Δεν υπάρχει ηλικιακή ομάδα, η οποία να μην έχει ολέθριες επιπτώσεις από την επτάχρονη πορεία των μνημονιακών επιλογών. Ιδιαίτερα για τις πιο παραγωγικές ηλικίες στον τομέα της εργασίας τα πράγματα ολοένα και χειροτερεύουν, καθώς εντελώς αποκαρδιωτική τόσο για τους νέους όσο και για όσους ανήκουν στη γενιά των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων είναι τα ευρήματα από την επεξεργασία του «μισθολογίου» στον ιδιωτικό τομέα.
Όπως προκύπτει από την αναλυτική επεξεργασία των στοιχείων που συγκεντρώνονται μέσω των Αναλυτικών Περιοδικών Δηλώσεων που υποβάλλονται στον ΕΦΚΑ, για να έχει πιθανότητες εξασφάλισης ενός τετραψήφιου καθαρού μισθού ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει περάσει τα 50!.
Όσον αφορά τους νέους κάτω των 30 ετών τα νούμερα απλώς αποτυπώνουν την σκληρή πραγματικότητα: ο νέος ηλικίας 24 ετών αμείβεται σήμερα στην Ελλάδα με 380 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο, ενώ ο ηλικίας 18 ετών -αν βρει δουλειά- θα πρέπει να συμβιβαστεί με 265 ευρώ καθαρά κατά μέσο όρο!.
Το 2016 έφερε νέα επιδείνωση στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, ενώ το σκηνικό αναμένεται να επαναληφθεί τόσο φέτος όσο και τα επόμενα χρόνια. Από την στιγμή που η προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής -αλλά και της πολιτικής που επιβάλλουν οι δανειστές- είναι «να μειωθεί» ο αριθμός των ανέργων, έστω και με μαζική αύξηση των μερικώς απασχολούμενων, οι αμοιβές σε μέσο επίπεδο θα υποχωρούν ολοένα και χαμηλότερα.
Οι δανειστές, ειδικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), έχουν δείξει τις διαθέσεις τους και για την περίοδο μετά την λήξη του τρίτου μνημονίου, απαιτώντας ουσιαστικά να μην αλλάξει τίποτα στις εργασιακές σχέσεις. Αν αυτό μεταφραστεί σε διατήρηση του κατώτατου μισθού στα ίδια επίπεδα, θα οδηγήσει σε συνδυασμό με την αύξηση της ολιγόωρης απασχόλησης σε περαιτέρω συμπίεση των μέσων αμοιβών προς τα κάτω.
Ο ιδιωτικός τομέας των θέσεων εξαρτημένης απασχόλησης είναι το ένα τμήμα της αγοράς εργασίας που δεν αναμένεται να φέρει υψηλότερες μέσες αποδοχές το επόμενο χρονικό διάστημα. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και στην αυτοαπασχόληση (όπου η αύξηση των αμοιβών συνεπάγεται την πολλαπλάσια αύξηση των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων) αλλά και στην απασχόληση στον δημόσιο τομέα.
Μπορεί οι σημερινοί εργαζόμενοι -ειδικά αυτοί που αμείβονται με τα ειδικά μισθολόγια - να μην υπέστησαν νέες μειώσεις μετά την ψήφιση του τελευταίου νόμου διατηρώντας την λεγόμενη προσωπική διαφορά, είναι όμως καταδικασμένοι επί σειρά ετών να μην δουν ούτε ένα ευρώ αύξηση.
Από αυτό το στάδιο μέχρι τον τελικό σταθμό της πλήρους «κινεζοποίησης» των εργαζομένων, προκειμένου να απομυζηθούν σε ολοκληρωτικό βαθμό, η απόσταση δεν είναι καθόλου μακρινή. Τα Μνημόνια έχουν ως σκοπό τους την πιο στυγνή εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού και την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Έθνους τους και φροντίζουν να το δείχνουν μέσα από τις εφαρμογές των μέτρων που επιβάλλουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
