. Δεν είπε την παραμικρή λέξη ενάντια στους διεθνείς τοκογλύφους. Γενικότερα, δεν είπε τίποτα απολύτως κατά της μνημονιακής πολιτικής. Και κυρίως, δεν είπε κουβέντα για το τι θα κάνει αυτός αν και όταν γίνει πρωθυπουργός. Με πολύ μεγάλο ζόρι βγήκε από το στόμα του η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση», και μάλιστα ως επιδίωξη, όχι ως σιγουριά.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε ο επίδοξος «δελφίνος» Δένδιας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη:«Η ΝΔ ούτε τάζει, ούτε υπόσχεται, ούτε σκίζει μνημόνια. Λέει τι μπορεί να κάνει και εξηγεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Η ΝΔ λέει ότι θα σεβαστεί τους στόχους, αλλά όχι τα μέτρα και τα μέσα. Λέει ότι θα προσπαθήσει να τα ξανασυζητήσει και να τα αλλάξει».
Όταν ακούμε την συνειδητή ηττοπάθεια και (κυρίως) την υποτέλεια του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ, με εκφράσεις όπως ότι «θα σεβαστεί τους στόχους» και «θα προσπαθήσει», καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε γιατί όταν έχει τέτοιου είδους «αντιπάλους» ο Τσίπρας καταφέρνει να βγαίνει ατσαλάκωτος από μια κοινοβουλευτική συζήτηση που έχει γενικευμένο χαρακτήρα περί μνημονιακής πολιτικής. Παίρνει (ο Τσίπρας) την πάσα της προσωπικής αντιπαράθεσης που του δίνει ο Μητσοτάκης και «πετάει την μπάλα» όχι απλώς στην εξέδρα, αλλά στα ουράνια. Γιατί ο Μητσοτάκης είναι της γνωστής «διαπλεκόμενης» οικογένειας (γιος του Κωνσταντίνου και αδερφός της Ντόρας), ενώ και κατά την υπουργική του θητεία στην συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην πραγματοποίηση της μνημονιακής πολιτικής. Από την δική του μεριά, ο Τσίπρας, και παρά το «στραπάτσο» του Eurogroup της 22ας Μαΐου, δηλώνει «αισιόδοξος» για το αντίστοιχο Eurogroup της 15ης Ιουνίου.
Η «αισιοδοξία» του πηγάζει από την βεβαιότητα ότι «θα βγούμε στις αγορές» και θα αρχίζουμε να δανειζόμαστε «σαν μια κανονική χώρα». Κάθε ομοιότητα με την αντίστοιχη «αισιοδοξία» που επεδείκνυαν το 2014 ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, οι οποίοι με υπουργό Οικονομικών τον Στουρνάρα κατάφεραν δύο φορές «να βγουν στις αγορές», είναι εντελώς συμπτωματική… Η «έξοδος» στις αγορές εμφανίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως η νέα «μεγάλη ιδέα» του Έθνους, αποκτώντας μυθικές διαστάσεις στην (εκάστοτε) κυβερνητική προπαγάνδα.
Τα πράγματα, βεβαίως, είναι πολύ πιο απλά, αλλά και ταυτόχρονα τραγικά. «Βγαίνουμε στις αγορές» σημαίνει δανειζόμαστε. Για ποιον λόγο, όμως, δανειζόμαστε; Υποθέτοντας ότι η Χώρα δεν παράγει πλέον πρωτογενή ελλείμματα, θα δανείζεται για να αποπληρώνει τα δάνεια που έχει συνάψει στο παρελθόν, τα οποία ξεπερνούν τα 320 δισ. ευρώ (περίπου μιάμιση φορά το σημερινό ΑΕΠ της). Στην πραγματικότητα, «η έξοδος στις αγορές» αποτελεί ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων. Κάποια στιγμή το κατοχικό κράτος των Αθηνών θα αρχίσει να ξαναδανείζεται από τις «αγορές», αλλά αυτό δεν θα σημάνει το τέλος της πολύ σκληρής, αποικιοκρατικού χαρακτήρα, επιτροπείας και της φτωχοποίησης του Ελληνικού Λαού. Το «δοσόμετρο» του χρέους το κρατούν στα χέρια τους οι διεθνείς τοκογλύφοι. Καθορίζοντας τις ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις και τον ρυθμό αποπληρωμής του χρέους, έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Κινούμενοι αποπροσανατολιστικά οι συριζαίοι (συνεχίζοντας την παράδοση και τις τακτικές των άλλων μνημονιακών προκατόχων τους) αναγορεύουν σε μείζον ζήτημα την «έξοδο στις αγορές» και όχι την επέκταση της μνημονιακής κατοχής μέχρι το 2060, που θα αλυσοδέσει ακόμη περισσότερο τον Ελληνικό Λαό στα δεσμά της φτωχοποίησης και θα ακυρώσει ολοκληρωτικά την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας, με τον αποικισμό της και το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας από τους διεθνείς τοκογλύφους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
