Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Σήμερα είναι η επέτειος της αυτοκτονίας του αρχιπροδότη Ν. Ζαχαριάδη, του μακροβιοτέρου Γ.Γ. του ΚΚΕ.
Ο
Ν. Ζαχαριάδης ήταν ο άνθρωπος που ως αρχηγός του ΚΚΕ, εκτελώντας τις
διαταγές των εχθρών της Ελλάδος (Τίτο-Μπροζ, Στάλιν κ.λπ.), οργάνωσε και
εξετέλεσε το αιματοκύλισμα της Ελλάδος την περίοδο 1946-1949, γνωστό ως
«Τρίτο Γύρο», με σκοπό την απόσπαση της Μακεδονίας μας από τον εθνικό
κορμό και την ενσωμάτωσή της στην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία του
-Εβραίου- Τίτο. Θα επικαλεσθούμε την μαρτυρία του Μάρκου Βαφειάδη,
αρχιστρατήγου των συμμοριτών: «Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, που το
1946 με τη συμφωνία Τίτο-Πασχάλη-Ζαχαριάδη, τους δίνει τη Μακεδονία
ολόκληρη μαζί με τη Θεσσαλονίκη» (πηγή: «Απομνημονεύματα», 5ος τόμος,
σελ. 381).
Εξάλλου,
ο Ζαχαριάδης ήταν αρχηγός του ΚΚΕ τον Ιανουάριο του 1949, όταν το κόμμα
του εγκλήματος και της προδοσίας ανακοίνωσε την κατάπτυστη απόφαση της
5ης Ολομελείας της Κεντρικής του Επιτροπής. Προς ενημέρωση των νέων
αναγνωστών μας, που διδάσκονται ΨΕΜΑΤΑ κατά συρροήν στα σχολεία περί της
«εθνικής μας αντίστασης», μεταφέρω τα κύρια σημεία της: «Στη Βόρεια
Ελλάδα, ο Μακεδονικός (Σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα
και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας, που προκαλούν τον
θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της
νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδονικός λαός θα βρει
την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος,
προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει».
Ξυλοκόπος για να αποκτήσει… προλεταριακή συνείδηση!
Μετά
την συντριβή των συμμοριτών, ο Ζαχαριάδης κατέφυγε στο παραπέτασμα,
αφού απείλησε με σύντομη επιστροφή («Τέταρτο Γύρο»), με την δήλωσή του:
«Είμαστε με το όπλο παρά πόδα». «Βασίλευσε» στο ΚΚΕ έως το 1956. Το έτος
αυτό ξεκίνησε η «αποσταλινοποίηση», που σήμανε την καθαίρεση του
Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ. Το επόμενο έτος, διεγράφη από το κόμμα
ως προδότης και εξορίσθηκε στο Νοβγκορόντ της ΕΣΣΔ, όπου εργάστηκε στα
δάση ως ξυλοκόπος, σε πολικές θερμοκρασίες, για να αποκτήσει…
«προλεταριακή συνείδηση». Απελπισμένος, το 1962 επέστρεψε παράνομα στην
Μόσχα και πήγε στην ελληνική πρεσβεία ζητώντας να επιστρέψει στην Ελλάδα
και να δικασθεί για τα εγκλήματα και τις προδοσίες του!!! Συνελήφθη εκ
νέου μετά την έξοδό του από την πρεσβεία και οδηγήθηκε στο Σουργκούτ της
Σιβηρίας. Δεν ήταν ποτέ δυνατόν να τον αφήσουν οι Σοβιετικοί να
επιστρέψει στην Ελλάδα, διότι ο Ζαχαριάδης εγνώριζε τα πάντα και μ’ αυτά
που θα απεκάλυπτε θα έβαζε ταφόπλακα στο ΚΚΕ!
ΚΚΕ: Ο Ζαχαριάδης είναι βαμμένος εχθρός του κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης!
Τον
Φεβρουάριο του 1964 θα συνήλθε η 7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής
του ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση, η οποία επιβεβαίωσε τα εγκλήματα και την
προδοσία του Ζαχαριάδη! Αυτός ο Σοβιετικός πολίτης, που υπέγραφε ως
«Νικολάγιεφ Νικολάι Νικολάγιεβιτς», με την ανάλογη ταυτότητα, θα
χαρακτηριζόταν «βαμμένος εχθρός της Σοβιετικής Ένωσης». Το 1964, η Κ.Ε.
του ΚΚΕ ανακοίνωσε τα εξής:
«Σαν
συνέπεια όλου αυτού του «βίου και της πολιτείας» του Ζαχαριάδη έρχεται
φυσιολογικά η τελευταία φάση της αντικομματικής τυχοδιωκτικής,
αντισοβιετικής και ύποπτης δραστηριότητας του. Γράφει γράμματα στα οποία
ανάμεσα στις παλιές του συκοφαντίες διατυπώνει απειλές κατά της Κ. Ε.
