ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ Ο ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΣ. ΑΠΟ ΑΡΑΠΙΑ ΜΕΡΙΑ ΤΙΠΟΤΑ; ΤΖΑΜΠΑ ΣΟΥ ΕΒΑΖΕ… ΧΕΡΙ Ο ΣΕΙΧΗΣ;

Δύο μεγάλες επενδύσεις από την Αμέρικα, προανήγγειλε ο Μπουμπούκος, κατά την σημερινή επίσκεψή του στην Δυτική Μακεδονία: «Μετά την επίσκεψη στις ΗΠΑ, μεγάλη εταιρεία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας άνοιξε γραφεία στην Αθήνα και ετοιμάζει joint venture ύψους μισού δισ. ευρώ ενώ μεθαύριο Δευτέρα, από άλλη εταιρεία ανακοινώνεται και δεύτερη επένδυση, εκατοντάδων εκατομμυρίων, σε σημαντικό κλάδο της οικονομίας».

Όσον αφορά τις επενδύσεις από την Σαουδική Αραβία, ο Μπουμπούκος είπε ότι υπάρχουν κάποιες… προσδοκίες, αλλά επί της ουσίας… πάπαλα: «Οι επενδυτικές προσδοκίες που υπάρχουν απ’ αυτές τις χώρες είναι πολύ μεγάλες».

Άρα, τζάμπα του έβαζε… χέρι ο σεΐχης, κι αυτός… σφιγγόταν! 

