Οι λαθρομεταναστευτικές ροές αυξάνονται, οδηγώντας στην απελπισία τους Έλληνες, αλλά και τους υπόλοιπους κατοίκους των χωρών που είναι πρώτος ευρωπαϊκός σταθμός του «καραβανιού» της λαθρομετανάστευσης. Όπως έγραφε η έκθεση του Stratfor το πρόβλημα περιορίζεται στις χώρες του νότου ελέω των συνθηκών Σένγκεν και Δουβλίνο ΙΙ, τις οποίες οι χώρες του βορρά δεν προτίθενται να αλλάξουν.
Αυτό που δεν λένε, όμως, οι πάσης φύσεως εξουσιαστές, αριστεροί και δεξιοί, είναι ότι πέριξ αυτής της ροής υπάρχει μία ολόκληρη διεθνής επιχείρηση, που θησαυρίζει εις βάρος των Ελλήνων και των υπολοίπων κατοίκων του νότου. Δεν αναφερόμαστε μόνο, φυσικά, στα κονδύλια, που εισπράττει το ελληνικό κράτος για να έχει στα εδάφη του όσο το δυνατόν περισσότερους λαθρομετανάστες, αλλά και στις επιχειρήσεις των δουλέμπορων.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών συνάπτονται συμβόλαια ύψους 5 – 14 χιλιάδων ευρώ ανά άτομο που καθορίζουν την ακριβή διαδρομή των λαθρομεταναστών. Σε κάθε ενδιάμεση χώρα, όπως αναφέρεται, υπάρχουν κυκλώματα που εδρεύουν σε μαγαζιά νομιμοποιηθέντων λαθρομεταναστών, που φροντίζουν ώστε να κρύβουν τους λαθρομετανάστες και να τους παρέχουν ό,τι απαιτείται για την περαιτέρω μετακίνησή τους.
Η πληρωμή γίνεται είτε εφάπαξ είτε τμηματικά με την διαδικασία για πληρωμή εκ του μακρόθεν να εκπληρώνεται από γραφεία σε όλη την Ελλάδα, που αναλαμβάνουν την διακίνηση του μαύρου χρήματος, χωρίς παραστατικά. Συγκεκριμένα, μιλώντας για την Αθήνα, στην περιοχή μεταξύ Ομονοίας και Πλ. Καραϊσκάκη υπάρχει πληθώρα τέτοιων γραφείων για κάθε προορισμό, όπου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να πάει να καταθέσει χρήματα χωρίς παραστατικά, πληρώνοντας κάποια προμήθεια, τα οποία θα παραλάβει ο δουλέμπορος σε άλλη χώρα, εντός ολίγων λεπτών.
Το κράτος πληρώνεται για να μην βλέπει αυτή την παρανομία, μέσω κονδυλίων της Ε.Ε., που μετά γίνεται «απευθείας ανάθεση» σε ημέτερους των ΜΚΟ, πράσινων, γαλάζιων ή ροζ. Από την άλλη τον πραγματικό «λογαριασμό» πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες που βιώνουν την υποβάθμιση, την εγκληματικότητα και γενικώς την «ανθρωπιστική» δράση αυτών των κυκλωμάτων.
Γράφει ο Αντίοχος
«Για ποιον χτυπά η κατσαρόλα;», έχει ως συμβολικό τίτλο άρθρο της συστημικής ναυαρχίδας «Καθημερινής», που κάνει κριτική στα κόμματα του… συνταγματικού τόξου, αναφερόμενη στην κατάρρευση της λεγόμενης «μεσαίας» τάξης, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Και προβλέπει αυτό που προβλέπουν οι πάντες, σε εσωτερικό κι εξωτερικό, ότι αν και ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει μαντάρα, θα έρθει η Χρυσή Αυγή.
Πάρτε μια μικρή γεύση: «Η μεσαία τάξη είναι ο στυλοβάτης της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας κι ας απαξιώνεται από την αριστερά ως «νοικοκυραίοι» και «μικροαστοί». Όταν καταστρέφεται, στο όνομα είτε της ευνοιοκρατίας, είτε των συντεχνιών, είτε του σοσιαλισμού, είτε της εθνικής ανεξαρτησίας, είτε οποιουδήποτε άλλου σκοπού, τότε χτυπούν οι κατσαρόλες. Και συνήθως αποτελεσματικά. Ο κ. Σαμαράς κατέστρεφε συστηματικά τη μεσαία τάξη με τη φορομπηχτική πολιτική του, για να μη θίξει τα «δικά μας παιδιά» που ζούσαν απομυζώντας το αίμα της. Η μεσαία τάξη «χτύπησε την κατσαρόλα», καθαίρεσε τον κ. Σαμαρά και παρέδωσε τη χώρα στον κ. Τσίπρα και στις υποσχέσεις του. Διότι βεβαίως δεν έγιναν ξαφνικά σοσιαλιστές οι ψηφοφόροι που του έδωσαν τη νίκη. Όσο άνετα η «κατσαρόλα» ανέβασε τον κ. Τσίπρα, τόσο άνετα μπορεί να τον κατεβάσει αν η καταστροφή συνεχιστεί. Και αν ο μεταρρυθμιστικός χώρος δεν ξεπεράσει τις διαφορές του -προσωπικές κυρίως- η «κατσαρόλα» μπορεί να χτυπήσει για την ακροδεξιά».
(ΥΓ): Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν οι παπαγάλοι του συστήματος, είναι πως ό,τι κι αν κάνουν οι εκλεκτοί τους, στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος, θα ξεπεραστούν από τις εξελίξεις, που αναμένονται ραγδαίες.
Και αναπόφευκτα, η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού θα ανατείλει στην Νέα Ελλάδα! Όσο γρηγορότερα, λοιπόν, συμβιβαστούν με την ιδέα, τόσο πιο… μαλακά θα τους έρθει κατακούτελα η… κεραμίδα (κατσαρόλα)!
Εθνικισμός
Από την ομιλία του Γενικού Γραμματεά της Χρυσής Αυγής στην Βουλή (24 Απριλίου 2015)
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, δεν θα χρειαστώ τα δεκαπέντε λεπτά, ίσως ούτε πέντε. Όλα ελέχθησαν σήμερα εδώ. Αναπτύχθηκαν τα επιχειρήματα και της μίας και της άλλης πλευράς.
Απλά, επιγραμματικά, θα αναφερθώ και εγώ ότι καλούμεθα σήμερα να ψηφίσουμε μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, την οποία φέρνει προς ψήφιση μια Κυβέρνηση, η οποία κατήγγειλε με όλη τη δύναμή της τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, είκοσι επτά τον αριθμό στο παρελθόν, τις οποίες έφερνε τότε η Συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, η Συγκυβέρνηση του μνημονίου.
