Η «θεογονία» είναι το ιερό βιβλίο των Ελλήνων, ένα θεόπνευστο βιβλίο του Ησιόδου που περιγράφει τη γέννηση θεών και ανθρώπων και δίδαξε στους Έλληνες την απ' ευθείας καταγωγή τους από τους θεούς. Πρόκειται για την πανάρχαια ιστορία του Ελληνισμού πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα που ποτέ δεν γίνεται λόγος. Ο Ησίοδος αναφέρει ότι είναι ένα θεόπνευστο ποίημα, που του ενέπνευσαν οι Ελληνίδες Μούσες, οι κόρες του Δία, οι οποίες του έδωσαν την εντολή τι πρέπει να πει και ποιον να υμνήσει. Η θεογονία μαζί με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια αποτελούν τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες του Ελληνισμού, που θα έπρεπε να γνωρίζει κάθε Έλληνας για να μπορεί να ελέγχει την συνείδησή του εάν και κατά πόσο βρίσκεται στην πορεία του Ελληνισμού. Σύμφωνα με το ιερό βιβλίο της θεογονίας, αρχέγονα βασικά στοιχεία συντέλεσαν στη δημιουργία του σύμπαντος. Τα στοιχεία αυτά δεν συνυπήρχαν, αλλά εμφανίστηκαν διαδοχικά, χωρίς την επέμβαση κάποιου θεού.
Ο Ηράκλειτος αργότερα λέει:
«...κόσμον τον δε, τον αυτόν απάντων, ούτε τιςθεόν ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ην αεί
και έστιν και έστε πύρ αείζωον.»
(Τον κόσμο αυτό που είναι όλοι ένα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον δημιούργησε, αλλά υπήρχε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει, μια φωτιά που ζει αιωνίως)
Το απέραντο και σκοτεινό Χάος, γέννησε – χωρίς μεσολάβηση ερωτικής συνουσίας- το Έρεβος και τη Νύχτα. Τα οποία με τη σειρά τους, γέννησαν, με τη συνουσία τους, τον Αιθέρα και την Ημέρα. Ο Αιθέρας, που γεννήθηκε πρώτος, ήταν αστραφτερός και λαμπερός, με διάφανες φτερούγες, ακτινοβολώντας το θείο φως του προς όλες τις κατευθύνσεις, χαμογελαστός και πανέμορφος, με τεράστιο σώμα, αρμονικά μέλη και κατάλευκο δέρμα. Άπλωσε τα τεράστια σκέλη του σε ολόκληρο το σύμπαν και σκόρπισε τη λάμψη του στο θεοσκότεινο Χάος. Ο Αιθέρας συμβόλιζε το πάνω μέρος της ατμόσφαιρας, που αποτελεί το καθαρότερο μέρος του αέρα. Η Ημέρα, λαμπρή, κατάξανθη, πανώρια κόρη με κατάλευκες φτερούγες, έριξε αμέσως το αστραποβόλο βλέμμα της στον Αιθέρα και του χαμογέλασε... Εκείνος, μόλις αντίκρισε ένα παρόμοιο με τον εαυτό του, φωτεινό πλάσμα, ενθουσιάστηκε αμέσως. Τα δύο αδέρφια, χαρούμενα και παιχνιδιάρικα, έφεραν την ευτυχία μέσα στον κόσμο και, κυρίως, στη Γη. Έπαιζαν, κυνηγιόνταν μέσα στο απέραντο σύμπαν, κρύβονταν πίσω από τους τεράστιους μετεωρίτες, ενώ συχνά, νευρίαζαν με τις σκανταλιές και τις φασαρίες τους, τους γερασμένους γονείς τους, που κατά βάθος όμως, καμάρωναν για τα ολόλαμπρα παιδιά τους. Από τα σκοτεινά σπλάχνα της Νύχτας γεννήθηκαν και άλλα παιδιά, τα οποία ήταν πολύ σημαντικά στη ζωή των Θεών αλλά και των ανθρώπων, από την κακή, κυρίως, έννοια. Ανάμεσά τους η Απάτη, το Γέρας, η Έριδα (φιλονικία), οι τέσσερις Εσπερίδες, ο Κηρ (δυστύχημα), οι Κήρες (δυστυχία), οι τρεις Μοίρες, οι Μόρος (πεπρωμένο), ο Μώμος (χλευασμός), τα δίδυμα αδέλφια Ύπνος και Θάνατος και πολλοί πολλοί ακόμα που από την φύση τους ήταν φτιαγμένοι να σπέρνουν τη διχόνοια, να τιμωρούν και να βασανίζουν ακόμα και τους ίδιους τους Θεούς.
Αντεπίθεση