Πηγή

Φατριασμοί και Εγωπάθεια

«Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου.»
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - «Έμποροι των Εθνών»
Οι βαρύτερες μεταπολιτευτικές ασθένειες του ελληνικού Εθνικισμού
«Επιλέγω με πάθος την φαντασιόπληκτη ή ολότελα φαντασιακή, παραισθησιακή και μονοδιάστατη ερμηνεία της πραγματικότητας και κατευθύνω επιλεκτικά την δράση μου σε επιμελημένα επιλεγμένες “ατραυματικές” μεθόδους και ψευτομεγαλόπνοους, θολοξεκάθαρους στόχους».
«Επιλέγω εμμονοϊδεακά τον εκλεκτικό απομονωτισμό και την άρνηση οιωνδήποτε έλλογων συμβιβασμών, καθώς και την απόρριψη του σχηματισμού αγωνιστικών μετώπων ή πολιτικών συμπαρατάξεων, με αξεπέραστο πρόσχημα την “δαμόκλειο σπάθη” της ιδεολογικής καθαρότητας και τη βαθύτατη πίστη στην καθαρολογική και θεόπνευστη μοναδικότητα της δικής μου επιλογής».
«Επιλέγω αναίτια την νοσηρά κεντρομόλο και προδιαγεγραμμένη ιστορική συντριβή μου, την παθολογική αποξένωσή μου από ευρύτερες λαϊκές ομάδες, επειδή απορρίπτω ψυχοπαθητικά, συνολικά και ανεπιφύλακτα, τον δήθεν “πολιτικό τυχοδιωκτισμό” (που εξ ορισμού έχουν οι άλλοι, “ξεπουλημένοι”, “συμβιβασμένοι” και “δηλωσίες”, που διεξάγουν δικό τους πολιτικό αγώνα), όπως απορρίπτω και την επιβεβλημένη τακτική διαφοροποίηση λόγω της ανάδειξης και προβολής νέων προβλημάτων, σταδίων και μεθόδων ιδεολογικοπολιτικής πάλης».
«Επιλέγω με ευλαβική ψυχοπαθολογική στερεοτυπία την ολοσχερή αποξένωση από την περιρρέουσα πραγματικότητα και την ανέμελη μικρονοϊκή διολίσθηση σε επιλογές οι οποίες κατακερματίζουν το εθνικιστικό κίνημα. Επιλογές που απομονώνουν τον μικροαστό, αποσβολώνουν τον προλετάριο και δαιμονοποιούν τον μεσοαστό, (οπότε τους χαρίζουν στα καθεστωτικά κόμματα ή σε δήθεν καθάριες “εθνικοεπαναστατικές” ομάδες που εμπορεύονται το όνομα ή και το όραμα μιας Εθνικής Αναγέννησης), μόνο και μόνον επειδή δεν χειραγωγούνται, δηλαδή αδυνατώ να τους καθοδηγήσω εγώ, δίχως να τους υπόσχομαι ή να τους κολακεύω».
«Επιλέγω την απόρριψη της οποιασδήποτε πολιτικής τακτικής κίνησης, επειδή μόνον η δική μου ερμηνεία είναι… απόλυτα σωστή, ανυπότακτη σε περιβαλλοντικούς περιορισμούς, γνωσιακά πλήρης και ιδεολογικά συνεπής. Η δική μου σοφή ερμηνεία αποφαίνεται ότι τάχα η στρατηγική κυριαρχεί πλέον καθολικά στο πεδίο του πολιτικού πολέμου [την οποίαν όμως στρατηγική, απορρίπτω ακολούθως, επειδή αυταπατώμαι και καταδικάζω κάθε άλλη αγωνιστική εκδοχή (“αυτά τα κάνουν οι αστοί”), ενώ συνήθως ευλογώ τις ανύπαρκτες προοπτικές “ακλόνητης δράσης” που μου δίνει η… αξιοθαύμαστη μοναδικότητά μου, η αυτοπροβολή και η ανυπαρξία ελέγχου]. Συνεπώς επιλέγω με αδιατάρακτη αποφασιστικότητα, να βιώνω αυτοϊκανοποιητικά την περιβόητη πανάξια μοναδικότητά μου και το στιλπνό κατάφωτο επαναστατικό μου όνειρο, χαμένος μέσα στη διαρκή ανατροφοδοτούμενη ονείρωξή μου! Εγώ και μόνον εγώ, εθνικοεπαναστατικός προφήτης και τελετουργός: Μαζί μου μόνον οι πιστοί μου! Κριτής αλάνθαστος είναι μονάχα η φιλαυτία μου, που μεγεθύνει ή σμικρύνει στα μάτια μου τις όποιες καλές ιδιότητες των συντρόφων και φίλων μου ανάλογα με την ικανοποίηση που μου προσφέρουν. Κρίνω την αξία τους από το πώς τα πάνε μαζί μου».
Ιδού ανωτέρω, ο πλέον εθελότυφλος, μισαλλόδοξος φατριασμός και η πλέον φρενήρης μικροπολιτική και πολιτικάντικη εγωπάθεια, φαινόμενα πραγματωμένα στον υπέρτατο βαθμό τους, στην επιτυχέστερη δυνατή μεταπολιτευτική τους παράστασή. Ιδού λοιπόν το είδωλο της ύπαρξεως των ασπόνδων «ανεντάχτων» «Πατριωτών» και πατριωτών, των ποικιλώνυμων κομμάτων, οργανώσεων, συλλόγων, συνδέσμων και κατάφωρα δέσμιων –«αδέσμευτων» φορέων!
Ιδού η πολιτική κοινωνιοπάθεια όλων εκείνων που εμφανίζονται ως «συναγωνιστές», «Συναγωνιστές» και δήθεν αγωνιστές της «αντισυστημικής» - επαναστατικής κι εθνικής τάχα ιδέας! Αδέσμευτοι Πατριώτες, Εθνικοπατριώτες, Εθνικοδημοκράτες… εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές, εθνικοεπαναστάτες, εθνικομπολσεβίκοι, φασίστες, χουντικοί, μοναρχικοί… ή όπως αλλιώς θέλουν να αυτοαποκαλούνται κατά βούληση…, ιδού η εγωπαθητική τους φυγομαχία, ντυμένη άλλοτε με συναινετικό κι άλλοτε με εξεγερτικό πανωφόρι!
Δεν πρέπει να σταθούμε στις φατριαστικές και κοντόφθαλμες πολιτικές απόψεις των επικεφαλής «βραχνάδων», (μιας και εκτιμάται ως αναντίρρητο ιστορικό φαινόμενο στις πολιτικές πρακτικές η πολυπροσωπία και ο τακτικισμός). Τουλάχιστον σ’ αυτήν την ζοφερή ιστορική φάση που διέρχεται η χώρα μας είναι στατιστικά αναμενόμενο να υπάρχουν κάποιοι έντιμοι συνέλληνες που μέσα στον πηγαίο και άδολο πατριωτισμό τους σαγηνεύονται και παγιδεύονται από έμμισθους ή χομπίστες προβοκάτορες, δειλούς φανφαρόνους και μικροαστούς πατριδέμπορες. Όταν υπάρχουν εύπιστοι και πρόθυμοι, αγανακτισμένοι πατριώτες, το Καθεστώς στέλνει αμέσως κακόβουλους, ύπουλους και δόλιους διαχειριστές του, ώστε να τους πουλήσουν έμπνευση και αποφασιστική «εξέγερση» ή ανοικτόμυαλη «μαζικότητα», πασπαλισμένη με ανοητολογίες και κομπαστικές φλυαρίες.
Επίσης δεν πρέπει να σταθούμε στην ορθότητα ή μη των πολυποίκιλων απόψεων που εκφράστηκαν ενίοτε από τα διάφορα στελέχη του… κάθε μεγαλόπνοου συλλόγου ή συνδέσμου, θεωρώντας ότι η πολυτασική πραγματικότητα του κάθε δήθεν ανένταχτου σχηματισμού, οδηγεί λογικά σε μία πολυμέρεια και αδυναμία συγκρότησης κοινού πολιτικού λόγου. Όταν δεν είναι ντροπή και ξεπεσμός, είναι επιεικώς παιδική αφέλεια ή ανοϊκή άγνοια να προβάλλει κάποιος την ατομική του πολιτική ανυπομονησία και ιδεολογική ατέλεια ως θεωρητικό επιχείρημα! Και μάλιστα επιχείρημα που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα, ώστε από την φλυαρία και την λογοδιάρροια κατάντησε «βραχνάδα» και «βραχνάς», που χρειάζονται πολιτικές εισπνοές και ιδεολογικούς γαργαρισμούς για να συνέλθει ο διαρκώς πάσχων εθνικιστικός «Χώρος».
Ποιος φταίει;
Πρέπει να μην είμαστε επιλήσμονες, αφελείς και ευχολόγοι: Ένα παρεμβατικό κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα που αυτοχαρακτηρίζεται «πατριωτικό» και δηλώνει με εύσχημη απερισκεψία την πολυτέλεια του να εμπεριέχει αντικρουόμενες συνιστώσες, τελικά δεν μπορεί παρά να αποτυπώνει μιαν εικόνα συγκαλυμμένης σύγχυσης και άθλιου μικροπολιτικού καιροσκοπισμού.
Βεβαίως δεν φταίνε οι αντίπαλοί μας, δεν φταίει ο Εχθρός, επειδή «μας την στήσανε» και μας ξεγελούν, απομακρύνοντας τις λαϊκές μάζες από τις ιδέες μας. Όταν δεν αποτιμάται μεθοδικά, με συστηματικές διαδικασίες ελέγχου και διορθωτικής παρεμβάσεως, ποτέ δεν θα λυθεί επ’ ωφελεία του Έθνους η σιχαμερή διαδικασία του αλληλοσπαραγμού των ατόμων, προσώπων και ομάδων του «Χώρου». Η ατελέσφορη δράση, οι ασυντόνιστες τροχιές και η στενόμυαλη εμμονή θα στραγγαλίζουν την Πίστη των Εθνικιστών. Στο τραγικό ερώτημα που γεννάται από τις απογοητεύσεις και τις ήττες: «Τις πταίει;» δεν είναι δόκιμο να οδηγούμεθα σε ανακυκλούμενο αποπροσανατολισμό και συνακόλουθη απραξία, λειτουργώντας ωσάν βαρναλικοί «μοιραίοι»: «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί ! Φταίει το κεφάλι το κακό μας!... Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα.»
Αυτό όμως, είναι πρόβλημα των διαφόρων υποψηφίων, φιλάρχων φυλάρχων του «Χώρου» και όχι πρόβλημα του ζωντανού Εθνικισμού. «Αρμόδιοι» για να το επιλύσουν και να καταλήξουν επί τέλους σε μια κυρίαρχη πολιτική τάση δεν είναι αυτοί οι «κατηγορούντες αλλήλους», αναρμόδιοι οπλαρχηγοί της ντομάτας και του γιαουρτιού. Αυτοί και μόνον αυτοί, οι μεγαλόστομοι πομποί και μικρόψυχοι δέκτες ενός υπολογιστικού μικροαστισμού, ντυμένου με φανταχτερή στολή παρελάσεων, αναμφισβήτητα και ακριβοδίκαια αποτελούν την πανώλη του Έθνους.
Από την άλλη, αν οι πολιτικές μαζορέτες της μασωνοδεξιάς προβοκάτσιας καταφέρνουν, μέσα στην «βραχνάδα», στην «ανένταχτη» πολυπλοκότητα και στον «ανεξάρτητο» πολιτικό ψευτοπλουραλισμό τους να επιβιώνουν πολιτικά με τις «παληκαρίσιες δράσεις» τους και συγκροτούνται ως σημαντική πατριωτική πολιτική δύναμη της χώρας, τότε ακόμη καλύτερα γι’ αυτούς και για την καθεστωτική λειτουργία τους. Όμως, η εποχή των δαιμονολογικών εξορκισμών για αντίθετες απόψεις παρήλθε οριστικά. Απλά οφείλουμε να αξιολογούμε πολιτικά τους αλληλοδιάδοχα και ομοιοστατικά αποκαμωμένους πασοκογλείφτες - κατόπιν μασωνοδεξιούς και τούμπαλιν, λούστρους της εξουσίας, που ξάφνου μεταμορφώθηκαν σε... απροσκύνητους παρτιζάνους του πατριωτισμού.