Από την άλλη πλευρά το να καταγγέλλεται από πλευράς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ η κατάθεση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου είναι πραγματικά οξύμωρο, είναι πραγματικά, θα έλεγα, προκλητικό, αφού αυτή η Συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων το έχει κάνει κατ' επανάληψη. Σήμερα καλούμεθα να ψηφίσουμε -και θα ψηφίσουμε αργότερα- με ονομαστική ψηφοφορία. Και δεν θα υπάρξει καμία έκπληξη, αφού διατεταγμένες είναι οι δυνάμεις των κομμάτων και διατεταγμένα ψηφίζουν. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση με επιχειρηματολογία να ανατραπεί η απόφαση η κυβερνητική.
Ακόμη και ο Δημοσθένης να ερχόταν εδώ και να αποδείκνυε με ακλόνητα επιχειρήματα ότι πρέπει να καταψηφιστεί αυτή η Πράξη, πάλι δεν θα καταψηφιζόταν. Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, πρόκειται να δεσμευτούν τα αποθεματικά των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, καθώς και άλλων δημοσίων οργανισμών. Και αυτό πρέπει να γίνει, όπως αναφέρθηκε από τον αξιότιμο κύριο Υπουργό, για λόγους εθνικής ανάγκης.
Το ερώτημα που τίθεται πάνω απ' όλα είναι αν υπάρχει εθνική ανάγκη και τι εννοούμε εθνική ανάγκη. Είναι εθνική ανάγκη η δόση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Εμείς νομίζουμε πως όχι.
Και το πρόβλημα που τίθεται είναι: Εάν δεν υπήρχαν αυτά τα αποθεματικά, δεν θα υπήρχαν λεφτά για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Άρα μεγαλύτερη εθνική ανάγκη είναι για την Κυβέρνηση, μια κυβέρνηση υποτίθεται της Αριστεράς, να πληρωθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρά οι μισθοί και οι συντάξεις του ευρύτερου δημοσίου τομέως.
Αναφέρθηκε ακόμη ότι η όλη ενέργεια αυτή είναι ένας εσωτερικός δανεισμός. Όπως συνηθίζω, θα αναφερθώ και πάλι στην ιστορία, σε έναν «εσωτερικό δανεισμό» στη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821, όταν πολιορκείτο το Μεσολόγγι. Τότε κάλεσαν τους κατοίκους του Ναυπλίου να δώσει ο καθένας από το υστέρημά του, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την άμυνα του Μεσολογγίου. Τότε, βρέθηκε μια ζητιάνα από το Αϊβαλί, η οποία ήταν χήρα, της είχαν δολοφονήσει το σύζυγο και όλη την οικογένεια, και έδειξε την ασημένια βέρα της. Ήταν η περίφημη Ψωροκώσταινα, που με τον τρόπο αποκαλείται το ελληνικό κράτος από τότε.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα, το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της σημερινής ψηφοφορίας. Απ' όλους αυτούς οι οποίοι θησαύρισαν όλες αυτές τις δεκαετίες σαν τρωκτικά του κράτους, παίρνοντας κρατικές προμήθειες, βρέθηκε ένας, σε αυτήν την έκτακτη ανάγκη που διαρκεί χρόνια, να πει «Δίνω τόσα εκατομμύρια για την εξυπηρέτηση του χρέους»; Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν βρέθηκε κανείς.
Και θα το πω ευθέως: Η μεγαλοαστική τάξη αυτής της χώρας είναι πέρα για πέρα προδοτική! Αυτό δείχνουν τα γεγονότα, εκτός εάν υπάρχει κάποια εκ του αντιθέτου σχετική πληροφορία.
Τότε, λοιπόν, γινόταν εσωτερικός δανεισμός για το Μεσολόγγι. Και θέλω να ρωτήσω τώρα: Είναι δυνατόν η δόση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να είναι το Μεσολόγγι; Αυτή είναι η εθνική ανάγκη; Και εάν υπήρχε εθνική ανάγκη, αυτός ήταν ο τρόπος, κύριε Υπουργέ, προκειμένου να εξυπηρετηθεί, δηλαδή μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ή θα έπρεπε με σύμπνοια όλοι εδώ μαζί, ενωμένοι, να θέσουμε το θέμα ότι είναι εθνική ανάγκη, ναι, για να πούμε «Όχι» στους τοκογλύφους, για να επιστρέψει η εθνική κυριαρχία στη χώρα, που έχει εκχωρηθεί με το μνημόνιο, για να καταγγελθεί το μνημόνιο; Τότε δεν θα βρισκόταν κανείς μέσα σε αυτήν την Αίθουσα που θα έλεγε «Όχι». Όλοι θα συμφωνούσαν. Αλλά με αυτήν τη μεθόδευση, με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, το πράγμα σίγουρα πάει αλλού.
Ας μιλήσουμε για εσωτερικό δανεισμό και ας πάμε στα 1922. Θέλω να αναφέρω το παράδειγμα της εντιμότητος ενός κοινοβουλευτικού ανδρός και να σταθούμε στο παράδειγμα αυτό και να το συγκρίνουμε με όλους αυτούς, που όπως κατήγγειλε ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, ο αξιότιμος κ. Μητρόπουλος, πολιτικοί όντες, πλην της Χρυσής Αυγής -ούτε ένας-, έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Είμαστε, λοιπόν, στα 1922. Η Ελλάς αιμορραγεί. Υπουργός Οικονομικών είναι ο Πρωτοπαπαδάκης, ο οποίος αποφασίζει να κόψει τη δραχμή στα δύο, δηλαδή να δεσμεύσει το 50% των καταθέσεων. Δεν έχει αυτός καταθέσεις στην τράπεζα. Έχει ένα μεγάλο ακίνητο στο κέντρο των Αθηνών. Το υποθηκεύει την προηγούμενη μέρα για διακόσιες πενήντα χιλιάδες δραχμές, μυθώδες ποσό τότε, και την επόμενη μέρα έχει εκατόν είκοσι πέντε χιλιάδες. Δίνει αυτός το παράδειγμα. Έχουμε τέτοια παραδείγματα εδώ; Νομίζω πως όχι.
Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η Χρυσή Αυγή επιμένει στη θέση της. Το χρέος είναι επαχθές. Και επαχθές είναι ένα χρέος το οποίο πήγε όχι προς όφελος του λαού, αλλά προς όφελος μιας ολιγαρχίας, η οποία ακόμα υπάρχει και τυραννά τον τόπο. Σίγουρα δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα με κινήσεις ουσιαστικές μεν, αλλά μέχρι στιγμής εντυπωσιασμού, όπως η σύλληψη για ολίγες ώρες του υιού Μπόμπολα.