του ΚΚΣΕ. Ταυτόχρονα έστειλε γράμμα στην Εισαγγελία της Αθήνας ζητώντας
να πάει στην Ελλάδα. Ένα μήνα ύστερα απ’ αυτό ο Ζαχαριάδης προσωπικά
πηγαίνει στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας, συζητάει με τον πρεσβευτή
και δίνει προσωπικά το γράμμα του για τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της
Αθήνας. Ο Ζαχαριάδης ζητάει με την βοήθεια του εχθρού να πάει στην
Ελλάδα για να πολεμήσει το ΚΚΕ και τη Σοβ. Ένωση. Ο Ζαχαριάδης
αποκαλύφθηκε ανοιχτά εχθρικό στοιχείο.
Εκτός
από τις πολιτικές ευθύνες, τους τυχοδιωκτισμούς, τη συνεργασία με την
Ασφάλεια, τις αντισοβιετικές προκλήσεις κ.λπ., ο Ζαχαριάδης φέρνει και
άμεσες ποινικές ευθύνες για μια σειρά πράξεις. Αναφέρουμε μερικές:
Φέρνει ποινική ευθύνη για τη φυσική εξόντωση στελεχών του κόμματος όπως
του σ. Κώστα Καραγιώργη. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης οργάνωσε τη δολοφονία του
Πεχτασίδη και ευθύνεται προσωπικά για τα εγκλήματα και τις δολοφονίες
που έγιναν στο Μπούλκες (στο νησί του Δούναβη).
Τέλος,
σε προσωπική εντολή του Ζαχαριάδη οφείλεται η έκταση και η
αποτροπιαστική μορφή που πήραν οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια και οι
δολοφονίες στην 7η Μεραρχία του ΔΣΕ.
Απ’ όλα τα παραπάνω βγαίνει ότι:
α)
Ο Ζαχαριάδης με τη σεχταριστική – αντιφατική και τυχοδιωκτική γραμμή
που επέβαλε στο κόμμα, ιδιαίτερα μετά το 1945 (θέση για δύο πόλους,
συμφωνία για εισβολή στην Αλβανία, αποχή από τις εκλογές 1946,
τυχοδιωκτική και ανοργάνωτη έναρξη Δευτέρου ένοπλου αγώνα, θέση για
μακεδονικό, αλλαγή του χαρακτήρα της επανάστασης κ.λπ.), οδήγησε στα
1949 το κόμμα και το κίνημα στην ήττα, στην απομόνωση και τη διάλυση και
έκανε όλες εκείνες τις ενέργειες που «συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί
το σχέδιο που κατάστρωσαν η ελληνική αντίδραση και οι Αγγλοαμερικάνοι
καταχτητές».
Μετά
το 1949 εμπόδισε την ανασυγκρότηση και συσπείρωση του Κόμματος και του
Κινήματος με τις θέσεις για συνεχιζόμενη και μετά την ήττα επαναστατική
κρίση και «τα όπλα παρά πόδα», με την τυχοδιωκτική και εγκληματική
οργάνωση της παράνομης δουλειάς, με το ανώμαλο καθεστώς, τη διάλυση της
Κ. Ε. και του Π. Γ. και οδήγησε στη διάσπαση και το ανοιχτό ξέσπασμα της
κρίσης του κόμματος. Μετά την 6η Ολομέλεια της Κ. Ε. του 1956 ο
Ζαχαριάδης στάθηκε ο λυσσασμένος εχθρός της ενότητας του κόμματος.
β)
0 Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε βαμμένος εχθρός της Σοβιετικής ‘Ένωσης και
του ΚΚΣΕ. Η προβοκατόρικη θέση για στήριξη της Ελλάδας στην
ιμπεριαλιστική Αγγλία ενάντια στη Σοβ. Ένωση, η οργάνωση του πογκρόμ της
Τασκένδης στα 1955 και μια σειρά άλλες προβοκατόρικης μορφής ενέργειες
του.
γ)
Ο Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε εχθρός της ενότητας του κόμματος. Και μετά
την 6η Ολομέλεια οργανώνει τους ομοϊδεάτες του και τους κατευθύνει με
όλα τα μέσα στην ψραξιονιστική και υπονομευτική δουλειά κατά του ΚΚΕ στο
εξωτερικό και στο εσωτερικό και κατά του ΚΚΣΕ και των άλλων αδελφών
κομμάτων»(πηγή: Πέτρου Ανταίου: «Ν. Ζαχαριάδης – θύτης και θύμα»,
εκδόσεις Φυτράκη, σελ. 380-381).
«Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Φλωράκη και Σία…».
Ώσπου,
ήρθε το 1973. Ο απελπισμένος αρχηγός δεν άντεξε άλλο τα βασανιστήρια
και τις κακουχίες. Την 1η Αυγούστου βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Το
ΚΚΕ ανακοίνωσε ότι πέθανε από… ανακοπή καρδιάς. Βασικά, επρόκειτο για
μια προαναγγελθείσα αυτοκτονία. Τριάντα έξι ημέρες προ της αυτοκτονίας
του, στις 26/06/73, ο Ζαχαριάδης θα στείλει το τελευταίο του γράμμα στην
Κ. Ε. του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως:
«Το
κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία.
Χαλάλι τους…. Όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα
της Ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν
απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν… Σήμερα,
ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού,
εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ.
Ένωση κ. τ. λ. κ. τ. λ. που εφαρμόζονται ενάντια μου, τότε την 1η
Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ’ αυτοκτονήσω».
(πηγή: ό. π., σελ. 491).