Βέβαια το σύνολο των ανθρώπων που αναζητούν μιαν εθνικιστική ιδεολογία και πολιτική, δεν βιώνει πλέον την απόλυτη αμάθεια και άγνοια, έχει και μνήμη και κρίση. Δεν χειραγωγείται εύκολα, με την υπόσχεση μιας νεφελώδους, αόριστης, πατριωτικής …. εξέγερσης για την δήθεν δημιουργία μιας «υγιούς κοινωνίας», αλλά μπορεί τελικά να αντιληφθεί «ποιός είναι ποιός». Ο καθένας ζυγίζεται από την συνέπειά του προς την Εθνικιστική Ιδέα, από τα «έργα και τις ημέρες» του.
Ύβρεις, συκοφαντίες και ψεύδη
Έχει καταστεί ελεεινά αποκρουστική η ασταμάτητη αναπαραγωγή συκοφαντιών, αθλίων ύβρεων, εμετικών ψευδών και αφοριστικών χαρακτηρισμών που ανταλλάσουν ποικίλοι «σουπα-μούπες» εναντίον του κάθε «μούπες-σούπα», διεκδικώντας ποιος είναι απ’ όλους τους ο πιο δυνατός, ακέραιος και ανιδιοτελής «εθνικιστής» και «πατριώτης» !
Ο κάθε Εθνικιστής οφείλει να στοχάζεται ψύχραιμα κι ελεύθερα, έχοντας ως αξιολογική ζυγαριά του για τις πράξεις ή τις παραλείψεις των ανθρώπων το ευφυέστατο δικαιοκριτικό ερώτημα που προέτασσε ο Ρωμαίος Ύπατος Λούκιος Κάσσιος: «Τις ωφελείται;» Κι΄ έτσι να διαπιστώνει, να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τα πεπραγμένα και τα ελείμματα ενός εκάστου.
Αυτό που επαγγέλλονται οι διάφοροι εμποροπατριώτες πρέπει πρώτα να το κάνουν πράξη οι ίδιοι, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις πόλεις και στα χωριά. Η πατριωτική αλληλεγγύη και ο ιδεολογικός αλληλοσεβασμός, η αναγνώριση του επιτυχημένου διαφορετικού τρόπου δράσης και η απροκατάληπτη προσέγγιση της αλήθειας μέσω της ερμηνείας της εντόπιας, περιφερειακής, εθνικής και διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας του 21ου αιώνα, μαζί με την ουσιαστική και όχι θεατρική συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο Έλληνα συνάνθρωπό μας (δηλαδή πράγματα που οι εμποροπατριώτες παραμελούν με κομπορρημοσύνη και κομπασμό καθηλωμένοι στον αμείλικτο αγώνα υπερίσχυσης της δήθεν «πατριωτικής» γραμμής τους) αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν την επαναστατικότητα των θέσεων. Όχι ο στείρος φατριασμός, η «επανάσταση της τρακατρούκας», η πληθώρα ανούσιων δράσεων και ρηχών φανταχτερών δραστηριοτήτων. Όχι η περιχαράκωση του ψευτοτσαμπουκά πίσω από γλυκερά πολιτικάντικα τερτίπια επιβεβαίωσης και αναπαραγωγής των πολυεπίπεδων καθεστωτικών μορφών εξουσίας, με «πατριωτικό» κι «ετοιματζίδικο» κουστούμι.
Η πορεία του Εθνικιστικού Κινήματος
Πορευόμενο ενάντια σ’ αυτήν την εκφυλιστική κατεύθυνση και με πιο ξεκάθαρο αξιακό πλαίσιο, το Εθνικιστικό Κίνημα πιθανότατα θα συνεχίσει την μοναχική του πορεία εναντίον όλων. Μακριά από κάθε συμφεροντική ψευτοσυνεργασία και «λυκοφιλία», στέκοντας αλληλέγγυο με την δράση των όντως πατριωτικών κινήσεων, αδιάφορο για οποιονδήποτε ενδεχόμενο δήθεν «πλήρη διαχωρισμό» αυτού και των πατριωτικών κινήσεων, καθώς ποτέ δεν υπήρξε μερική ή γενική συγχώνευση του Κινήματος με λοιπές πατριωτικές κινήσεις, έτσι ώστε να είναι ανυπόστατος πρακτικά και λογικά ο διαχωρισμός. Το τερατώδες λάθος της επιλογής κάποιων αφελών ή και δολίων προσώπων και κύκλων να στοχοποιούν το Εθνικιστικό Κίνημα ως το «απόλυτο κακό», θα το εξαργυρώσει με ιστορικό επιτόκιο... ο καθένας κατά τα έργα του.
Είναι πολύ εύκολο να δείχνεις τον καθάριο κι ανιδιοτελή «πατριωτισμό», την ασυμβίβαστη «αποφασιστικότητα» και την «επαναστατικότητά» σου, με βρισιές, εξορκισμούς και αφορισμούς. Έτσι απλά, υπερφίαλα και «χαλαρά», μάλιστα δε με μια προσωρινά ανέξοδη και τελικά καταστροφική παντελή έλλειψη κάθε διάθεσης αυτοκριτικής. Αυτή η περιχαράκωση είναι ευκταία από το Καθεστώς, καθώς είναι ολότελα βολικό για τους σκοπούς του, να υπάρχουν οι «εξωκοινοβουλευτικοί εθνικιστικοί βρυκόλακες». Συνεπώς, η επιλογή της περιχαράκωσης δεν μπορεί να είναι η προσήκουσα λύση για το δυσκολότατο πολιτικό πρόβλημα του Εθνικιστικού Αγώνα στην μεταπολιτευτική, πλουτοκρατική «αστική δημοκρατία», στο ελληνόφωνο ραγιάδικο προτεκτοράτο των Διεθνών Επικυριάρχων.
Προφανώς, διάφοροι Super - Έλληνες υπερεπαναστάτες του άχρωμου πατριωτισμού, θεωρούν ότι υπερφαλαγγίζουν θεόπνευστα την ίδια την επώδυνη μεταπολιτευτική πείρα του Εθνικιστικού κινήματος. Επίσης, κομπορρημονούντες, θεωρούν ότι μόνον αυτοί και ο εσμός των χειροκροτητών τους είναι ικανοί να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα και να καθορίσουν την «3 σε 1» (απόλυτη-αδέσμευτη-ασυμβίβαστη) «μία και μοναδική» αλάνθαστη πατριωτική γραμμή τους. Οι φαντασιοκόποι αυτοί (χθεσινοί θεσιθήρες και σημερινοί ριγμένοι της εξουσίας των μιζαδόρων), βαυκαλίζονται ότι πολεμούν ανοιχτόμυαλα, σύγχρονα και περήφανα το «πολιτικό σύστημα», αποτελώντας όμως εγγενή ενεργούμενά του. Ναι είναι αλήθεια: Αυτοί οι αχαρακτήριστοι βραχνοί (από την συνεχή ανούσια φωνασκία) πατριωτικοί «παρτιώτες» (της «πάρτης» τους) τάχα αγωνίζονται «αόκνως και αδιαλείπτως», ζητώντας να πολεμήσουμε όλοι για να... γίνουν ήρωες.
Πόσες αξιοθρήνητες ζητωπατριωτικές κι «επαναστατικές» προσωπικότητες, πόσοι καθαρολόγοι και «ανιδιοτελείς», «αντάρτες», «επαναστάτες», «θεωρητικοί» και λοιπά κουραφέξαλα, περιφέρονται σαν θλιβερές καντιανές υπάρξεις (που ολοκλήρωσαν την άχαρη βολική ζωή τους αλλά δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την αγαπημένη τους γήινη πραγματικότητα) και κοάζουν ζαλίζοντας μας με μπαρουφολογίες και τσιτάτα;
Ατυχώς όμως οι συμπαθείς υπερφίαλοι οπαδοί και ακόλουθοι των (συνήθως) εξωνημένων διοικητών και ηγεσιών τους, δεν αντιλαμβάνονται πως αυτή η ίδια η Εθνικιστική θεωρία, στο όνομα της οποίας διαμαρτύρονται και κραυγάζουν ασύστολα, τους απογυμνώνει ολοκληρωτικά από τα επιχειρήματά τους και αποδεικνύει πόσο ασυνάρτητες, αίολες, έωλες και φρούδες είναι οι προσεγγίσεις και τα «οράματά» τους σε σχέση με την τρέχουσα Ελληνική πραγματικότητα. Ιδίως μετά την εκλογική ήττα του Κινήματος στον παρελθόντα Ιούλιο, ξάφνου ανεκάλυψαν πως έχουν κρίσιμο ιδεολογικοπολιτικό «βάρος» και σημαίνοντα κριτικό «ρόλο» κάποιοι χθεσινοί ουτιδανοί φωνασκούντες κομπάρσοι. Κατά παράφραση της Αποστολικής διαπιστώσεως, θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηρισθούν «Κύνες επιστρέψαντες επί τα ίδια εξεράματα, και ύες λουσάμεναι εις κυλίσματα βορβόρων».
Η Εθνικιστική θεωρία είναι σαφής, απλώς η ερμηνεία της από επαρσιακούς μικρομεσόνοες πάσχει βαρέως. Δεν μιλάμε εδώ για ανέξοδα λόγια, ψαλμούς κολακείας και ανυπόστατες ατέρμονες συζητήσεις. Δεν ασχολούμαστε με... γιαουρτοπόλεμο και φτυσιές ενάντια στους Εχθρούς και στα ντόπια τσιράκια τους. Μιλάμε για την ιστορική ευκαιρία του Εθνικισμού, μιαν ευκαιρία του Λαού μας που υπέφερε τα πάνδεινα αυτά τα τελευταία χρόνια, πληρώνοντας τα πανωτόκια της μωροφιλοδοξίας και της υπέρ το δέον ευπιστίας του.
Ο Εθνικισμός είναι αληθινός όταν και όπου μπορεί ο ίδιος να αναγνωρίζει την ιστορικότητά του και τη δυναμική του, διενεργώντας τον ιδεολογικοπολιτικό του αγώνα!
Η Εθνικιστική κοσμοθεωρία δεν είναι ένα απολιθωμένο δόγμα, δεν είναι εθελότυφλος γιακωβίνικος ψευτοπατριωτισμός, δεν είναι θολή αντιφυσική μεταφυσική, αλλά πειθαρχημένη ιδεολογικοπολιτική κατεύθυνση για δράση.
Το μεγαλύτερο και κωμικοτραγικότερο λάθος, αλλά συνάμα και το μεγαλύτερο έγκλημα των λογής – λογής «πατριωτών» με «δίπλωμα», (που σχεδόν πάντοτε εξελίσσονται σε απολύτως συνεπείς κόλακες των κρατούντων), είναι πως δεν κατάλαβαν αυτήν την ακλόνητη αλήθεια και δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν οποιοδήποτε υποκατάστατό της στις επερχόμενες εξαιρετικώς σοβαρές στιγμές της ιστορίας του Έθνους.
Είναι πασιφανές ότι οι εποχές που βιώνουμε είναι όντως ιστορικές και οι επερχόμενοι καιροί θα είναι ενδεχομένως αφανιστικοί για το Έθνος μας. Ο καθένας θα αναλάβει -έστω και αναγκαστικά- τις ευθύνες του, καθώς η Ιστορία είναι αμείλικτη και η κρίση της αφοριστική. Οι όποιοι μικρόψυχοι ή στενόκαρδοι εγωπαθείς, που θρασύνονται και μεγαλοστομούν λέγοντας ότι τάχα αυτοί… «δεν δέχονται εντολές από κέντρα εξουσίας», θα καταγραφούν στην ιστορία μόνον ως ατελής κακόγουστη φάρσα μιας κακοστημένης προβοκάτσιας ή ως λερό απόνερο ψευτοβοναπαρτικής ανικανότητας.