Η Χρυσή Αυγή θεωρεί το χρέος επαχθές και πιστεύει ότι η σημερινή Κυβέρνηση θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να το καταγγείλει, όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Επιμένει η Χρυσή Αυγή στην καταγγελία του μνημονίου και, όπως ακριβώς καταψηφίζαμε τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όταν ήταν στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, έτσι θα καταψηφίσουμε και αυτήν την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.”
Ν. Γ. Μιχαλολιάκος
Γ.Γ. Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
Πολιτικός Κρατούμενος
Η διεθνής νομολογία συντείνει στην επικύρωση της ελληνικής απόψεως, αφού «σύμφωνα με το Άρθρο 121, παράγραφος 2, της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, που αντανακλά εθιμικό διεθνές δίκαιο, νησιά, ανεξαρτήτως του μεγέθους τους, απολαμβάνουν το ίδιο καθεστώς, και, κατά συνέπεια, παράγουν τα ίδια θαλάσσια δικαιώματα όπως τα άλλα εδάφη της ξηράς».[1]Συνεπώς το Καστελόριζο και τα πλησίον σε αυτό νησιά απολαμβάνουν την ύπαρξη όλων των ζωνών που μπορεί να παραχθούν, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Ύστερα από αυτή τη σαφέστατη απόφαση απομένει να ερευνηθεί η έκταση του δικαιώματος και η επήρεια που αυτά θα έχουν στην συνολική οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδος – Τουρκίας. Η υπόθεση είναι ουσιαστικώς πολύ απλή, αφού η τουρκική θέση για να υποστηριχθούν τα συμφέροντά της «γείτονος χώρας» θεωρεί ότι οι Ανατολικές ακτές της Κρήτης και των Δωδεκανήσων δεν δημιουργούν ΑΟΖ, σχήμα οξύμωρο φυσικά, αλλά αναγκαίο για την υπεράσπιση των τουρκικών θέσεων, αφού η ΑΟΖ που παράγουν οι ανατολικές ακτές της Κρήτης και των Δωδεκανήσων[2], αποδεικνύουν ότι το Καστελόριζο και η Στρογγύλη δεν είναι ούτε «απομονωμένα», ούτε στην «λάθος πλευρά των συνόρων», όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι για να δικαιολογήσουν την θέση τους.
Όσον αφορά τις λοιπές χώρες που γειτνιάζουν με την Ελλάδα, οι περιπτώσεις είναι εξαιρετικά απλές και η οριοθέτηση των ΑΟΖ εναπόκειται περισσότερο στην σταθερότητά τους, παρά στην όποια ενεργή, σχετική διαπραγμάτευση. Τόσο η Λιβύη, όσο και η Αίγυπτος είναι σχετικά απλές περιπτώσεις, επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου, στην οριοθέτηση των κείμενων ΑΟΖ, όμως η έλλειψη σταθερού καθεστώτος σε αμφότερες καθιστά το εγχείρημα ένα σχέδιο, το οποίο μάλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί παρομοίως με την περίπτωση της Τουρκίας, δηλαδή με μονομερή ανακήρυξη και αποδοχή μέσω της μη εναντίωσης ή της αποδεδειγμένα αδύνατης διαπραγμάτευσης, μέθοδος που θα συζητήσουμε αμέσως μετά. Όμως ιδιαίτερα στην περίπτωση της Αιγύπτου, παρά την ευκολία της υποθέσεως, η σθεναρή αντίδραση της Τουρκίας θα συνεχίζει να δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα στην διαπραγμάτευση, έως ότου λυθούν οι διμερείς ελληνοτουρκικές διαφορές. Όσον αφορά την Αλβανία υπήρξε καταρχήν συμφωνία «πολλαπλών χρήσεων»[3] τον Απρίλιο του 2009, στην οποία δεν γινόταν συγκεκριμένη αναφορά σε ΑΟΖ. Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία ακυρώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας και τίποτε νεότερο δεν έχει επισυμβεί έκτοτε.
Σύμφωνα με την διεθνή νομολογία περί της Συμβάσεως καθιερώνεται η μέθοδος της «μέσης γραμμής» για την ΑΟΖ σε περίπτωση «ελλείψεως συμφωνίας», όπου η συγκεκριμένη ερμηνεία «επιτρέπει μία μονομερή χάραξη της οριοθετικής γραμμής είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που παρουσιάζεται αντικειμενική αδυναμία συνομολόγησης συμφωνίας με αντικείμενο ή γειτονικό κράτος»[4], όπου ως αντικειμενική αδυναμία ορίζεται η «άρνηση του άλλου κράτους να διαπραγματευθεί μία συμφωνία, αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις, κωλυσιεργία στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων, κ.ο.κ.»[5]. Επιπλέον των παραπάνω μία συμφωνία εννοείται ότι επετεύχθη όταν δεν υπάρχει εναντίωση από το αντικείμενο ή γειτονικό κράτος. Η Τουρκία παρότι έχει προβεί σε οριοθέτηση της ΑΟΖ της με τα κράτη που περικλείουν τον Βόσπορο, αρνείται να προχωρήσει σε ανάλογες διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, με το επιχείρημα ότι δεν αναγνωρίζει την Σύμβαση. Το γεγονός ότι υφίσταται απειλή πολέμου (casus belli) και συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδος, προκειμένου να δηλώσει η Τουρκία την εναντίωση της στην Σύμβαση, χωρίς παραλλήλως να την αναγνωρίσει, οφείλει να αποτελέσει εργαλείο προς την κεραυνοβόλα μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ από πλευράς της Ελλάδος.