Αθανάσιος Κωνσταντίνου

Πηγή

ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΣΥΡΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΟΡΟΙΔΑ ΕΙΝΑΙ, ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ;

Περισσότεροι από 750 πρόσφυγες από την Συρία επέστρεψαν στις εστίες τους μέσω του Λιβάνου και της Ιορδανίας κατά το τελευταίο 24ωρο, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του Κέντρου Συμφιλίωσης των Αντιμαχόμενων Πλευρών και Παρακολούθησης της Μετανάστευσης των Προσφύγων: “Κατά την προηγούμενη ημέρα, ένας συνολικός αριθμός 778 προσφύγων επέστρεψαν στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας από ξένες χώρες: 211 άνθρωποι (μεταξύ αυτών 63 γυναίκες και 108 παιδιά) από το Λίβανο και 567 άνθρωποι (μεταξύ αυτών 170 γυναίκες και 289 παιδιά) από την Ιορδανία”.

Μόνο από την Ελλάδα δεν επιστρέφουν πίσω! Κορόιδα είναι να χάσουν τα επιδόματα, την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη διαμονή σε ξενοδοχεία που τους έχει εξασφαλίσει ο «εθνικόφρων» Μητσοτάκης;

Πηγή

Κάτι γελοίοι αρχηγίσκοι στην υπηρεσία του συστήματος

Το σύνδρομο του “Αρχηγού” έχει πλέον εξαπλωθεί και στον πατριωτικό χώρο

Ένα φριχτό, άθλιο και ανησυχητικό φαινόμενο, που έχει πάρει τρομερές διαστάσεις τώρα πια, είναι γεγονός. Το σύνδρομο αυτό χρόνια τώρα ως επιδημία έχει επεκταθεί στις τάξεις του Εθνικιστικού Μετώπου και σιγοτρώει την ψυχή του, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του.

Τον τελευταίο όμως καιρό έχει δυστυχώς φουντώσει καθώς κάτι επιτήδειες πριμαντόνες της “αρπαχτής”, που χρόνια γυρόφερναν στον Εθνικιστικό χώρο και υποδύονταν τους αγωνιστές, αλωνίζουν τώρα πια ανάμεσά μας ψαρεύοντας οπαδούς, τάζοντας “λαγούς με πετραχήλια”.

Αυτοί, λοιπόν, οι αποτυχημένοι εραστές της “καρέκλας” ανεθάρρησαν μετά την μη είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο και στρώθηκαν στην δουλειά. Ίσως να ενόμισαν οι δυστυχείς ότι έφτασε η ώρα, που τα νοσηρά όνειρά τους, θα γίνουν πραγματικότητα. Όνειρα ζοφερά, που χρόνια ως εφιάλτες ταλαιπωρούσαν την μίζερη και ανυπόληπτη ζωή τους.

Κι έτσι ξεκίνησαν τον “φιλοτομαριστικό” αγώνα τους, προβάλλοντας παλιομοδίτικα συνθήματα με ένα και μόνο στόχο. Να καταλάβουν τον χώρο, εκείνον που φαντάζεται το θολωμένο τους μυαλό, ότι απώλεσε η Χρυσή Αυγή, πουλώντας Εθνικοφροσύνη και πατριωτισμό. Κι έτσι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες αγωνιστές της “πορτοφόλας”, με εφόδια την διχόνοια, την υποκρισία, το ψέμα, ευτελίζοντας Ιδέες και Ιδανικά, προσποιούμενοι τους σωτήρες του “χώρου” άρχισαν το θεάρεστο έργο τους.

Λαθρέμποροι Ιδεών και ασύστολα ψεύδη

Ένα έργο διασπαστικό, που οι σφετεριστές αυτοί της Ιδεολογίας μας. με συστηματική ευλάβεια εκτελούν, ως μίσθαρνα όργανα των εξουσιαστών. Αυτοί οι συνειδητοί λαθρέμποροι Ιδεών, διασπείροντας ασύστολα ψεύδη, ένα κλίμα ηττοπάθειας, μια ατέλειωτη λάσπη στο ανεμιστήρα και χρησιμοποιώντας πελατειακές πραχτικές, προβάλλουν τις ανθυγιεινές τους σκέψεις πουλώντας ελπίδες διά ίδιον όφελος.

Αυτοί λοιπόν, οι κοτζαμπάσηδες του “χώρου” που κινούν τα νήματα, αυτοί οι γελοίοι εθνικοπατριώτες που χρόνια τώρα αναμασάνε, χωρίς όμως να το πιστεύουν το “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”, αυτοί οι δήθεν “ελληναράδες” που αρέσκονται να πλατσουρίζουν μέσα στην χαβούζα που οι ίδιοι δημιούργησαν με τις εμμονές τους είναι αυτοί που πάντα ονειρευόντουσαν τιμές, δόξες, αξιώματα, αλλά προπαντός χρήμα.