Προαπαιτούμενο για τα παραπάνω οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, που να μπορούν να βεβαιώσουν ότι η Τουρκία δεν θα προβεί σε άτυπη εναντίωσή της στην Σύμβαση, αλλά θα την οδηγήσει σε επίσημους δρόμους. Κοινώς, οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις θα αναγκάσουν την Τουρκία να μην προβεί σε παραβίαση της ανακηρυχθείσας ΑΟΖ με το Barbaros, όπως έκανε στην περίπτωση της Κύπρου. Επιπροσθέτως μία και ο λόγος περί της ΑΟΖ και συνεπώς της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και αγωγών μεταφοράς και με δεδομένο ότι η Ελλάς την στιγμή που γράφονται τούτες εδώ οι γραμμές δεν διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία έρευνας και εξόρυξής τους, ένα σημαντικό αντισταθμιστικό όφελος από την χώρα της οποίας συμφερόντων θα είναι η εταιρεία που θα αναλάβει την εργασία θα είναι η στρατηγική συμμαχία και η προστασία των ελληνικών οικοπέδων. Η επιλογή της εν λόγω εταιρείας, πέραν του μονεταριστικού οφέλους, ήτοι του ποσοστού των κερδών που θα αποκομίζει το Ελληνικό Δημόσιο, θα πρέπει να γίνει επίσης σύμφωνα με τις γεωπολιτικές αρχές που προαναφέραμε. Έτσι ο μόνος δρόμος που θα απομείνει για την Τουρκία θα είναι η επίσημη εναντίωση στην Σύμβαση, γεγονός που θα συνιστά μία de facto αναγνώρισή της. Στη συνέχεια ακόμα και αν η Τουρκία δεν θελήσει να διαπραγματευτεί την οριοθέτηση της ΑΟΖ θα υπάρχει πληθώρα στοιχείων για να πειστεί το Διεθνές Δικαστήριο ότι υπάρχει «αντικειμενική αδυναμία συνομολόγησης συμφωνίας». Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η Τουρκία επιμένει σε ανεπίσημους δρόμους, γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου επί του ζητήματος της οριοθέτησης ΑΟΖ θα είναι θετική για την Ελλάδα, γεγονός που καθιστά τη Δικαιοσύνη μονόδρομο για την Ελλάδα.
Κώστας Αλεξανδράκης
[1] Maritime Delimitation and Territorial Questions between Qatar and Bahrain, Merits, I.C.J. Reports 2001, σελ. 97, παρ. 185
[2] Χρήστος Λ. Ροζάκης – Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και το Διεθνές Δίκαιο – Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2013, σελ. 43
[3] Στρατή Α.Γ. – Ελληνικές Θαλάσσιες Ζώνες και Οριοθέτηση με γειτονικά κράτη – Αθήνα, Νομική Βιβλιοθήκη 2012, σελ. 128
[4] Χρήστος Λ. Ροζάκης – Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και το Διεθνές Δίκαιο – Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2ΠΗΓΗ013, σελ. 39
[5] Ο.π.
Διαβάστε αυτό και άλλα πολλά στο 10ο τεύχος του περιοδικού "Μαίανδρος" που κυκλοφορεί
Οι βουλευτές του Σύριζα μετά την σκληρή μάχη που έδωσαν για να διατηρήσουν τα αυτοκίνητά τους, τώρα παίρνουν δώρο και τα διόδια! Δημιούργησαν νέα προνόμια για τους εαυτούς τους, την ώρα που ψηφίζουν περικοπές για τους υπόλοιπους Έλληνες για να εξοικονομηθούν 30 εκατ. ευρώ
Δεν έχουν τέλος τα προκλητικά προνόμια που εξακολουθούν να απολαμβάνουν οι βουλευτές και μάλιστα εν μέσω οξύτατης οικονομικής κρίσης. Την ώρα που η κυβέρνηση αναζητά πόρους για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις βάζοντας χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα Δήμων, Περιφερειών, νοσοκομείων και πανεπιστημίων,η Βουλή εκταμιεύει 36.000 ευρώ για να πληρωθούν τα διόδια βουλευτών επαρχίας!
Το ποσό δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο καθώς αφορά το σύνολο του 2015, η πράξη όμως αποτελεί μείζον ζήτημα ηθικής καθώς την ίδια ώρα υπάρχουν πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν ακόμα και εισιτήριο αστικού λεωφορείου.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι η συγκεκριμένη παροχή δεν αποφασίστηκε από την παρούσα Βουλή αλλά από την προηγούμενη, όμως παρά τις προεκλογικές φανφάρες του Σύριζα για την κατάργηση των βουλευτικών προνομίων, δεν έχει γίνει καμία κίνηση για να καταργηθεί αυτή η προκλητική παροχή.
Πρόκειται δηλαδή για ένα προνόμιο που «γεννήθηκε» το αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης από εκείνους που την ίδια ώρα ψήφιζαν περικοπές μισθών και συντάξεων των υπολοίπων πολιτών το οποίοσυνεχίζει να διατηρεί η νέα κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Έκθεση περί της γιγάντωσης των λαθρομεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη και την υφιστάμενη πολιτική κατάσταση στην Γηραιά Ήπειρο εξέδωσε το αμερικανικό κέντρο ερευνών Stratfor.
Όπως αναφέρει η έκθεση οι χώρες της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής συνεχίζουν να βρίσκονται σε αναβρασμό, γεγονός που πυροδοτεί την συσσώρευση ανθρώπων στις ακτές, προκειμένου να μεταπηδήσουν στην Ευρώπη. Στην έκθεση, βεβαίως, δεν γίνεται αναφορά στην αιτία αυτών των αναβρασμών, που δεν είναι άλλη από την αμερικανική εξωτερική πολιτική, γεγονός λογικό αν κανείς σκεφτεί την χρηματοδότηση του εν λόγω κέντρου. Σημειώνεται όμως ότι και φέτος, αλλά και τα επόμενα χρόνια εκατομμύρια λαθρομετανάστες θα προσπαθήσουν να έρθουν στην Ευρώπη.
Το διεθνές δίκτυο στην συνέχεια αναφέρεται στην υφιστάμενη πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, σημειώνοντας ότι οι υφιστάμενες συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνο ΙΙ δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα, εγκλωβίζοντας τους λαθρομετανάστες στον Ευρωπαϊκό Νότο, δηλαδή στην Ιταλία, την Ισπανία, την Μάλτα και την Ελλάδα. Όπως σημειώνει το δίκτυο αυτές οι συνθήκες δεν πρόκειται να αλλάξουν, αφού οι μόνες χώρες που ζητούν την αλλαγή τους είναι αυτές που υφίστανται το πρόβλημα.
Επιπλέον πρόβλημα είναι οι πυρήνες τζιχαντιστών, που πλέον συγκροτούνται, αλλά και μεταφέρονται στην Ευρώπη. Όπως σημειώνεται στην έκθεση ήδη έχουν πραγματοποιηθεί επιθέσεις τρομοκρατίας, όμως η κατάσταση αναμένεται να γίνει ακόμα χειρότερη με την ακολουθούμενη πολιτική. Γράψαμε, σχετικώς, και για τις ανησυχητικές διαστάσεις που λαμβάνει το όλο δρώμενο στην Ελλάδα, καθώς και για τον συναγερμό που έχει ηχήσει στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Γιατί, όμως, ανησυχεί το εν λόγω αμερικανοσιωνιστικό κέντρο και εκδίδει έκθεση προειδοποίησης; Η εν λόγω αστοχία της παγκοσμιοποίησης και η αγανάκτηση που επικρατεί σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο, πυροδοτεί την άνοδο των Εθνικιστικών Κινημάτων, όπως σημειώνει. Σε όλη την Ευρώπη ανεβαίνουν τα Εθνικιστικά κόμματα, απειλώντας την κυριαρχία των ΗΠΑ επί της Ευρώπης. Γι' αυτό κόπτεται το εν λόγω ίδρυμα, γι' αυτό εκδίδει προειδοποιήσεις.