Αυτοί όμως οι εκκολαπτόμενοι αρχηγίσκοι που όζουν πτωματίλα, αλλά αρρωσταίνουν για το παραδάκι, δυστυχώς δεν είναι μόνοι, διότι συχνά παρασύρουν κάτι ευκολόπιστους φουκαράδες, κάτι άκακους πατριώτες τους οποίους και χρησιμοποιούν ως πιόνια.

“Μαύρη Πατρίδα! Η φιλαρχία σε σχίζει”, έγραφε σε ένα ποίημα του ο Κεφαλλονίτης ποιητής Γεράσιμος Μαρκοράς. Και πράγματι, γεμίσαμε από προέδρους, γενικούς γραμματείς, κάτι ανάλγητους λάτρεις της εξουσίας που αυτοαποκαλούνται “αρχηγοί”, καρεκλοκένταυρους, κολαούζους του συστήματος, κάτι επιδειξίες του άρρωστου ψυχισμού τους, κάτι αρχομανείς κηφήνες, που ξεχωρίζουν από κρετινισμό, κάτι υπερφίαλους φανφαρόνους, κάτι ξεφτιλισμένες φιγούρες γεμάτες ζηλοφθονία.

Ίσως όλοι αυτοί να είναι δείγμα των χαλεπών καιρών που ζούμε, ίσως να είναι οι εκφραστές μιας νοσούσης ανθρώπινης ψυχής. Γιατί τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι έχοντες “τρικυμία εν κρανίω” θλιβεροί αρχηγίσκοι που ξεχειλίζουν από υποκρισία, αυτοί οι αναίσχυντοι φαρισαίοι που σταυροκοπιούνται υποκριτικά, αυτοί οι γελοίοι κόλακες που μόλις έχασαν τα φράγκα και τα αξιώματα, που απολάμβαναν ελέω Χρυσής Αυγής, αποκάλυψαν τον σιχαμερό τους ψυχισμό.

Αυτοί οι αχάριστοι πατριώτες της “αρπαχτής”, αυτοί οι βρωμεροί παρτάκηδες, που σαν τα σκουλήκια έρποντας προσπαθούν να επιβιώσουν.

Και όμως όλα αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα βρισκόντουσαν ανάμεσά μας, παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις μας, συμμετείχαν στις δράσεις μας, διαδήλωναν στις πορείες μας, όχι όμως γιατί πίστευαν σε κάτι υψηλό, σε κάποιο αγνό Ιδανικό, αλλά διά το ίδιον τους το συμφέρον.

Οι αληθινοί Χρυσαυγίτες δεν ταυτίζονται με αυτά τα λαμόγια

Είναι αλήθεια ότι μέσω της δυναμικής της Χρυσής Αυγής προσεπάθησαν να ανελιχθούν, να βιοπορισθούν, να πάρουν κάτι από την λάμψη της και από την αξιοπρέπειά της.

ΟΧΙ! Οι αληθινοί Χρυσαυγίτες δεν ταυτίζονται με αυτά τα λαμόγια. ΟΧΙ, οι πιονιέροι του αγώνα μας δεν είναι κάτι δήθεν θεοσεβούμενοι τύποι γεμάτοι ενοχές, που αισθάνονται την αμαρτία σε κάθε υποκριτική τους συμπεριφορά. Δεν είναι αυτοί οι Θεομπαίχτες, που συνεχώς σταυροκοπιούνται μπροστά στο πειραγμένο ακροατήριό τους για να αλιεύσουν οπαδούς…

Δεν είναι κάτι καλοπερασάκηδες μπουρζουάδες, που περιστασιακά λυμαίνονται τον πατριωτικό χώρο, αλλά ούτε και κάτι μικρομεσαίοι γελοίοι συντηρητικοί μικροαστοί, γεμάτοι συμπλέγματα και αναστολές.

Δεν είναι κάτι αποτυχημένοι πατριδέμποροι τυχοδιώκτες χωρίς ηθικούς φραγμούς και Ιδανικά που έρποντας προσπαθούν να ανέλθουν. Κάτι δειλά κατά βάθος ανθρωπάκια, που μη έχοντας υγιή ψυχικά αποθέματα κλαψουρίζουν σπαραχτικά σε κάθε τους δύσκολη στιγμή.

Δεν είναι κάτι εφετζήδες, που υποδύονται τους παράγοντες, κάτι μασκαράδες, που νομίζουν ότι ντυμένοι ομοιόμορφα και χαιρετώντας για να προκαλέσουν, θα καθιερωθούν ως “Αρχηγοί” ενός πολύπαθου χώρου, που τόσο δοκιμάζεται συστηματικά.

Όχι, οι πραγματικοί αγωνιστές, δεν είναι αυτοί οι συμφεροντολόγοι παρτάκηδες, που υπομένουν κάθε εξευτελισμό και ταπείνωση, όσον πέφτει το χρήμα στις τσέπες τους, ούτε οι διαπλεκόμενοι μπαταχτσήδες, που περιμένουν να πιάσουν την καλή, εκμεταλλευόμενοι τον αγώνα τίμιων και αγνών πατριωτών.

Είναι αλήθεια όμως ότι όλοι αυτοί οι εκκολαπτόμενοι παράγοντες υποφέρουν από την ίδια αρρώστια. Όλοι είχαν βαθειά μέσα στην ψυχή τους μία μονάχα θέληση, έναν μονάχα στόχο: “Όλοι θέλανε να είναι αρχηγοί, τον καθένα έτρωγε η επιτυχία του άλλου” , όπως έγραφε στο ιστορικό της ρομάντζο “Ο γυιός της Καλογρηάς”, η Σίτσα Καραϊσκάκη.

Κι όμως, απέναντι σε όλες αυτές τις μαριονέτες του συστήματος, που γελοιοποιούν και εκθέτουν τον Πατριωτικό χώρο, ξεχωρίζει μόνον η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με το έργο της, καθόσον ευρίσκεται μακράν αυτής της τόσο ταραγμένης παθογένειας του χώρου. Διότι μόνη της μάχεται κατά του αρρωστημένου αυτού συρφετού, που ως επιδημία, ταλαιπωρεί το Εθνικιστικό Κίνημα ενάντια στην παρακμή.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι ΙΔΕΑ, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσον υπάρχουν Έλληνες!

Έλληνες αγνοί, ειλικρινείς, υπερήφανοι, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις, που νοιάζονται για την Πατρίδα τους, χωρίς ανταλλάγματα, που πέρα από συμφέροντα και μικροπρεπείς συμπεριφορές κρατάν ψηλά τα λάβαρα του Ελληνισμού!

Πραγματικοί Έλληνες, που πασχίζουν μέσα από τις γραμμές της για ένα αύριο πιο φωτεινό, πιο ελπιδοφόρο, ως ποιητές. Ποιητές της ζωής, της ανάγκης και του χρέους, παρ’ ότι όπως μας λέει ο Ν. Εγγονόπουλος, σε ένα ποίημά του: “από καιρό τώρα - και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα - είθισται να δολοφονούν τους ποιητές”.

Γιώργος Ποταγός 

Πηγή

ΤΑ ΜΙΛΗΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝΕ! ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΟΙ «ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ» ΤΗΣ ΝΔ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!

Συνάντηση με τον νέο υπουργό Λαθρομετανάστευσης των «εθνικοφρόνων» Μηταράκη είχε αντιπροσωπεία των «κατσαπλιάδων» του ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν αιτήματος των δεύτερων.

Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της επίσημης ιστοσελίδας του ΣΥΡΙΖΑ, η συνάντηση «έγινε σε καλό κλίμα», ενώ πριν από την έναρξη της συνάντησης, ο Μηταράκης ζήτησε συναίνεση και δήλωσε ευτυχής που θ’ ακούσει τις… εμπειρίες των συριζαίων στο ζήτημα: «Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό για τη μεταναστευτική κρίση, που αφορά όλη τη χώρα, να υπάρχει μέγιστη δυνατή συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων» και εξέφρασε τη χαρά του που στη συνάντηση συμμετείχαν και οι προκάτοχοί του, Δημήτρης Βίτσας και Γιάννης Μουζάλας, οι οποίοι έχουν έντονη προσωπική εμπειρία από τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης».

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης; Ιδού:

«Σύμφωνα πάντως, με πηγές του υπουργείου, η συζήτηση έγινε σε πολύ καλό κλίμα και σημείο σύγκλισης υπήρξε γύρω από την ανάγκη αποσυμφόρησης των νησιών, μέσω μεταφορών στην ενδοχώρα».

Ήτοι, συμφώνησαν στον εποικισμό και την ισλαμοποίηση της χώρας! Διόλου παράξενο, καθώς «εθνικόφρονες» και «κατσαπλιάδες» έχουνε κοινά αφεντικά, τον Σόρος, την CIA και την Μέρκελ!

(ΥΓ): Σε όσα γίδια ψήφισαν Νουδούλα για να φύγουν οι λαθρολάγνοι της αριστεράς από την εξουσία και να σταλούν επιτέλους οι λαθρομετανάστες από κει που ήρθαν, τα θερμά μας … συλλυπητήρια!

Πηγή

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Γράφει η Κορίνα Πενέση

Στις 8 Απριλίου του 1798 γεννήθηκε στη Ζάκυνθο ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, γιος του κόντε Νικολάου Σολωμού. Η μητέρα του, Αγγελική Νίκλη, ανήκε στο υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού του κόντε. Λίγες μέρες πριν τον θάνατο του, το 1807, ο κόντε Σολωμός, αναγνώρισε σαν γιούς του τον ποιητή, αλλά και τον αδελφό του Δημήτριο. Την κηδεμονία του ποιητή ανέλαβε ο κόμης Νικόλαος Μεσσαλάς.