Αλλιώς δεν θα είχαν κανένα ενδοιασμό να αφήσουν τον εποικισμό και τον θάνατο της Ευρώπης, αν η κυριαρχία τους δεν ήταν σε κίνδυνο. Αυτό φαίνεται άλλωστε και από την κατάσταση που επικρατεί στις πολυπολιτισμικές ΗΠΑ. Αξίζει, όμως, να κρατήσει κανείς την απελπισία τους, αφού αυτές οι πολιτικές δεν πρόκειται να αλλάξουν, όπως σημειώνεται, και έτσι η άνοδος του Εθνικισμού καθίσταται αναπόφευκτη, όπως και η λήξη της κυριαρχίας τους.
«Η Ελλάς από της 4ης Αυγούστου έγινε κράτος αντικομμουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό, κράτος με βάση αγροτική και εργατική και κατά συνέπειαν κράτος αντιπλουτοκρατικό. Δεν έχει βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα είναι όλος ο λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς». (Ι. Μεταξάς)
Εορτάζουμε σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά, την οποία από της καταστροφικής μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν καπηλεύονται οι πάσης φύσεως μαρξιστές, δήθεν «εργατοπατέρες».Την Πρωτομαγιά, που ως «Εθνική Εργατική Εορτή» την καθιέρωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Εθνικός Κυβερνήτης Ι. Μεταξάς, αποκαλούμενος από τους Έλληνες εργάτες «Πρώτος Εργάτης» . Κέρδισε με το σπαθί του αυτόν τον εξαιρετικά τιμητικό τίτλο, καθώς επί των ημερών του:
1ον) Καθιερώθηκε το 8ωρο ημερησίως και το 48ωρο εβδομαδιαίως, καθώς και η πληρωμή των υπερωριών.
2ον) Καθιερώθηκε η υποχρεωτική αργία της Κυριακής.
3ον) Απαγορεύθηκε αυστηρώς και δια ροπάλου η παιδική εργασία.
4ον) Καθορίσθηκαν κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων – το λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και υπογράφηκαν οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
5ον) Ιδρύθηκε το ΙΚΑ.
6ον) Ιδρύθηκε η Εργατική Εστία, με αυξημένες δραστηριότητες για «μετά την εργασίαν ψυχαγωγίαν των εργατών» και «εξασφάλισιν στέγης εις αυτούς»
7ον) Καθιερώθηκε η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
8ον) Καθιερώθηκε η άδεια μετ’ αποδοχών.
9ον) Ιδρύθηκαν κρατικοί παιδικοί σταθμοί.
10ον) Η ανεργία σχεδόν εξαφανίσθηκε. Για τους ελαχίστους ανέργους δημιουργήθηκε η «Εργατική Οργάνωσις Μετακινήσεως και Προστασίας Ανέργων» (πρόδρομος του ΟΑΕΔ), η οποία παρείχε επιδόματα ανεργίας και φρόντιζε για την οργανωμένη μετακίνηση των ανέργων σε περιοχές που υπήρχε εργασία.
Αντιθέτως, όπου επικράτησαν οι μαρξιστές επέβαλλαν εργασιακό μεσαίωνα και εξαθλίωση των εργατών, σύγχρονο δε παράδειγμα είναι η κομμουνιστική Κίνα. Στην Ελλάδα σήμερα, το ΚΚΕ, επικαλούμενο την οικονομική κρίση, απολύει σωρηδόν τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις του και μάλιστα χωρίς αποζημίωση! Βεβαίως, όλα τα ως άνω επιτεύγματα του Ι. Μεταξά, καταργούνται ή πρόκειται να καταργηθούν λίαν συντόμως από την συγκυβέρνηση της δυστυχίας μας.
Οι μόνοι, λοιπόν, οι οποίοι δικαιούνται να εορτάζουν την Εργατική Πρωτομαγιά είναι οι Έλληνες εθνικιστές της Χρυσής Αυγής. Οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να ομιλούν περί αυτής και να την καπηλεύονται!
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Αφορμή για την συγγραφή αυτού του κειμένου αποτέλεσε τόσο η συμπλήρωση δέκα ετών από τον πρόωρο χαμό του Συναγωνιστή Μαρίνου Χατζηκυριάκου (τα ξημερώματα της Αναστάσιμης Πρωτομαγιάς του 2005), όσο και η ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα με ένα πολύ προσφιλές σε μένα πρόσωπο γύρω από την έννοια και την ιδιότητα του Φύλακα Άγγελου.
Πριν από δέκα χρόνια, λοιπόν, «έφυγε» από κοντά μας, εντελώς αναπάντεχα, ένας Πραγματικός Φίλος και Αληθινός Σύντροφος. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκόρπισε τον πόνο και την θλίψη σ’ όλους, όσοι τον γνώρισαν από κοντά. Με τον Μαρίνο είχαμε πολλά κοινά στοιχεία στην ακολουθία της βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας του Εθνικισμού, που ενστερνιζόμασταν. Καταγόμενοι και οι δύο από εργατικές οικογένειες, ακολουθήσαμε χειρωνακτικές εργασίες, πιστέψαμε στην αντισυστημική θεώρηση και έκφραση του Εθνικισμού, ενώ ακόμη και σε δευτερεύοντα στοιχεία, όπως το είδος μουσικής που ακούγαμε και τον αθλητικό Σύλλογο που υποστηρίζαμε, είχαμε πλήρη ταύτιση απόψεων.
Δεν χρειάζεται να βάλω κάποιο είδος «πήχη» προκειμένου να μετρηθεί ο βαθμός της οδύνης που ένιωσα όταν πληροφορήθηκα το δυσάρεστο γεγονός. Έχουμε ξανατονίσει στο παρελθόν ότι, δυστυχώς, η Ζωή δεν κινείται σε ρυθμούς «ανταποδοτικότητας». Άνθρωποι, οι οποίοι πραγματώνουν σε όλη της την έκταση την Αριστοτελική ερμηνεία, γεννημένοι Μαχητές, με ιδιότητες που ξεχωρίζουν μακράν από τον συρφετό των φουκαράδων που τους περιτριγυρίζουν, αυτοί οι Άνθρωποι, των οποίων η Σκέψη και η Δράση είναι πολυτιμότερες και ουσιαστικότερες από την ύπαρξη δεκάδων αποχαυνωμένων αστών, που -συνειδητά ή ασυνείδητα- μολύνουν την Ελληνική ιδιότητά τους, είναι πολύ πιθανόν να αδικηθούν από την ίδια την Ζωή, η οποία «έτσι απλά» μπορεί να τους αφαιρέσει την υλική τους υπόσταση πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, βλέποντας την σήψη και την παρακμή να συνεχίζουν να κυριαρχούν στο σύγχρονο στερέωμα. Έχουμε, επίσης, ξανατονίσει ότι οι συνειδητοποιημένοι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, αποτελούν ισχυρές προσωπικότητες, με εμπεριστατωμένη γνώση γύρω από το τι ζητούν από την Ζωή. Κι αυτό που ζητούν είναι να την κατακτήσουν ολοκληρωτικά, τόσο μέσα από την Συλλογικότητα στην οποία συμμετέχουν, όσο και στις προεκτάσεις των προσωπικών τους στιγμών. Το μονοπάτι του Πολεμιστή είναι δύσβατο, με τα εμπόδια τα οποία θα βρει μπροστά του να είναι πολλά, στην προσπάθειά του για Δύναμη και Δημιουργία.
Οι εχθροί είναι αναμφίβολα πολλοί και ύπουλοι, είτε πρόκειται για το ανθελληνικό κράτος, είτε για τις σιτιζόμενες απ’ αυτό παρακρατικές συμμορίες, είτε ακόμη για τις συνθήκες της ίδιας της Ζωής, που σε προτρέπουν να τα «παρατήσεις». Ο πιο σημαντικός, όμως, εχθρός είναι ο ίδιος ο Χρόνος, ο οποίος κυλά αμείλικτος εναντίον μας, ακριβώς επειδή κάθε στιγμή της δικής μας Υπεύθυνης Ζωής δρα πολύ πιο γρήγορα και «δαπανηρά» από την ανεύθυνη ζωούλα των μίζερων αστών, οι οποίοι «ζουν ευτυχισμένοι» μέσα στην άγνοια και την απάθεια. Γνωρίζοντας ότι τα χρονικά μας περιθώρια είναι ελάχιστα μπροστά σ’ όλα όσα θέλουμε να κάνουμε, υπάρχουν ώρες, κατά τις οποίες έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, διαπιστώνοντας ότι η αχαριστία, η δειλία, η παλιανθρωπιά και η προδοσία αποτελούν το σημερινό κυρίαρχο πρότυπο συμπεριφοράς, στερώντας από Εμάς την δυνατότητα να απλώσουμε τις Αρετές μας. Η ανθρώπινη ζωή είναι περιορισμένη. Εμείς, όμως, θέλουμε να ζήσουμε για πάντα. Κι αν κάτι τέτοιο βιολογικά δεν είναι δυνατόν, μπορεί κάλλιστα να συμβεί μεταφορικά, αφήνοντας πίσω μας ένα Έργο Ζωτικό, ένα Έργο Υπερηφάνειας, μια Προσωπικότητα η οποία θα αποτελέσει παράδειγμα για την Γενιά που έρχεται. Μια Γενιά που πρέπει να εμπνευστεί από Λεωνίδες και όχι Εφιάλτες, Στρατιώτες και όχι ριψάσπιδες, Γενναίους και όχι θρασύδειλους. Πολεμώντας ενάντια στην φθορά του Χρόνου, η μάχη ίσως να είναι άνιση σε ό,τι αφορά την προσωπική μας κατάληξη, δύναται όμως να μας αναδείξει Νικητές σ’ ένα άλλο επίπεδο, αυτό του Αιώνιου Παραδείγματος προς τις Ζωντανές Ψυχές, οι οποίες μας παρακολουθούν, πιστεύουν σε μας και θέλουν να πορευτούν κι αυτές το ίδιο δύσβατο μονοπάτι, τραγουδώντας τον Αιώνιο Ύμνο του Πολεμιστή ενάντια στην αδιαφορία και την παρακμή.
Ξεπερνώντας τη νωθρότητα και την φοβία του «τι θα πει ο κόσμος», ας βάλουμε καλά στο Μυαλό μας, μα ακόμα πιο πολύ στην Καρδιά μας, ότι ο Γενναίος πεθαίνει μόνο μια φορά στην Ζωή του, ενώ ο δειλός κάθε μέρα… Γυρνώντας στην συζήτηση που είχα με το τόσο προσφιλές σε μένα πρόσωπο, θεωρώ ότι ο καθένας από εμάς, τους Άνδρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έχει έναν Φύλακα Άγγελο στο πλευρό του. Ανεξάρτητα από το αν είναι ένας άλλος Συναγωνιστής ή Συναγωνίστρια ή κάποιο από τα Αδέρφια μας, που βρίσκονται ψηλά στον Ουρανό, αυτό που μετρά είναι η αόρατη -μα τόσο αισθητή- παρουσία του, ότι υπάρχει κάποιος-α που δεν θα μας επιτρέψει να πάθουμε οποιοδήποτε κακό, ακριβώς γιατί η συναισθηματική φόρτιση και η πεποίθηση σ’ έναν κοινό σκοπό λειτουργούν ως μια προστατευτική ασπίδα απέναντι σε κάθε είδους κακό και κίνδυνο, που θα θελήσει να μας προσβάλει. Με τον κάθε είδους Φύλακα Άγγελο, λοιπόν, στο πλευρό μας, ας συνεχίσουμε να πορευόμαστε. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Ο εκπρόσωπος Τύπου, Ηλίας Κασιδιάρης μαζί με τον βουλευτή Αχαΐας Μιχάλη Αρβανίτη σχολιάζουν από την βουλή τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Η διαδικτυακή τηλεόραση της Χρυσής Αυγής είναι γεγονός. Μέσα στην απόλυτη συνωμοσία σιωπής των καναλιών, η ιστοσελίδα του Κινήματός μας XAgr.net αποτελεί πλέον το μοναδικό ελεύθερο βήμα για τους Έλληνες Εθνικιστές. Προσπαθούν να κόψουν τη φωνή μας και την επικοινωνία μας με τον ελληνικό λαό. Απαντάμε με το τελευταίο μέσο που παραμένει ελεύθερο, το διαδίκτυo.
Ελέω της χθεσινής τριμερούς που κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, που εκφράστηκε μέσω του κοινού ανακοινωθέντος που έκανε λόγο για βούληση "ανακηρύξεως ΑΟΖ όπου δεν εμπλέκεται τρίτη χώρα", αλλά και της θριαμβολογίας των ροζ και ψεκασμένων παπαγάλων, που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, σας παραθέτουμε μία ανάλυση (σε δύο μέρη) σχετικά με την διαδικασία ανακηρύξεως της ΑΟΖ και του Διεθνούς Δικαίου πέριξ αυτής.
Ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί ότι η Ιστορία της Γεωπολιτικής είναι η Ιστορία της Διεθνούς Διπλωματίας και των συγκρούσεων. Αμφότερες οι δύο προαναφερθείσες έννοιες μοιραία, είτε στρατηγικά, είτε ως αυτοσκοπός, περιστρέφονται γύρω από τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και δη γύρω από τις πρώτες ύλες και τους δρόμους μεταφοράς τους. Οφείλουμε σε αυτό το σημείο, προς άρση κάθε πιθανής παρεξηγήσεως, να πούμε ένα μεγάλο «απεταξάμην» στον υλιστικό τρόπο σκέψης που θέτει ως αίτιο σε όλες τις συγκρούσεις των ανθρώπων τον υλικό παράγοντα, ιδιαιτέρως την στιγμή που η συγκεκριμένη μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων έχει καταρριφθεί ακόμα και από τους ίδιους τους μαρξιστές. Παρότι ο έλεγχος του τρόπου διανομής του χρήματος δεν είναι η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας, παραμένει γεγονός ότι, ιδιαιτέρως μετά την Βιομηχανική Επανάσταση, ο έλεγχος των δρόμων του εμπορίου και των μέσων παραγωγής των πρώτων υλών είναι καθοριστικός παράγοντας για το αποτέλεσμα της σύγκρουσης, διπλωματικής, πολιτικής ή πολεμικής.
Η Ελλάδα, ελέω του πλούτου του υπεδάφους της, αλλά και της γεωγραφικής θέσεως της, είναι μία χώρα με προϋποθέσεις για κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και μία θέση στις τοπικές περιφερειακές δυνάμεις ανά τον κόσμο. Αυτό όμως προϋποθέτει και καθιστά εξαιρετικά επίκαιρα τα ζητήματα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και της ανακήρυξης της ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Επί της ευόδωσης των δύο παραπάνω, το Αιγαίο γίνεται κλειστή ελληνική λίμνη, αποδίδοντας πλήρη έλεγχο της κινήσεως εμπορικών και πολεμικών σκαφών από και προς την ευαίσθητη περιοχή της Κριμαίας, αποκλείοντας ουσιαστικά τους τούρκους στα παράλιά της Μικράς Ασίας και «σφραγίζοντας» τα Δαρδανέλια, ενώ πλέον θεωρούνται άμεσα εκμεταλλεύσιμα τα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα που φιλοξενεί ο βυθός της Ανατολικής Μεσογείου, είτε εντός της ελληνικής ΑΟΖ, είτε εντός της εφαπτόμενης κυπριακής.
Πριν πούμε το οτιδήποτε περαιτέρω επί των ζητημάτων αυτών οφείλουμε να εγκύψουμε στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, που τα διέπουν και τα καθορίζουν, ξεκινώντας φυσικά από την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (Σύμβαση του Montego Bay)[1] «Κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να καθορίσει το εύρος της χωρικής του θάλασσας. Το εύρος αυτό δεν υπερβαίνει τα δώδεκα ναυτικά μίλια, μετρούμενα από γραμμές βάσεως καθοριζόμενες σύμφωνα με την παρούσα σύμβαση»[2], όπου ως γραμμές βάσεως ας έχουμε κατά νου τις ακτές, εκτός ειδικών περιπτώσεων, όπου υπάρχουν «βαθιές κολπώσεις ή οδοντώσεις» οπότε και ορίζεται ειδικώς[3] η χάραξη της ειδικής γραμμής, χωρίς να επηρεάζει την σκέψη μας σε αυτό το σημείο.
Το φλέγον ζήτημα το, οποίο ουδεμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση επιλήφθηκε, είναι ότι επί τη υπογραφεί (το 1982) της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θαλάσσης, που περιελάμβανε το δικαίωμα της επεκτάσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, η Τουρκία δήλωσε ευθαρσώς πως θεωρεί αιτία πολέμου (casus belli) την εν λόγω επέκταση αν την υιοθετούσε η Ελλάδα. Επί 33 συναπτά χρόνια και παρά το γεγονός ότι για την κατοχύρωση των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων έχει χυθεί αίμα Ελλήνων Ηρώων, όπως οι Ήρωες πιλότοι του Πολεμικού μας Ναυτικού, Γιαλοψός, Βλαχάκος, Καραθανάσης, στο επεισόδιο των Ιμίων, η ελλαδική διπλωματία έχει σιωπηρώς αποδεχτεί την δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Αντί να καταγγείλει ευθέως τις τουρκικές απειλές και να εφαρμόσει άμεσα τις προσταγές του Διεθνούς Δικαίου, η Ελλάδα, μέσω των προδοτικών κυβερνήσεών της, εκχωρεί εθνική κυριαρχία και ελληνικά εδάφη με αντάλλαγμα «λίγη ησυχία», ξεχνώντας προφανώς ότι ησυχία υπάρχει μονάχα στα νεκροταφεία.
Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να κάνουμε μία αξιοσημείωτη νοητική παρένθεση, για να αναλύσουμε το έωλο των τουρκικών επιχειρημάτων επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου. Η Τουρκία, λόγω του συμφέροντός της, αρνήθηκε να υπογράψει την επίμαχη συνθήκη, που καθορίζει σαφέστατα τόσο την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, όσο και το ζήτημα της ΑΟΖ που θα συζητήσουμε αμέσως μετά. Έτσι δρα και επιχειρηματολογεί με το σκεπτικό ότι «η Σύμβαση δεσμεύει μόνον τα μέρη της»[4], όμως στην πραγματικότητα «ο κανόνας των 12 ν.μ., όπως και ο τρόπος οριοθέτησης που προβλέπονται από την Σύμβαση έχει γίνει κοινή, πια, πρακτική από ένα μεγάλο μέρος των κρατών, και ουδείς αμφισβητεί το γενικευμένο χαρακτήρα του»[5] και οι συμβάσεις γενικευμένου χαρακτήρα, γίνονται εθιμικό δίκαιο και δεσμεύουν άπαντες, συμβαλλόμενους ή μη. Όσον αφορά την ΑΟΖ «είναι δεδομένο ότι, ως καθεστώς, έχει ενδυθεί εθιμικό χαρακτήρα, κάτι που μάλιστα φαίνεται να είχε επικρατήσει και πριν από την έναρξη ισχύος της Σύμβασης»[6], κοινώς ότι αναφερθεί παρακάτω περί της ΑΟΖ δεσμεύει την Τουρκία, είτε το θέλει, είτε όχι.