Σε ηλικία δέκα χρονών, συνοδευόμενος από τον οικοδιδάσκαλο του Σάντο Ρόσι, πήγε στη Βενετία και την Κρεμόνα (λύκεια) και την Παβία της Ιταλίας (Νομική Σχολή).
Έχοντας μεγάλο ενδιαφέρον για τα φιλολογικά, δεν τον άφησε αδιάφορο και ανεπηρέαστο η άνθηση της ιταλικής φιλολογίας. Καθώς μάλιστα μιλούσε πλέον άπταιστα την ιταλική γλώσσα, τα ποιήματα του τα έγραφε στα ιταλικά. Εξάλλου γνωρίστηκε με γνωστὰ ονόματα της πνευματικής Ιταλίας, μπήκε στους φιλολογικοὺς κύκλους τους και εξελισσόταν σ’ έναν καλό ποιητή της ιταλικής γλώσσας.
Το 1818 χρειάστηκε να γυρίσει στη Ζάκυνθο, αλλά τα δέκα χρόνια που έζησε στην Ιταλία τον επηρέασαν αρκετά ώστε συνέχισε να γράφει στην Ιταλική. Άρχισε τότε να μελετάει τα δημοτικὰ τραγούδια, να παρακολουθεί όλη την πριν απ΄ αυτόν ποιητικὴ παραγωγὴ (προσολωμική), ώσπου να είναι σε θέση να γράψει ελληνικά ποιήματα.
Το 1828 πηγαίνει στην Κέρκυρα, η οποία εκείνη την εποχή ήταν σημαντικὸπνευματικὸ κέντρο, και ζει εκεί στο επίκεντρο ενός κύκλου θαυμαστών και ποιητών, μιας ομάδας πνευματικών ανθρώπων με μεγάλη μόρφωση, με προοδευτικὲς και φιλελεύθερες ιδέες, με αισθητική κατάρτιση, με αυστηρές αξιώσεις από την τέχνη καιμε φιλοδοξίες για μίαν αναγέννηση της Νεοελληνικής Γραμματείας. Είναι ο κύκλος που δημιούργησε την Επτανησιακή Σχολή, μεκαθοδηγητή και σύμβουλο τον Σολωμό. Από τον κύκλο αυτὸν αρχίζει η ποιητικὴ άνοδος της ελληνικής ποίησης, πολλὲς δεκαετίες πριν από την Αθήνα, όπου ο Παλαμάς επιχείρησε μία δεύτερη ποιητικὴ αναγέννηση.
Ο Διονύσιος Σολωμός, με το σημαντικότατο έργο του, οριοθετεί την Επτανησιακή Σχολή. Η Επτανησιακή Σχολή ακολούθησε το ρεύμα του ρομαντισμού και παρουσίασε κυρίως ποιητικά έργα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι λογοτέχνες της Επτανησιακής Σχολής είναι η δημοτική, επηρεασμένη κάποιες φορές από το τοπικό ιδίωμα των Ιόνιων Νησιών και οι κύριοι άξονες της θεματολογίας τους είναι η πατρίδα, η φύση και ο αγνός έρωτας.
Ας εμβαθύνουμε όμως λίγο περισσότερο στο έργο του Διονυσίου Σολωμού, τι τον ώθησε στο να γράψει τα έργα που έγραψε;
Ο κορυφαίος και πρόωρα χαμένος καθηγητής και διανοητής Δημήτρης Λιαντίνης, σε μια θαυμάσια ομιλία του για τον ποιητή αναφέρει χαρακτηριστικά:
«…Όταν μιλάμε, για παράδειγμα, για τον Εθνικό μας Ύμνο, ο Σολωμός αναφερόταν σε κείνες τις ουσίες τις βαθύτερες που εκίνησαν αυτό το μεγάλο, το παράλογο γεγονός του ΄21.
Γιατί ο μεγάλος σηκωμός του ’21 είναι ένα γεγονός και παράλογο και αφύσικο. Εννοούμε με αυτό ότι μας έδωσε ένα αποτέλεσμα πού υπερβαίνει τους νόμους της φύσης. Γιατί; Απλά: γιατί οι λίγοι, τότε, νίκησαν τους πολλούς. Oι ανοργάνωτοι και οι άτακτοι νίκησαν τους οργανωμένους και τους τακτικούς, οι άοπλοι νίκησαν τους πάνοπλους, νίκησαν το Σουλτάνο και την αυτοκρατορία του που στην Ευρώπη, όπως ξέρετε την ίδια εποχή τον εφώναζαν, στις Αυλές: Grande Signore, ο Μέγας Κύριος. Ε, πώς έγινε αυτό το παράλογο;
Με αυτή την έννοια είναι παράλογο το ’21. Την ουσία, λοιπόν, μας την έδωσε ο Σολωμός. Και έσωσε το ’21. Όλοι οι ποιητές του περασμένου αιώνα, oι Έλληνες είχαν επιχειρήσει να το κάνουν αυτό. Δεν τα κατάφερε κανείς.
Πώς έσωσε, λοιπόν, το ’21 ο Σολωμός μας; Καταρχήν μπορεί να πει κανείς ότι το θέμα προσφέρεται σε δύο επίπεδα: η μία είναι στο ηθικό επίπεδο, πώς ηθικά επεξεργάζεται το πρόβλημα και επιχείρησε να δώσει τη λύση με την έννοια της Ύβρεως και της Δίκης, όπως το λέει ή αρχαία τραγωδία, πού έχει καταθέσει, κι αυτά βέβαια μας τα λέει στον Ύμνο πολύ συνοπτικά.
Όταν περιγράφει τις μάχες της Τριπολιτσάς και της Κορίνθου τα μετά το Δερβενάκι, μας λέει ότι εκεί δεν νίκησαν τους Τούρκους oι Έλληνες. Ενώ είχαν συμφωνήσει να τους αφήσουν να φύγουν, να κατέβουν στ’ Ανάπλι, να τους φυγαδεύσουν, να μπαρκαριστούν στα πλοία του Μιαούλη και να περάσουν απέναντι στη Σμύρνη, όταν μπήκαν μες στην πόλη δεν έμεινε ούτε ένας ζωντανός. Το άλογό μου, λέει ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματα, από την πύλη τ’ Αναπλιού ως το σαράι δεν επάτησε σε χώμα. Όταν ακούστηκε αυτό το πράγμα στην Ευρώπη, έφριξε η Ευρώπη. Ποιοι είναι αυτοί πού θέλουνε να τους βοηθήσουμε να ελευθερωθούνε; Οι κάφροι, οι ανθρωπομάχοι, τα θηρία τα ανήμερα! Εκεί κρίνεται ή επανάσταση, με την έννοια ότι μπορεί να΄ναι σκέτο το φιλελληνικό ρεύμα πού άρχισε. Εκεί πάνω, λοιπόν, μας δίνει την απάντησή του ο Σολωμός, γι αυτό φροντίζει ο Ύμνος να εκδοθεί γρήγορα και να σταλεί στην Ευρώπη. Προσπαθεί να δώσει, όχι μία δικαιολογία, αλλά μία ερμηνεία. Λέει: Δεν τους έσφαξαν τους Τούρκους οι Έλληνες. Ποιος τους έσφαξε; Οι βρικόλακες. Τις νύχτες τις τρεις εκείνες τις φοβερές, λέει, βγήκαν μέσα από τους τάφους βρικόλακες, ή «εντάφια συντροφιά», όπως λέει:
Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει 
μαύρη ή εντάφια συντρόφιά
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.
Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
έπετιούντο από τη γή,
όσοι ειv‘ άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.
Προσπαθεί δηλαδή να εξηγήσει ηθικά, με την έννοια της βαθύτερης ηθικής, ότι ήταν τόση ή οργή, ή κακοπάθεια, ή καταπίεση των Ελλήνων, πού δεν ξέρανε τί κάνανε, δεν ήταν αυτοί πού έσφαζαν.
Το ’21 ο Σολωμός μας το έσωσε με ένα μόνο στίχο, ένας στίχος στάθηκε αρκετός. Είναι ο περίφημος στίχος στην αρχή του Ύμνου εις την Έλευθερίαν
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
Αυτός ο στίχος είναι στίχος φιλοσοφικός χωρίς όρια. Γνωρίζετε ότι ο εθνικός μας ύμνος είναι γραμμένος στο βιβλίο Γκίννες. Έτσι! Και ο Σολωμός είναι στο βιβλίο Γκίννες! Κατά την έννοια ότι είναι ο μεγαλύτερος εθνικός ύμνος όλων των χωρών του ΟΗΕ και τον έχουν συμπεριλάβει στο βιβλίο Γκίννες. Δε θα χαιρόταν ό Σολωμός σήμερα, αν ζούσε και άκουγε αυτό το πράγμα. Γιατί ό Σολωμός το μόνο πράγμα πού πολέμησε με οργή σε όλη του τη ζωή ήταν ή ποσότητα. Ο μεγαλύτερος εθνικός ύμνος, με 158 στροφές. Αλλά δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος εθνικός ύμνος ο ελληνικός. Είναι και ο πιο φιλοσοφικός, με αυτόν το στίχο:την κόψη του σπαθιού.
Ποια είναι η «κόψη του σπαθιού»; Βέβαια, απλά, και σε πρώτο επίπεδο το σφαγικό, το σπαθί κόβει, σφάζει. Οι αγωνιστές, το σπαθί του Νικηταρά, του Μάρκου Μπότσαρη, του Αθανασίου Διάκου… Αυτή είναι η οπτική της εμφάνιση. Η «κόψη του σπαθιού» είναι και κάτι άλλο. Είναι ένα σύμβολο που πολύ πυκνά περιγράφει τον βαθύτερο νόμο πού διέπει τα φαινόμενα και τις δράσεις του σύμπαντος. Είναι ένα σύμβολο πού πίσω του κρύβεται μία μαθηματική πραγματικότητα και από εδώ αρπάζω την ευκαιρία να πω ότι ο Σολωμός ποίηση έκανε πίσω από τα μαθηματικά και τη γεωμετρία. Μας έχει τονίσει πάρα πολλές φορές ότι ποίηση δεν είναι τα συναισθήματα και οι εικόνες και όλα αυτά πού κάνουν οι περισσότεροι ποιητές, πού δικαιολογημένα κάποιος πολιτικός τους είπε «λαπάδες».
Ποίηση σημαίνει γεωμετρία, σημαίνει μαθηματικά, σημαίνει προσέγγιση του κόσμου των φαινομένων και των ανθρώπων μέσα από δομές στέρεες.
Η σκέψη του ποιητή είναι σκέψη θετικού επιστήμονα. Με βάση αυτό, αυτή η πρόταση »η κόψη του σπαθιού», πέρα από του ότι είναι το σπαθί πού κόβει, είναι και κάτι άλλο.
Μπορεί να εφαρμοστεί σε εκατομμύρια περιπτώσεις αυτή ή «κόψη του σπαθιού».
Ας φέρουμε στο μυαλό μας το χρόνο. Ο χρόνος, όπως τον βιώνουμε με το ρολόι, έχει τρεις διαστάσεις: το παρελθόν, πού πέρασε, το μέλλον, εκείνο πού δεν έχει έρθει ακόμη, και το παρόν. Απάνω στην ακμή του παρόντος, στα νυν, ό χρόνος είναι μια ροή, τρέχει. Απάνω σ’ αυτά τα νυν τα αλλεπάλληλα και τα συνεχόμενα συναντιέται το παρελθόν και το παρόν. Δηλαδή, κάθε πού είναι μέλλον, δεν είναι παρελθόν. Έχουμε μια τέτοια συνεχή ροή. Το δευτερόλεπτο επομένως είναι ή κόψη του σπαθιού.
Άλλο παράδειγμα. Περπατάτε σ’ ένα ποταμάκι και βάζετε το πόδι σας. Εμ, δεν πατάμε νερό, γιατί προτού πατήσουμε, το νερό έφυγε κι έρχεται άλλο και άλλο και άλλο. Δεν μπορούμε να πατήσουμε στο νερό, Το είπε ο Ηράκλειτος από την παλιά εποχή, γι΄αυτό εισηγήθηκε τη θεωρία του αιώνιου γίγνεσθαι και της εξέλιξης. ‘Πάντα ρεί», πού λέει, ‘πάντα ρει, πάντα χωρεί, ουδέν παγίως μένει», τίποτα σταθερό δεν υπάρχει, διότι προτού έρθει, έφυγε.
Ας πούμε ένα ακόμη παράδειγμα, τι σημαίνει αυτό μέσα στη φύση.
Φέρτε στο μυαλό σας μια παράσταση, που βλέπετε στην οθόνη. Ένα τσακάλι κυνηγάει ένα λαγουδάκι. Πεινασμένο το τσακάλι να αρπάξει το λαγουδάκι, να το ξεσχίσει. Βλέπουμε τη σκηνή. Το πλησιάζει, το πλησιάζει, το αγγίζει, μας πιάνεται η αναπνοή. Εκείνη τη στιγμή γίνεται το παράδοξο. Κάνει μια απότομη στροφή, 90 μοίρες, ο λαγός, το τσακάλι έχει συντονίσει την ταχύτητά του με το ρυθμό, μπερδεύει το χρώμα του χιονιού με το χρώμα του λαγού και πέφτει ευθεία. Προχωρεί 10′, κοιτάζει μπροστά, πουθενά στόχος. Α! λέμε, ο λαγός έχει γίνει άφαντος εν τω μεταξύ. Α! λέμε, ανακουφισμένοι. Γλίτωσε το καημένο το λαγουδάκι. Αμ, δε. Δε γλίτωσε το λαγουδάκι… Διότι μπορεί να γλίτωσε το λαγουδάκι, αλλά θα πεθάνει το τσακάλι από την πείνα. Αυτό δεν το’ χαμε σκεφτεί. Έτσι;Θα πεθάνει το τσακάλι από την πείνα; Τι σημαίνει αυτή η στιγμή της ατυχούς προσέγγισης; Σημαίνει ότι για να ζήσει το ένα, πρέπει να πεθάνει το άλλο. Για να ζήσει ο λαγός, θα πεθάνει το τσακάλι. Μονάχα έτσι και τον ξεσχίσει to λαγό, θα ζήσει το τσακάλι. Δηλαδή η ζωή του τσακαλιού οικοδομείται πάνω στο θάνατο του λαγού καί, αντίστροφα, η ζωή του λαγού οικοδομείται πάνω στο θάνατο του τσακαλιού. Σημαίνει αυτό, εάν δούμε επαγωγικά και διευρύνουμε το παράδειγμα, ότι: σε κάθε στιγμή, αυτό πού λέμε φύσις, μέσα στο σύμπαν, είναι μία οικοδόμηση της ζωής απάνω στο θάνατο και αντίστροφα. Αυτό το παράδειγμα, του λαγού και του τσακαλιού μπορούμε να το βρούμε να εφαρμόζεται σε εκατομμύρια… Σε ωκεανούς, σε ζούγκλες, σε δάση κλπ. Πόσα ζώα ξεσχίζονται για να στηρίξουν, να καθιδρύσουν τη ζωή των άλλων. Να, τι σημαίνει ή κόψη του σπαθιού.
Αυτό το πράγμα, απλά, στην πολιτική την ιστορία ή την ηθική είναι εκείνο πού είπανε οι αγωνιστές του ’21: Ελευθερία ή θάνατος. Οι δύο διαστάσεις, η από δω πλευρά του ξίφους και η από κει πλευρά του ξίφους. Και η κόψη. Θα συναντηθούν και θα κρίνουν τα πράγματα, Ελευθερία η θάνατος, Η, εκείνο που κάνανε οί Έλληνες και πετύχανε το παράδοξο αποτέλεσμα (αυτοί δηλαδή πού περπατήσανε επί ξυρού ακμής, απάνω στην κόψη του σπαθιού) είναι εκείνο πού μας είπε με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο Κολοκοτρώνης:
“Ημείς, έλεγε, εάν δεν ήμεθα τρελοί, δεν εκάμαμεν την επανάσταση. Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς»: Ή κόψη του σπαθιού.
Και ερχόμαστε στην περίπτωση πια την αποθεωτική, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, που εκεί φαίνεται ότι πια το ποίημα για την επανάσταση, για το ’21, για τον ξεσηκωμό είναι οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Το ξέρουμε αυτό… Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι ποιοι είναι; Οι Μεσολογγίτες. Είναι πολιορκημένοι. Οι πασάδες τους έχουν σ’ εκείνη τη φοβερή μέγκενη. Στο τέλος θα φάνε τα ψόφια άλογα, θα φάνε τα ποντίκια, θα φανέ τα φύκια. Μόνο ανθρώπινα πτώματα δε φάγανε. Είναι πολιορκημένοι, διότι πολιορκούνται. Είναι πολιορκημένοι; Όχι. Δεν είναι πολιορκημένοι, μας λέει ό ποιητής. Είναι ελεύθεροι. Γιατί είναι ελεύθεροι; Γιατί τους λένε oι πασάδες, ο Ιμπραήμ και ο Κιουταχής, παραδοθείτε, παραδώστε και τα όπλα, να φύγετε, να ζήσετε. Κοιτάτε την Άνοιξη, έξω, που λαμποκοπάει, τα λουλούδια, οι μοσκοβολιές… ‘Όλα αυτά.
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.
Ο πιο ωραίος στίχος της νεοελληνικής ποίησης, αυτός ό 15σύλλαβος! Δεν θα βρείτε ωραιότερο. Να φύγετε, λοιπόν. Να ζήσετε, να μη χάσετε τη ζωή, τούτη τη γλυκιά ώρα. Ο Πειρασμός… Ο περίφημος στίχος:
Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Αυτοί, όμως, δεν δέχονται να παραδώσουν τα όπλα και το κάστρο. Ηθικά μένουν ελεύθεροι. Ενώ είναι πολιορκημένοι, είναι ελεύθεροι στην ουσία, ηθικά.
Νάτη, πάλι, η κόψη του σπαθιού. Και που θα κριθεί η όλη διαδικασία; Στη φοβερή στιγμή της εξόδου. Εδώ έχουμε κυριολεκτικά την κόψη του σπαθιού. Στην Έξοδο θα κριθεί το τι θα γίνει, εκεί που ξέρετε πως από 20.000 θα σωθούν μόνο λίγοι. Με αυτή την έννοια λέμε ότι η πρόταση, ο στίχος
Σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού
Είναι φιλοσοφικός στίχος και εκφράζει κι ένα νόμο που ερμηνεύει όλα τα φαινόμενα της φύσης. Εδώ απάνω οικοδομεί την έννοια της Ελλάδας, να μας δείξει γιατί ό πολιτισμός της Ελλάδας είναι μοναδικός, γιατί υπάρχει αυτή ή αιώνια διάρκεια, γιατί όλοι οι άνθρωποι στο σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό ελάβανε τις αξίες και τις έννοιες. Γιατί τέτοια υπήρξε η πορεία της Ελλάδας: πορεία επί ξυρού ακμής. Μ’ αυτή την έννοια πρέπει να ιδωθεί».
Ο Σολωμός αγάπησε την Ελλάδα. Κι όμως δεν την είδε ποτέ. Δεν πήγε στην Ακρόπολη ούτε στην Ολυμπία ούτε στους Δελφούς, παρότι ήταν μια ζωή τόσο κοντά και είχε και τα μέσα.
Ο Σολωμός εργάστηκε μέχρι το 1844 με τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», αλλά δεν το ολοκλήρωσε.
Κατά το διάστημα 1847-51 επιχείρησε να ξαναγράψει ιταλικά ποιήματα. Ωστόσο, με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε καθώς είχε προσβληθεί από απανωτά εγκεφαλικά, δεν τα κατάφερε. Ήταν τόσο τεράστια η φήμη του, ώστε όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του (9 Φεβρουαρίου 1857) όλος ο λαὸς πένθησε. Το θέατρο της Κέρκυρας έκλεισε, η Ιόνια Βουλὴ σταμάτησε τις εργασίες της και αποφάσισε να γίνει δημόσιο το πένθος για τον ποιητή. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Ζάκυνθο το 1865.