Ερχόμενοι στο φλέγον ζήτημα της ΑΟΖ, οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η έκαστο κράτος έχει το δικαίωμα μονομερούς ανακηρύξεως με εσωτερικό νόμο της ΑΟΖ του σε έκταση που μπορεί να εκτείνεται έως και τα 200 ναυτικά μίλια (εφεξής ν.μ.). Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν διαθέσιμα 400 ν.μ. (ώστε να οριοθετηθούν 200 + 200 ν.μ. από τις ξεχωριστές ΑΟΖ των δύο κρατών), τότε η διεθνής νομολογία επιβάλλει ως μέσο για την «δίκαιη διευθέτηση» την χρήση της «μέσης γραμμής», δηλαδή την γραμμή που ορίζει το μέσο της αποστάσεως μεταξύ των γειτονικών ακτών[7]. Πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις, που δεν αφορούν την περίπτωση των ελληνοτουρκικών διαφορών, μπορούν να αναγκάσουν σε αποκλίσεις από τον παραπάνω κανόνα, ώστε να επιτευχθεί μία δίκαιη λύση. Δεν αφορά, όμως, αυτό, όπως προείπαμε, τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αφού αυτές εδράζονται αποκλειστικώς στο αν το Καστελόριζο και η Στρογγύλη επηρεάζει ή όχι στην χάραξη των αποκλειστικών ζωνών των δύο χωρών.
Η ολιγόλογη περιγραφή των διαφορών είναι ότι η Τουρκία ισχυρίζεται ότι το σύμπλεγμα του Καστελόριζου είναι απομονωμένο και βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές της, συνεπώς δεν δικαιούται να συμμετάσχει στην χάραξη των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών. Αντιθέτως η Ελλάδα θεωρεί ότι το Καστελόριζο και η Στρογγύλη είναι ουσιαστικώς μία συνέχεια των Δωδεκανήσων, ανταπαντά ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση απομονωμένο, αλλά αντιθέτως είναι απλώς το μέρος ενός συμπλέγματος και επιπροσθέτως έχει οικονομική ζωή, ώστε να δικαιολογεί την συμμετοχή του στην όλη διαδικασία. Η διαφορά μεταξύ των δύο απόψεων είναι μείζονος γεωπολιτικής σημασίας, αφού βάσει της τουρκικής απόψεως οι ΑΟΖ Ελλάδος – Κύπρου δεν εφάπτονται, αλλά παρεμβάλλεται μία τουρκική ζώνη, υψίστης σημασίας. Αντιθέτως βάσει της ελληνικής απόψεως, οι ΑΟΖ των δύο ελληνικών κρατών εφάπτονται, δημιουργώντας έναν ενιαίο χώρο, ο οποίος περιορίζει την τουρκική κυριαρχία στο κατεχόμενο Βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Κώστας Αλεξανδράκης
[1] Ο φίλος αναγνώστης μπορεί να μελετήσει ολόκληρο το κείμενο της Συνθήκης, όπως και τα σχετικά ΦΕΚ, στον παρακάτω διαδικτυακό σύνδεσμο: https://justiceforgreece.wordpress.com/2013/03/31/%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B1/
[2] Άρθρο 3 της Σύμβασης του Montego Bay
[3] Άρθρο 7 της Συνθήκης Montego Bay
[4] Χρήστος Λ. Ροζάκης – Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και το Διεθνές Δίκαιο – Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2013, σελ. 58
[5] Ο.π. σελ. 61
[6] Ο.π. σελ. 73
[7] Χαράσσοντας τη «μέση γραμμή» - Άρθρο της Δίπλας Χαριτίνης, καθηγήτριας Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στην εφημερίδα «Το Βήμα»: Δημοσίευση 16 Ιανουαρίου 2011 – Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=378487
Διαβάστε αυτό και άλλα πολλά στο 10ο τεύχος του περιοδικού "Μαίανδρος" που κυκλοφορεί
Με απόφαση της τελευταίας στιγμής τελικά το πολυνομοσχέδιο – σκούπα, με τα επαίσχυντα μνημονιακά μέτρα, δεν θα περάσει σήμερα από το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά αντιθέτως θα γίνει μία γενικόλογη εισήγηση του Τσίπρα γύρω από την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Ο λόγος έγκειται στο περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου, το οποίο είναι από μόνο του ένα μίνι μνημόνιο. Οι συριζαίοι θέλουν διακαώς να προχωρήσουν άμεσα σε μία συμφωνία, που θα οδηγήσει στην σύναψη του νέου μνημονίου, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Συνεπώς δεν έχουν καν τον χρόνο για να αντιμετωπίσουν την κατακραυγή του κόσμου όταν μαθευτεί το περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου.
Έτσι φροντίζουν να μην συζητηθεί το νομοσχέδιο, αλλά να έρθει κατευθείαν προς ψήφιση στη Βουλή, πιθανότατα με την διαδικασία του κατεπείγοντος. Ενδιάμεσα οι συριζαίοι θα αφήνουν επικοινωνιακές κορώνες για «κόκκινες γραμμές» και θα δηλώνουν «ανυποχώρητοι».
Παράλληλα θα συζητούν κανονικά με τους διεθνείς τοκογλύφους επί του νομοσχεδίου, έχοντας διασφαλίσει εκ των προτέρων ότι δεν θα υπάρχουν αθέμιτες και ανεπιθύμητες διαρροές. Αυτός ήταν άλλωστε και ο αντικειμενικός στόχος της τελευταίας συναντήσεως Μέρκελ – Τσίπρα, όπου η μοναδική ουσιαστική συμφωνία ήταν να μην υπάρχουν διαρροές.
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ενώ το πολυνομοσχέδιο θα συζητηθεί σήμερα με την τρόικα, δεν παρουσιάζεται στο Υπουργικό Συμβούλιο. Πρόκειται για έναν τακτικισμό της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, που μας φέρνει στο νου παρόμοιους τακτικισμούς των σαμαροβενιζέλων, όταν ακόμα και οι ίδιοι τους οι βουλευτές είχαν άγνοια των νομοσχεδίων και εν τέλει τα ψήφιζαν εξαιτίας της κομματικής πειθαρχίας.
Μετά από την ψήφιση του μνημονίου, ευελπιστούν να συνεχίσουν να φοράνε το αντιμνημονιακό προσωπείο, προφασιζόμενοι ότι είτε «δεν ήξεραν τι ψήφισαν», είτε ότι «αναγκάστηκαν να ψηφίσουν».Βεβαίως δεν έχουν υπολογίσει ότι αυτές τις ίδιες δικαιολογίες ο κόσμος τις ακούει χρόνια τώρα, από τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες ολετήρες της Πατρίδας και του Λαού.