Πηγή

ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ: ΚΑΝΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ!

Στο «χορό» του εποικισμού της ηπειρωτικής χώρας –υπό το παραπλανητικό αίτημα για δήθεν «αποσυμφόρηση των νησιών»- μπήκε και η γνωστή και μη εξαιρετέα Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ.

Έτσι, σε συνέντευξη Τύπου στο Palais des Nations στη Γενεύη, αφού πρώτα χαιρετίστηκε η δημιουργία ειδικού υπουργείου (Μετανάστευσης και Ασύλου), ζητήθηκε από την κυβέρνηση των προδοτών η επιτάχυνση της –ήδη αποφασισμένης- μεταφοράς μεγάλου αριθμού «αιτούντων άσυλο» από τα νησιά «σε κατάλληλα καταλύματα στην ενδοχώρα». Παράλληλα, οι νεοταξίτες της Ύπατης Αρμοστείας δήλωσαν έτοιμοι να «βοηθήσουν» στις μεταφορές και στην «εύρεση γρήγορων λύσεων» για να αυξηθεί η δυνατότητα υποδοχής.

Γιατί επείγονται στην Ύπατη Αρμοστεία; Προφανώς, διότι έρχεται η άνοιξη, φτιάχνει ο καιρός και μυριάδες θα είναι τα «προσφυγάκια» που θα… προτιμήσουν φέτος την Ελλάδα! Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχουν κενοί χώροι στα νησιά για να βολευτούν προσωρινά και έτοιμες «βάσεις» (νέα hotspots) στην ηπειρωτική Ελλάδα για να καταλήξουν εκεί αργότερα!

Πηγή

Λαθρομετανάστευση: Φόβος και τρόμος στον Έβρο, αλλά κανείς δεν λέει λέξη

Η πράγματι σοβαρή κατάσταση, η οποία υπάρχει στα νησιά του Βορείου Αιγαίου λειτουργεί ενάντια σε μία γενικότερη ενημέρωση για το πρόβλημα λαθρομετανάστες. Δεν λέει κανείς λέξη για το τι συμβαίνει στον Έβρο, όπου συνεχίζουν να περνούν συνεχώς ανενόχλητοι τα σύνορά μας κάθε είδους λαθρομετανάστες και ελάχιστοι ανάμεσά τους πρόσφυγες, που κανένας δεν είναι πρόσφυγας από αυτούς, σύμφωνα με τον ορισμό που δίνεται από το Διεθνές Δίκαιο στον όρο!
Υπάρχει εγκληματική αδιαφορία και από το κράτος της Ν.Δ. σύμφωνα με καταγγελίες των κατοίκων. Σοβαρές καταγγελίες έγιναν και από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Έβρου και του Συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Περιφέρειας Σουφλίου κ. Παναγιώτη Τσίρτση. Σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό αναφέρθηκε σε όσα δεν ακούγονται από τα ΜΜΕ των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Από την συνέντευξη αυτή και παρακάτω:
“Τον τελευταίο καιρό ζούμε καταστάσεις πλήρους ανασφάλειας που δεν επιτρέπονται σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Μέσα σε ένα μήνα συνάδελφοί μας εκπαιδευτικοί κινδύνευσαν ακόμα και για τη ζωή τους, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με παράτυπους μετανάστες οι οποίοι, αφού μπήκαν ανενόχλητοι στη χώρα μας, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον Έβρο και να γίνονται επιθετικοί στην περιοχή του Σουφλίου και του Διδυμοτείχου…
Οι κάτοικοι του κεντρικού και του βορείου Έβρου νιώθουν την ανάσα τους καθημερινά μέσα στις αυλές τους, μέσα στα μαντριά τους, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, γιατί οι μετανάστες όντας ταλαιπωρημένοι και μην έχοντας να χάσουν τίποτα δε διστάζουν να παρανομήσουν…
Καταδικάζουμε την εγκληματική αδιαφορία του κράτους που επιτρέπει μέσα στην ίδια μας την χώρα να αισθανόμαστε ανασφαλείς, απροστάτευτοι και να μην μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας. Μήπως πρέπει να κυκλοφορούμε και εμείς με συνοδεία ή να βρούμε άλλες λύσεις;”

Πηγή

«Οικοδομώντας μέτρα εμπιστοσύνης»

"Θέλουν να βλέπουμε τουρκοσήριαλ, να χορεύουμε τσιφτετέλια και να αναλωνόμαστε στον πατριωτισμό της φέτας..."
Ακούμε συχνά πυκνά σε διάφορα ειδησεογραφικά δελτία και σε ιστοτόπους ενημέρωσης τετριμμένες και προσχηματισμένες φράσεις, οι οποίες τείνουν να διαμορφώσουν πλέον μια ξύλινη δημοσιογραφική γλώσσα, αν φυσικά δεχτούμε πως αυτή δεν έχει ήδη διαμορφωθεί. Ας ξεκινήσουμε από το αξίωμα πως δεν έχει ήδη αυτή υπάρξει. Στην πορεία όμως και σχετικά σύντομα θα απογοητευτούμε και μάλιστα σφοδρά. Και αυτό, διότι θέτοντας δυο πολύ απλά ερωτήματα και προσπαθώντας συνειρμικά να απαντήσουμε σε αυτά, θα φτάσουμε σε ένα εύλογο συμπέρασμα εντελώς αντίθετο προς το αξίωμα που καλοπροαίρετα διατυπώσαμε.
-Ερώτημα πρώτο: Παρέχεται ενημέρωση από τα ΜΜΕ ή υπάρχει μια κοινή γραμμή γύρω από τα διαδραματιζόμενα, η οποία με ελαχιστότατες παραλλαγές προβάλλεται στο φιλοθεάμον κοινό, αποκλειστικά και μόνο έπειτα από την διαπλοκή σχολίου και γεγονότος με τρόπο πλέον χονδροειδή, ώστε να παράγεται σύγχυση και αποπροσανατολισμός αντί για πληροφόρηση;
-Ερώτημα δεύτερο: η ρητορική, το λεξιλόγιο, η έκφραση, τα νοήματα που χρησιμοποιούνται από τους διαύλους επικοινωνίας ανταποκρίνονται στον ρόλο που καλούνται αυτά να διαδραματίσουν ως λειτουργοί και κατ’ επέκταση, γνωρίζουν ότι θα έπρεπε να επιτελούν το λειτούργημά τους με ευσυνειδησία και σοβαρότητα, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην εθνική υπόσταση και τον κοινωνικό κορμό, μιας και διαμορφώνουν αντιλήψεις και οικοδομούν συνειδήσεις εκούσια ή ακούσια;
Η αλήθεια που φαίνεται να αχνοπροβάλλει πίσω από αυτά τα ερωτήματα είναι άτεγκτη και αμείλικτη καθώς ελλοχεύει πλήθος άλλων ερωτημάτων σχετικών και αλληλένδετων με αυτά. Αφορμή για την παρούσα εννοιολογική οριοθέτηση είναι μια φράση που ακούμε να εκσφενδονίζεται με παρρησία και θράσος από τους τηλεοπτικούς δέκτες και σχετίζεται με τις προσπάθειες των ΜΜΕ αλλά και του εν Ελλάδι διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος, να παρουσιάσουν την καθ’ αυτούς ισχύουσα πραγματικότητα εις ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ή για να είμαστε ξεκάθαροι, τον ΑΚΗΡΥΧΤΟ ΠΟΛΕΜΟ που διεξάγει εδώ και δεκαετίες η τουρκία, εν είδει «διπλωματικής προσέγγισης», η οποία μεταξύ άλλων αριθμεί και πολλούς νεκρούς για την ελληνική πλευρά.
Την ελληνική πλευρά, η οποία κωφεύει αρίστως στα πολεμικά κελεύσματα των τούρκων, από Μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, με τρόπο εξόχως δε σχιζοφρενικό παρερμηνεύει και αποκωδικοποιεί εθελουσίως και εμμονικώς, με σκοπό να εξυπηρετήσει τους διεθνείς γεωπολιτικούς και οικονομικούς παίχτες, διαρκώς υποχωρούσα και ονειδισμένη, ανέχεται τον εξευτελισμό, τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, υποδεχόμενη με ΜΚΟ, που ουσιαστικά διαφεντεύουν τα θαλάσσια σύνορα και χαράσσουν την εξωτερική πολιτική, τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών, ενδεδυμένων του καλοκαμωμένου «ανθρωπιστικού» μανδύα του πρόσφυγα, την ίδια στιγμή που τουρκικές φρεγάτες αλωνίζουν με φρενήρεις ρυθμούς στα ελληνικά νερά, προειδοποιώντας την Ελλάδα πως αν αντιδράσει στα επεκτατικά σχέδια, αν δεν επιτρέψει στην τουρκία να πατήσει πόδι στο Αιγαίο, θα πλημμυρίσει τα νησιά της και την ενδοχώρα με εκατομμύρια μουσουλμάνων από 42 χώρες, λες και τούτη την στιγμή συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Ενώ λοιπόν η κατάσταση έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, εμείς ακούμε για την προσπάθεια οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης, για την σύσταση επιτροπών και από τις δύο πλευρές, ώστε «να γεφυρωθεί το χάσμα»... και άλλα φαιδρά και ανυπόστατα, τα οποία εν χορώ και πανομοιότυπα διαχέουν μέσα από τις δηλητηριώδεις συχνότητές τους τα ΜΜΕ.
Ως επισφράγιση της αλλοτρίωσης που επιχειρείται, η τουρκική επιθετικότητα ερμηνεύεται πανταχόθεν ως προερχόμενη αμιγώς από πολιτικά κέντρα, ενώ ο μέσος Έλληνας πληροφορείται ότι δεν μας χωρίζει τίποτα, ότι μοιάζουμε σαν λαοί, ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, να βλέπουμε τουρκοσήριαλ, να χορεύουμε τσιφτετέλια και να αναλωνόμαστε στον πατριωτισμό της φέτας, του μπακλαβά και του καφέ στην χόβολη, που εδώ τον λέμε ελληνικό και οι απέναντι με θράσος τον αποκαλούν τούρκικο. Παράλληλα, η Ιστορία διδάσκεται παραφθαρμένη, με τρόπο αντιιστορικό και αντιεπιστημονικό, φυσικά μόνο στην Ελλάδα, δεκαετίες και εκατονταετίες πόνου και γενοκτονιών απαλείφονται, ενώ μας αγγίζει περισσότερο το δράμα της κάθε Αισέ, παρά οι ήρωες που έπεσαν από τουρκικά πυρά.
Ας οικοδομήσουμε μέτρα εμπιστοσύνης λοιπόν. Η Άλωση δεν έγινε ποτέ. Τα 400 χρόνια σκλαβιάς ήταν αρμονική συνύπαρξη. Ο ξεσηκωμός του Γένους το 1821 δεν ήταν παρά κάποιοι τραμπούκοι που «εμπνεύστηκαν από την Γαλλική Επανάσταση» και αναζήτησαν την κοινωνική ανατροπή. Οι εκατόμβες θυμάτων των τουρκικών θηριωδιών είναι μυθοπλασία των αστών και του Κεφαλαίου. Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι εθνικιστικό αφήγημα και τερατολογίες των φαντασιόπληκτων εθνικιστών. Η κατοχή του 36% της Κύπρου μας απορρέει από το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των τούρκων, οι οποίοι συστηματικά και επιμελώς εποίκισαν κατά χιλιάδες την βόρεια πλευρά του νησιού. Ο Αττίλας 1 και 2, η εισβολή του ‘74 ήταν προσπάθεια οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης. Ο Ισαάκ, ο Σολωμός, ο Ηλιάκης, προκάλεσαν τους γείτονες και φίλους τούρκους. Το Αιγαίο είναι η λίμνη που θα ενώσει τους δυο λαούς μέσα από την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Συνηθίζεται άλλωστε αυτό. Κι εσείς δεν έχετε κάρτα για ΑΤΜ από τον λογαριασμό μισθοδοσίας του γείτονα; Μαζί δεν «εκμεταλλεύεστε» τον μισθό από την εργασία του;
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται παράλογα ή ανεδαφικά, κακώς. Διότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτά που κάνει η μεταπολιτευτική πόρνη της αστικής δημοκρατίας. Το σφαλιαροπαίδι που έχει καταντήσει η χώρα μας εξαιτίας των ερωτικών περιπτύξεων αυτής, είναι δυνατόν να στηθεί ξανά υπερήφανα στα πόδια του μόνο αν υπάρξει κράτος εθνικό και, λυπάμαι που θα το πω, αν ξανανιώσει το έθνος εθνικό, αν απεμπολήσει τους ψευδοανθρωπισμούς, την οθωμανολαγνεία, την ημιμάθεια και τον ωχαδεφισμό. Σε διαφορετική περίπτωση, προορίζεται να αφανιστεί, σύμφωνα ακριβώς με τα σχέδια αυτών που απεργάζονται αυτόν τον επονείδιστο αφανισμό.

Νικόλαος Κυριακίδης

Πηγή

Καταγγελία Ομοσπονδίας Δανειοληπτών: Οι ΜΚΟ ψάχνουν σπίτια από πλειστηριασμούς!

Τον απίστευτο βαθμό στον οποίο έχουν ξεσαλώσει οι εντελώς ανεξέλεγκτες ΜΚΟ φαίνεται και από τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω.
Οι ΜΚΟ, έχοντας τα «κονδύλια» από τις επιδοτήσεις, μπαίνουν στους πλειστηριασμούς κατοικιών της Θεσσαλονίκης για να αγοράζουν σπίτια «κοψοχρονιά» και σε αυτά να «στοιβάζουν» αλλοδαπούς, παίρνοντας ολοένα μεγαλύτερες επιχορηγήσεις!
Την καταγγελία έκανε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δανειοληπτών Ευάγγελος Κρητικός, ο οποίος μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus τόνισε: «Έχουμε πληροφορίες ότι ΜΚΟ ενδιαφέρονται να αγοράσουν σπίτια που θα βγουν σε πλειστηριασμό! Θα δούμε από που θα είναι η χρηματοδότηση και ποια νομική μορφή θα πάρει το σχήμα που θα παίρνει τα διαμερίσματα, αν δηλαδή θα είναι οι ΜΚΟ ή άλλο σχήμα για λογαριασμό τους»!
Επισημάνθηκε ακόμη ότι «περίπου 20.000 κατοικίες ενοικιάζονται απευθείας από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τα περισσότερα σπίτια είναι νεόδμητα, ενώ υπήρχαν πολυκατοικίες που ήταν κλειστές επί πολλά χρόνια, αφού δεν τις αγόραζε κανένας, αλλά άνοιξαν πλέον και στεγάζουν πρόσφυγες και μετανάστες, κερδίζοντας χρήματα, χωρίς να ενδιαφέρονται εάν προκαλούν αναστάτωση στην περιοχή».
Οι πληροφορίες του κ. Κρητικού για την αγορά των κατοικιών μέσω πλειστηριασμών αναμένεται να επιβεβαιωθούν στην πρώτη συνεδρίαση, στα δικαστήρια, όπου θα συζητηθούν καταγγελίες τραπεζών εναντίον δανειοληπτών. Σε αυτή την περίπτωση, εφόσον δηλαδή επιβεβαιωθούν οι συγκεκριμένες καταγγελίες, είναι ολοφάνερο ότι κάτοικοι θα χάνουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς, για να έρχονται οι επιτήδειοι των ΜΚΟ και να τα γεμίζουν με «πρόσφυγες» και «μετανάστες», με σκοπό ουσιαστικά την κερδοσκοπία! Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο για να φανεί πόσο έχει «ξεφύγει» η κατάσταση και το πως οι ΜΚΟ κάνουν ανενόχλητες ό,τι θέλουν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Πηγή

Η Νέα Δημοκρατία, ο Τζορτζ Σόρος, τα “κόκκινα” δάνεια και οι ΜΚΟ

Σοβαρό πρόβλημα της οικονομίας μας τα “κόκκινα” δάνεια. Ποιον τοποθέτησε αρμόδιο υφυπουργό για τις Τράπεζες και τα “κόκκινα” δάνεια; Έναν άνθρωπο του Τζορτζ Σόρος και αυτό όταν είναι παγκοσμίως γνωστό ότι ο Τζορτζ Σόρος είναι ένα από τα μεγαλύτερα, εάν όχι το μεγαλύτερο κοράκι στα διεθνή παιχνίδια του τραπεζικού και χρηματιστηριακού συστήματος! Έβαλε κυριολεκτικά τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Και είχε προκαλέσει μεγάλες απορίες όταν ανακοινώθηκε η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να τοποθετήσει ως υφυπουργό αρμόδιο για τις τράπεζες, τον Γιώργο Ζαββό. Ο υφυπουργός Οικονομικών υπεύθυνος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και τεχνοκράτης με ισχυρές επαφές στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει οικογενειακούς δεσμούς με τον Τζορτζ Σόρος καθώς ο μεγαλοεπενδυτής έχει παντρέψει τον αδελφό του Στέλιο Ζαββό. Ο γάμος μάλιστα έγινε τον Ιούνιο του 2004, στον Ιερό Ναό του Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα.
Ο Στέλιος Ζαββός, ο αδελφός του υφυπουργού και κουμπάρος του Σόρος έχει την διαχείριση του τοπικού παραρτήματος Σόρος, της ΜΚΟ Solidarity Now.
Τι σχέση έχει με την ΜΚΟ του Σόρος όμως ο Κυριάκος Μητοτάκης; Ο ίδιος καμία… Είναι όμως Γενική Διευθύντρια η πρώτη του εξαδέλφη Αντιγόνη Λυμπεράκη, η οποία δηλώνει υπερήφανη γιατί βρήκε δουλειά στον Αλί, τον Μωχάμετ και τον Αμπντούλ, όταν υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι Έλληνες… Σας παραθέτουμε το παρακάτω από την ιστοσελίδα της ΜΚΟ Solidarity Now:

«Δύο χρόνια σκληρής δουλειάς, αφοσίωσης, ευθύνης, αποτελεσμάτων, μεγάλης ικανοποίησης και χαράς, αυτά είναι τα συναισθήματα των ομάδων μας», σημειώνει η Αντιγόνη Λυμπεράκη, Γενική Διευθύντρια του SolidarityNow, για τους αξιοσημείωτους αριθμούς που έχουν επιτευχθεί σε μόλις δυο χρόνια. «Και το πιο σημαντικό όλων, το Κέντρο συμπλήρωσε τα δύο χρόνια επιτυχούς λειτουργίας – δύο χρόνια αδιάκοπων προσπαθειών, επιμονής και υπομονής, ελπίδας και ονείρων για μια καλύτερη ζωή για τους ανθρώπους – τους ωφελούμενούς μας. Ο Αλί, η Φεϊρούζ, ο Μοχάμεντ, ο Αμπντούλ, η Σανά, είναι μερικοί από αυτούς που βρήκαν δουλειά, που πίστεψαν ξανά στον εαυτό τους και στις δυνατότητές τους, που έμαθαν να μιλάνε ελληνικά, που πλέον παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις για τη ζωή τους», συμπληρώνει η Αντιγόνη Λυμπεράκη.”

 Πηγή

7 στους 10 Ελληνες δεν έχουν ούτε μαντήλι να κλάψουν - Τι ώρα έρχεται η... ανάπτυξη;

Δεν τo λέμε εμείς οι... "λαϊκιστές", αλλά τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης
Σε δεινή οικονομική κατάσταση βρίσκονται σχεδόν 7 στους 10 Ελληνες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, τα οποία παρουσιάζει ο ΣΕΒ, το 68,3% του πληθυσμού ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Συγκεκριμένα το 12,9% έχει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 55,4% είναι οικονομικά ευάλωτο. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύει δηλαδή να πέσει ανά πάσα στιγμή κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με τον ΣΕΒ, η Ελλάδα αποτελεί μια από τις ευρωπαϊκές χώρες με τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα, η οποία μάλιστα διευρύνθηκε την περίοδο των μνημονίων και της κρίσης. Δηλαδή, οι πλούσιοι γίνονται πουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι....
Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο; 7 στους 10 Ελληνες δεν έχουν ούτε 1000 ευρώ “στην άκρη” για ώρα ανάγκης. Τι ώρα έρχεται η... ανάπτυξη;

Πηγη